Γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη. Στα 21 της ξεκινά το μεγάλο ταξίδι στο χώρο του θεάτρου και περνά από τον «Σαίξπηρ στον Ρέιβενχιλ με μιαν αναπνοή», και από την σκηνή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, από όπου αποφοίτησε το 2008 σε έναν ρόλο σταθμό στην καριέρα της , όπως εκείνος της Άννας Φρανκ, στο θέατρο Άνεσις. Ο λόγος για την Έφη Γούση
Μπορεί τα χέρια της να ίδρωσαν κυνηγώντας τα όνειρα της, όμως τελικά κατάφερε να κρατά στις αποσκευές της μια σειρά από σημαντικές συνεργασίες στο θέατρο (Α. Βουτσινάς, Ν. Τσακίρογλου, Π. Μιχαηλίδης, Π. Χούρσογλου, Κ. Γεράρδος, Α. Μπένετ) όσο και στον κινηματογράφο. Το Ozon Raw την συναντά σε μια (ακόμα) πολύ δημιουργική περίοδο της ζωής της, αφού αυτό τον καιρό την συναντάμε ως σκηνοθέτη και ηθοποιό στην παράσταση «Cleansed» της Sarah Kane που ετοιμάζεται να κάνει πρεμιέρα σε λίγες μέρες στο Θέατρο Σημείο, αλλά και ως δημιουργό του μικρού μήκους γαλλικού φίλμ «La nuance bleue du profond rouge», που διακρίθηκε στο 7ο TiSFF και σε άλλα δυο project όπως το fashion film «Skin Possession» που φιλοξενείται ως τις 28/2 στην έκθεση ROOMS 2014 και στο work in progress Video Project της ΣΟΜΦ για την ερχόμενη χειμερινή συλλογή.
Πώς ξεκίνησε η περιπέτεια σου στο χώρο του θεάματος;
Είναι εκείνη η φωνή μέσα σου, που κάποια στιγμή την εμπιστεύεσαι. Στα 21 δίνω εξετάσεις στο ΚΘΒΕ και περνάω από τον Σαίξπηρ στον Ρέιβενχιλ με μια αναπνοή.
Στην Αθήνα ήρθες λόγω Εθνικού ;
Στην Αθήνα ήρθα γιατί κάτι άλλο έψαχνα. Η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη εγκλωβισμού.
Ποια γωνία της πόλης αγαπάς πιο πολύ και τι σου λείπει περισσότερο από την Θεσσαλονίκη;
Μου αρέσει κάθε σημείο το οποίο με κάνει να ξεχνάω ότι βρίσκομαι σε πόλη. Μου αρέσει η διαδρομή στον περιφερειακό του Φιλοπάππου. Απ’ την Θεσσαλονίκη μου λείπει ο ορίζοντας – η θάλασσα.
Μίλησε μας για το έργο “Cleansed” της Σάρα Κέιν στο οποίο ετοιμάζεσαι να παίξεις και να σκηνοθετήσεις.
Το Cleansed, είναι το μόνο κείμενο της Κέιν το οποίο επικοινωνεί την ελπίδα. Υπάρχει ακόμη φως και σ’ αυτό θέλω να επιμείνω. Η Κέιν γράφει για την βία ναι, αλλά γράφει και για τον έρωτα την αγάπη.
Ποια είναι η «γυναίκα/Grace» τον ρόλο της οποίας υποδύεσαι;
Για να πω ποια είναι η γυναίκα, πρέπει να ορίσω τον Τίνκερ. Οπότε εδώ, έχουμε έναν σύγχρονο Μένγκελε, έναν άνθρωπο που φτάνει τις ψυχές σε τέλμα, ενάντια στην αγάπη, δοκιμάζει τα όρια τους σ’ αυτήν. Η γυναίκα έρχεται να χαρίσει στον Τίνκερ την ήττα, μιας και η καρδιά του σπάει.
Υπάρχουν αλλαγές ως προς την αντιμετώπιση του χώρου και του χρόνου στην παράσταση;
Ο χωροχρόνος είναι απροσδιόριστος από γραφής, κι έτσι παραμένει. Θα μπορούσε να είναι οπουδήποτε οποτεδήποτε.
Να περιμένουμε μια σκηνοθετική προσέγγιση στο πλαίσιο του in yer face theater;
Όχι, στηρίζεται σε μια φόρμα. Όλη η δράση εκτυλίσσεται σε μια πλατφόρμα γηπέδου. Οι ήρωες είναι επί σκηνής καθ΄ όλη την διάρκεια του έργου.
Τι είναι το “La nuance bleue du profound rouge” και πως αισθάνεσαι μετά την διάκριση της στο 7ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Θες/νίκης;
Είναι ένας εσωτερικός μονόλογος της κοπέλας που πεθαίνει. Μου αρέσει η μελωδία της γλώσσας αυτής κι έτσι σαν ένα μουσικό όργανο, έδενε κατάλληλα με την εικόνα. Ανά περιόδους, εκφράζομαι κι από μια άλλη γλώσσα-σώμα. H χαρά μου για την διάκρισή της ταινίας ήταν μεγάλη και μου έδωσε δύναμη για τα επόμενα.
“Being in love is like being in Auschwitz” (Roland Barthes): Λέγεται πως η Κέιν έγραψε το έργο αφού διάβασε το συγκεκριμένο απόφθεγμα. Η δική σου παρομοίωση;
Στην φράση αυτή, μιλάμε για τον χαμένο εραστή κι η φράση αυτή, είναι πυρήνας του Cleansed. Ο έρωτας για μένα είναι ζωτικής σημασίας. Θα τον παρομοίαζα μ’ ένα λουλούδι. Όσο το φροντίζεις, υπάρχει κι ομορφαίνει την ζωή σου. Όσο το αμελείς, μαραίνεται, σαπίζει.
Συνέντευξη: Δέσποινα Ραμαντάνη. Φωτογραφία: Γιώργος Μαυρόπουλος