RECONSTRUCTING ART HISTORY
Η γκαλερί Helena Papadopoulos φιλοξενεί από τις 10 Μαΐου ως τις 9 Ιουλίου την πρώτη ατομική έκθεση της Αμερικανίδας καλλιτέχνιδας Sarah Crowner στην Αθήνα με τίτλο ¨Zig Zag & Curves”. Με εμφανή την επιρροή του μοντερνισμού, τα έργα της παραπέμπουν στο στυλ των πινάκων Hard-Edge της δεκαετίας του ‘50 και του ‘60, με τις γεωμετρικές της συνθέσεις. Με βασικό υλικό τον καμβά και μια ραπτομηχανή, η Sarah Crowner επαναπροσδιορίζει την αφαιρετική γεωμετρία συνδέοντας το παρελθόν με το παρόν.
Γεωμετρία, αισθητική δεκαετιών του ‘50 και ‘60, patchwork… Πώς περιγράφει κανείς τα έργα σου;
Ξεκινώντας με αφετηρία Μοντέρνους αφαιρετικούς πίνακες από το 1950 και το 1960 εξετάζω αντικειμενικά τις φόρμες και τις συνθέσεις από τις οποίες είναι δομημένοι. Μετά κόβω, αναδομώ και ξανατοποθετώ τα στοιχεία τους μεταφρασμένα σε μια πιο ‘φυσική’ γλώσσα, αυτή του ραψίματος. Χρησιμοποιώ την ιστορία τέχνης σαν ένα μέσο όπως ακριβώς τα υλικά, η μπογιά δηλαδή ή ο πηλός, κάτι που πλάθεται, γίνεται κολάζ και επανατοποθετείται.
Θα έλεγες ότι ο κονστρουκτιβισμός είναι το κίνημα που σε εκφράζει περισσότερο;
Ο κονστρουκτιβισμός με ενδιαφέρει αλλά το ίδιο ισχύει και για άλλα κινήματα όπως το νταντά, ο σουρεαλισμός ή ο μοντερνισμός της Καλιφόρνια στα τέλη του ‘50.
Είναι η ειρωνεία σημαντική στην τέχνη;
Κατά την προσωπική μου άποψη η ειρωνεία δεν παίζει σημαντικό ρόλο στη σύγχρονη τέχνη. Την βλέπω σαν δεκανίκι ή ακόμη σαν μια κουρτίνα που κάτι κρύβει πίσω της. Νιώθω ότι η ειλικρίνεια είναι τολμηρότερη.
Η πράξη της ραπτικής δημιουργεί αφηρημένη ζωγραφική εμπνευσμένη από την τέχνη του θεάτρου και του χορού. Τι γνώμη έχεις πάνω σ’ αυτό;
Αν το δούμε καθαρά από την υλική τους διάσταση, οι πίνακες ράβονται όπως ακριβώς θα κατασκευάζαμε σκηνικά και κοστούμια θεάτρου. Όσον αφορά τη φόρμα και τη σύνθεση, οι καμπύλες και τα ζιγκ ζαγκ, ειδικά στα έργα με τον κόκκινο και λευκό καμβά, αντανακλούν την κίνηση του σώματος στη σκηνή κάνοντας αφηγηματικές αναφορές.
Για ποιο λόγο επιλέγεις να αφήνεις εμφανείς τις αναφορές σου σε παλαιότερους καλλιτέχνες;
Η ιστορία της τέχνης είναι για μένα μια διαρκής συζήτηση. Κατά κάποιο τρόπο είναι σαν να συζητώ με φαντάσματα του παρελθόντος. Μια ενδιαφέρουσα ιδέα, κατά την άποψη μου, είναι να επιτρέπω σε φαντάσματα βγαλμένα από την ιστορία της τέχνης, να μιλήσουν ξανά.
Ποιους άλλους καλλιτέχνες της γενιάς σου θαυμάζεις;
Μερικοί καλλιτέχνες της γενιάς μου που θαυμάζω τυχαίνει να είναι φωτογράφοι που ασχολούνται με τον Σουρεαλισμό δωσμένο με σύγχρονο τρόπο. Η Talia Chetrit για παράδειγμα και ο Michele Abeles. Πάντοτε μου άρεσε επίσης η Sherrie Levine και η Louise Lawler, που έρχονται από παλιότερη γενιά αλλά ποτέ δεν παύουν να μου τραβούν το ενδιαφέρον και να με προκαλούν με τη δουλειά τους.
Interview: Eleftheria Ioannidou | photo: Marios Kalamaris