Η κλίση του Πάνου Γεωργούλια στη ζωγραφική εκδηλώθηκε σε πολύ μικρή ηλικία. Η ενασχόλησή του με το σχέδιο μετρά περισσότερο από μια δεκαετία, ενώ ενδιάμεσα αφιέρωσε αρκετά χρόνια στην τέχνη του δρόμου. Η δουλειά του, την οποία υπογράφει ως Polis Decay, εμπνέεται από τη διάσημη θεωρία του Φρόιντ για το υποσυνείδητο και τα όνειρα· σουρεάλ μορφές που συνδυάζονται με απροσδόκητα αντικείμενα αποτελούν τη βάση της τεχνικής που ακολουθεί τόσο στα σχέδια όσο και στην τέχνη του τατουάζ και body art, με την οποία ασχολείται τα τελευταία χρόνια.
- μερικά από τα αγαπημένα προσωπικά αντικείμενα του Πάνου
- Τ-shirt Chunk (New Cult)
Πώς λειτουργείς ως tattooartist;
Στόχος μου είναι να καταφέρει κάποιος να εκφράσει τους προβληματισμούς του με τη δική μου εικαστική παρέμβαση· είναι κάτι που με βοηθά να μοιραστώ τη δική μου εμπειρία με τη δική τους. Δεν θεωρώ ότι μου αρέσει η τυπική σχέση tattoer-πελάτη χωρίς να την κατακρίνω. Γι’ αυτό προηγείται πάντα ένα τεστ-ψυχολογική συζήτηση με τον ενδιαφερόμενο. Όσο για τα σχέδιά μου, το καθένα είναι μοναδικό. Μπορεί να παραλλαχτεί, αλλά ποτέ δεν θα επαναληφθεί ίδιο.
Γιατί τα σχέδιά σου επικεντρώνονται κυρίως στο πρόσωπο;
Εστιάζω στο πρόσωπο, καταρχάς, για τεχνικούς λόγους, αλλά όχι αποκλειστικά. Μου αρέσει η απόδοση των υφών (δέρμα, ύφασμα, χαρτί) σε αυτό το μέγεθος. Το πρόσωπο εκφράζει το συναίσθημα και οι μορφές μου είναι σχεδόν πάντα προβληματισμένες· πίσω από κάθε σχέδιο βρίσκεται μια ιστορία, ένας προβληματισμός. Συνήθως χρησιμοποιώ τη βρεφική-νηπιακή ή την τρίτη ηλικία, γιατί είναι οι δύο φάσεις της ζωής μας που έχουμε πολλή δύναμη αλλά καθόλου γνώση και εμπειρία, ή έχουμε πολλή εμπειρία και γνώση, αλλά δεν έχουμε τη σωματική δύναμη να πράξουμε.
Πώς εξηγείται η έλλειψη χρώματος στα περισσότερα έργα σου;
Το χρώμα αποτυπώνει το συναίσθημα. Στις συγκεκριμένες ιστορίες δεν υπάρχει συναίσθημα ή δεν είναι ο κυρίαρχος σκοπός.
Ποια είναι η βασική τεχνική σου;
Εστιάζω στη σημειολογία, τον συμβολισμό, τις έννοιες και το σουρεάλ στοιχείο, που βασίζεται στα όνειρα και τις προσδοκίες του καθενός για το παρόν και το μέλλον. Προσπαθώ να τα συνδυάζω με αντικείμενα, ώστε να προκύπτει ένα σουρεαλιστικό αποτέλεσμα. Η τεχνική και ο τρόπος σκέψης μου δεν αλλάζει σε οποιαδήποτε έκφανση της δουλειάς μου. Το μόνο που διαφέρει είναι η επιφάνεια.
Θέλεις να μας αναφέρεις ενδεικτικά τις πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες πίσω από κάποια σχέδιά σου;
Τα περισσότερα σχέδια σχετίζονται με τα ταξίδια που κάνω. Για παράδειγμα, η έμπνευση για το “Brainwashing” προήλθε από ένα ταξίδι στην Ταϊλάνδη τον Νοέμβριο του 2011. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση μια ηλικιωμένη κυρία που πουλούσε κύβους του Rubik, προσπαθώντας να εξηγήσει στον κόσμο τη λύση του κύβου – για την οποία έχουν γραφτεί πολλά – και μου φάνηκε σαν να τους έκανε πλύση εγκεφάλου επιβάλοντας τους τη δική της «σωστή» λύση. Το “SeeThrough” διαβάζεται από πάνω προς τα κάτω. Απεικονίζει τα χρωματικά στάδια από τα οποία περνά ο άνθρωπος από τη στιγμή που αρχίζει να βλέπει, τα οποία αλλάζουν ανά μερικές εβδομάδες. Ο εγκέφαλος διαμορφώνει μνήμη μετά τη νηπιακή-προσχολική ηλικία, οπότε είναι σαν να μην έχει νόημα το τι έβλεπες πριν. Το “MyLostDreams” απεικονίζει στην πραγματικότητα εμένα. Το παιδί της εικόνας είναι θλιμμένο, στέκεται σε αρνητική στάση και το συνοδεύουν οι αγαπημένες μου ασχολίες που έχασα μεγαλώνοντας: το graffiti στα τρένα και την πυγμαχία. Όταν είσαι έφηβος, υπάρχουν πράγματα στα οποία ονειρεύεσαι να διακριθείς, αλλά τελικά μεγαλώνοντας τα αποχαιρετάς.
Φωτογραφία Μάνος Κατσαπρίνης, Νίκος Μαλιάκος / Συνέντευξη Αλεξάνδρα Ζωγράφου