It is Her: H Anouk Kruithof είναι η φετινή νικήτρια στο φωτογραφικό σκέλος του φεστιβάλ της Hyères. Το έργο της “Η Καθημερινή Εξάντληση” εντυπωσίασε την κριτική επιτροπή καθώς εκτός από το βραβείο, της προτάθηκε και μία θέση της στο School of Visual Arts στη Νέα Υόρκη. Στην παρακάτω συνέντευξη, η Ολλανδή φωτογράφος που έχει έδρα της το Βερολίνο, μας μιλά για το βραβευμένο έργο της, τη μέθοδο δουλειάς της και φυσικά τη Νέα Υόρκη.
Τι έχει αλλάξει στη ζωή σου μετά από τον διαγωνισμό της Hyères;
Τον Σεπτέμβρη μετακομίζω από το Βερολίνο, όπου ζω τώρα, στη Νέα Υόρκη!
H δημοσιότητα μετά το διαγωνισμό, έκανε τις προσδοκίες σου να μεγαλώσουν;
Δεν συνέβη κάτι τέτοιο, στο κάτω κάτω κάποιος από τους δέκα φιναλίστ έπρεπε απλά να κερδίσει. Αυτό που εν τέλει στάθηκε σημαντικό για μένα, ήταν οι συζητήσεις που είχα με μέλη της κριτικής επιτροπής. Η γνώμη αλλά και η κριτική τους πάνω στη δουλειά μου είναι πολύτιμη. Από την άλλη, η όλη δημοσιότητα στο διαδίκτυο σχετικά με τον διαγωνισμό φωτογραφίας της Hyères και το SVA photoglobal award, είναι κάτι που δεν μου δημιουργεί προσδοκίες για το μέλλον. Θέλω απλά να συνεχίσω να σκέφτομαι και να δημιουργώ κάνοντας όλο και δυνατότερα έργα. Αυτό είναι το σημαντικό για μένα.
Tι σε οδήγησε στο έργο ‘The Daily Exhaustion’;
Ήθελα να κάνω κάτι πάνω στο θέμα της ‘καθημερινής εξάντλησης’, του στρες δηλαδή και της εξωπραγματικής πίεσης που νοιώθουμε τρέχοντας από το ένα στο άλλο, κάτι που φαντάζει δεδομένο στην εποχή μας. Το ‘The Daily Exhaustion’ είναι μια μικρή εφημερίδα με 23 αυτό-πορτραίτα σε κατάσταση απόλυτης εξάντλησης μετά από έντονο spinning (ποδήλατο γυμναστικής με μουσική). Εκτός από την κυριολεκτική κούραση, το ‘The Daily Exhaustion’ είναι μια αλληγορία της ψυχικής εξάντλησης στην οποία ο δυτικός άνθρωπος αυτό-υποβάλλεται μέσα στις εργασιομανείς μας κοινωνίες. Τα διαφορετικά χρώματα της έκδοσης συμβολίζουν την διαστρωμάτωση της ανθρώπινης ενέργειας.
Πώς η ιδέα του The Daily Exhaustion έγινε πραγματικότητα;
Η απόφαση της αυτοπροσωπογραφίας ήταν τυχαία. Δεν έχω ασχοληθεί στο παρελθόν και πιθανώς δεν θα το ξανακάνω. Συνέβη μια μέρα που ένοιωθα απόλυτα εξαντλημένη μετά από ένα δυναμικό μάθημα spinning και έτσι για πλάκα, τράβηξα μια φωτογραφία του εαυτού μου. Αυτό που αντίκρισα στη φωτογραφία ήταν αποκαλυπτικό. Ήταν ένας σχεδόν αντικειμενικός τρόπος να αυτο-φωτογραφίζομαι, κάτι πρακτικά αδύνατον για κάποιον που ασχολείται χρόνια με τη φωτογραφία. Αυτά που βίωσα κατά τη διάρκεια αλλά και οι ίδιες οι φωτογραφίες μου ‘φώναζαν’ να κάνω κάτι μαζί τους. Κάπως έτσι το The Daily Exhaustion απέκτησε ζωή.
Πώς κατέληξες στη συγκεκριμένη παρουσίαση της εφημερίδας;
Η τελική παρουσίαση προκύπτει πάντα σαν αναπόσπαστο μέρος της όλης διαδικασίας. Όταν δούλευα στο The Daily Exhaustion κατάλαβα ότι η «προχειρότητα» των φωτογραφιών, τραβηγμένες γρήγορα με μικρή ψηφιακή μηχανή, ταίριαζαν στην ΄προχειρότητα΄ της έγχρωμης εκτύπωσης σε χαρτί εφημερίδας. Από την άλλη δεν θεωρώ το πρότζεκτ αυτό σαν μια εφημερίδα αλλά σαν ένα είδος φανζίν-εφημερίδας.
Ποιοι είναι οι άνθρωποι στις φωτογραφίες σου και πώς αντιδρούν στις απαιτήσεις της φωτογράφισης;
Στο The Daily Exhaustion είμαι εγώ, στα Becoming Blue και Playing Borders φωτογραφίζω αγνώστους, ανθρώπους που βρίσκω τυχαία και τους ζητώ να πάρουν μέρος στη δουλειά μου. Είναι αρκετά δύσκολο να πειστούν γιατί δεν με ενδιαφέρουν τα πορτραίτα που κολακεύουν, ψάχνω για κάτι το διαφορετικό: τις στιγμές μεταξύ των στιγμών, όταν το τυχαίο αφήνει να φανεί ένα σχεδόν ανεπαίσθητο συναίσθημα, μια χειρονομία που μόλις βγαίνει στην επιφάνεια.
Ποια είναι η γνώμη σου σχετικά με την σύγχρονη σκηνή στην φωτογραφία στο Βερολίνο και ποια αυτή στην Ολλανδία;
Δεν έχω ιδέα και ειλικρινά δεν με ευχαριστεί να μιλάω για πράγματα του τύπου ‘εμείς οι Ολλανδοί καλλιτέχνες’ ή ‘εμείς οι Γερμανοί φωτογράφοι’ γιατί δεν με εκφράζει. Ίσως έχει να κάνει με το ότι ζω στο Βερολίνο και λειτουργώ στα πλαίσια της διεθνούς σκηνής αλλά ο λόγος είναι μάλλον βαθύτερος. Η έννοια της εθνικής ταυτότητάς μου φαίνεται κάτι που δημιουργεί διαμάχες και αγανάκτηση, ένα θέμα ανάξιο λόγου. Είμαι ταξιδιώτης και νιώθω πολίτης του κόσμου.
Τι είναι αυτό που ονειρεύεσαι περισσότερο από τον ερχόμενο χρόνο στη Νέα Υόρκη;
Tην εμπειρία του να ζω εκεί και να ρουφώ εικόνες της πόλης σαν σφουγγάρι. Επίσης ανυπομονώ να χρησιμοποιώ τις εγκαταστάσεις του SVA όπου θα δουλέψω για ένα χρόνο μέσω του φωτογραφικού residency ‘Photoglobal’. Άκουσα ότι μπορείς να δουλεύεις όλη νύχτα στο σκοτεινό τους θάλαμο, κάτι πραγματικά εκπληκτικό!
Interview: Andreas Dimopoulos | website: anoukkruithof.nl