Κείμενο / Φωτογραφίες: Παναγιώτης Χατζηστεφάνου
Ένα φωτογραφικό ημερολόγιο από τον Παναγιώτη Χατζηστεφάνου, γνωστό και ως nanogod.
Αυτές οι φωτογραφίες είναι αναμνήσεις που δεν εκπλήρωσαν ποτέ την υπόσχεσή τους να ξεχαστούν, σαν ένα τριαντάφυλλο που ανακαλεί τη στιγμή που προσφέρθηκε ακόμα και όταν κείτεται ξεραμένο ανάμεσα στις σελίδες ενός ημερολογίου.
Βλέπω το Βερολίνο ως ένα τριαντάφυλλο, μόνιμα καθηλωμένο σε ανθηρό μεταίχμιο: υπερβολικά γηραλέο για να ανθίσει περαιτέρω, πολύ νέο για να μαραθεί από τώρα. Μέσα στον ξέπνοο αισθητικισμό αυτής της μεταφοράς, η σαγήνη αυτής της μυθικής πόλης συμμορφώνεται με τη λιποθυμική μοιρολατρία της Ρομαντικής ευαισθησίας.
Κάνοντας ελεύθερους συνειρμούς ανάμεσα στη λουλουδιαστή διαχρονικότητα και σε κουτσομπολιό εξίσου αρχαίο όσο και ανακριβές, θυμάμαι τον ποιητή Ράινερ Μαρία Ρίλκε, που έζησε στο Βερολίνο κατά το λυκόφως του 19ου αιώνα, ενόσω κυνηγούσε τον καταδικασμένο του έρωτα με την Λου Αντρέας-Σαλωμέ. Υποτίθεται ότι δέχτηκε ένα θανατηφόρο χτύπημα, όταν το δάχτυλό του τρυπήθηκε από το μολυσματικό αγκάθι ενός πανέμορφου αλλά μοιραίου τριαντάφυλλου. Η αλήθεια είναι ότι πέθανε από λευχαιμία.
Οι Βερολινέζοι του 2011, απέλπιδες ρομαντικοί μέχρι τελευταίου, μου θυμίζουν τη στοιχειωμένη ηχώ που διαχέεται λαθραία ανάμεσα στους στίχους ενός ποιήματος του Ρίλκε. Είναι ψίθυροι υπερβολικά σαγηνευτικοί για να τους κρυφακούσει οποιοσδήποτε εκτός από τον πιο ξεδιάντροπο εραστή, εκείνου που καλύτερα είναι να μείνει ανείπωτο. Επιλέγω να τους αφουγκράζομαι με τα μάτια μου, ως ένας περιπατητής, ένας ηδονοβλεψίας, και πάνω από όλα, ένας αφοσιωμένος οπαδός του πάθους.
