Έχουν περάσει σχεδόν τρεις μήνες από την ημέρα που, μόλις στα 23 της χρόνια, εμφανίστηκε μπροστά σε ένα ολόκληρο έθνος απαγγέλλοντας το ποίημά της «The Hill We Climb» στην ορκωμοσία του προέδρου Biden.
Από τότε και μέχρι σήμερα, η Amanda Gorman έχει υπογράψει ήδη συμβόλαιο με το IMG Models (που είχε δρομολογηθεί πολύ πριν την 20η Ιανουαρίου), ενώ με το τεύχος Μαΐου της αμερικανικής Vogue έγινε η πρώτη ποιήτρια στα χρονικά που εμφανίζεται στο εξώφυλλο του ίσως πιο αναγνωρίσιμου περιοδικού μόδας στον κόσμο. Η ίδια όμως, όπως αναφέρει και στη συνέντευξη που συνοδεύει το εξώφυλλο, είναι πολύ επιφυλακτική στο να θεωρήσει τον εαυτό της μοντέλο. «Όταν είμαι κομμάτι μίας καμπάνιας», τονίζει, « η ουσία δεν είναι το σώμα μου. Είναι η φωνή μου».
Για τις ονειρικές εικόνες, πίσω από το φωτογραφικό φακό βρέθηκε η Annie Leibovitz, ενώ η Gorman φόρεσε δημιουργίες από τον Virgil Abloh,αλλά και τη Maria Grazia Chiuri. Αν και πλέον, όπως είναι λογικό, κάθε brand και οίκος ανυπομονεί να συνεργαστεί μαζί της, η ίδια έχει θέσει πολύ συγκεκριμένα όρια. Γι’ αυτό και, όπως αποκαλύπτει στην κουβέντα της με την Doreen St. Félix, υπολογίζει πως έχει απορρίψει προτάσεις αξίας περίπου 17 εκατομμυρίων δολαρίων.
Πώς μπορεί να αισθάνεται όμως, κάποιος, όταν μόλις στα πρώτα χρόνια της τρίτης δεκαετίας της ζωής του, η τέχνη του αγγίζει έναν ολόκληρο πλανήτη; «Χρειάστηκε τόσο πολύ μόχθο, όχι μόνο από εμένα, αλλά επίσης από την οικογένεια και το χωριό μου, για να φτάσω εδώ» τονίζει η ίδια για όσα έχει καταφέρει μέχρι σήμερα. Το 2017 η Gorman ήταν η πρώτη ποιήτρια που αναγνωρίστηκε με τον τίτλο «National Youth Poet Laureate» για τα κείμενα και την ακτιβιστική της δράση. Από το κοντινό της περιβάλλον, κανείς δε φαίνεται να εκπλήσσεται ιδιαιτέρως με την επιτυχία της. «Δεν την έχω δει ποτέ να ολοκληρώνει την εμφάνισή της χωρίς να τη χειροκροτούν όρθιοι» λέει ο Aaron Kisner, συνεργάτης της.
Την ημέρα που όλος ο κόσμος μιλούσε για το ποίημά της και τις κινήσεις των χεριών της που θύμιζαν κυματισμούς, η Gorman δεν είχε μόνο να αντιμετωπίσει το δικαιολογημένο άγχος μία τέτοιας εμφάνισης, αλλά και το τεταμένο πολιτικό κλίμα που έμοιαζε να κατακλύζει την Ουάσινγκτον. Η μητέρα της θυμάται πως το προηγούμενο βράδυ, στο ξενοδοχείο που έμεναν, έπρεπε να εξασκηθούν στο πώς θα μπορούσε να την προστατέψει σε μία ενδεχόμενη επίθεση, σκύβοντας μπροστά της σαν ανθρώπινη ασπίδα.
Αφού γύρισε από την εμφάνισή της, η ποιήτρια έγραψε στο ημερολόγιό της τα εξής: «Έχω μάθει πως είναι εντάξει να νιώθεις φοβισμένος. Και ακόμη περισσότερο, είναι εντάξει να επιζητάς το μεγαλείο. Αυτό δεν με κάνει μία μαύρη τρύπα που ζητά προσοχή. Με κάνει ένα supernova».
Από τη Μαργαρίτα Κούτρα