Η Ντόρα, μια 24χρονη κοπέλα, γεμάτη όνειρα και φιλοδοξίες, μιλά στο Ozon για την ουλή που της άφησε η κακοήθεια και το πως η μάχη με την επονομαζόμενη “επάρατη νόσο” την έκανε πιο δυνατή απ’ ότι ήταν στο παρελθόν!
Όλοι μας έχουμε ακούσει ιστορίες για γνωστούς και φίλους ή ακόμη και για επώνυμους, που διαγνώστηκαν με καρκίνο, αλλά κατάφεραν να παλέψουν την αρρώστια και να επιβιώσουν. Τι συμβαίνει όμως όταν αυτό το πρόβλημα “χτυπήσει την πόρτα” του δικού μας σώματος; Mήπως τότε, όλες αυτές οι ελπιδοφόρες διηγήσεις που μιλούν για τον καρκίνο, σαν μια οποιαδήποτε άλλη αρρώστια, αρχίζουν να διαψεύδονται στα μάτια μας και όλοι αυτοί οι περήφανοι επιζήσαντες, μας φαίνονται πλέον σαν ήρωες ενός καλογραμμένου παραμυθιού;
Έτσι, σ’ αυτό το πλαίσιο, το περιοδικό συνάντησε την Θεοδώρα Σοφία, γνωστή στους φίλους της ως Ντόρα, μία 24χρονη κοπέλα που διαγνώστηκε με κακοήθεια στο συκώτι τα πρώτα χρόνια των σπουδών της στο Πανεπιστήμιο. Εκείνη πάλι ανοίχτηκε και μίλησε με αφοπλιστική ειλικρίνεια για το πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισε. Ας δούμε τι είχε να μας πει.
Ozon: Θέλουμε αρχικά Ντόρα να μας πεις κάποια πράγματα για σένα. Τι έχεις σπουδάσει και με τι ασχολείσαι αυτή την περίοδο;
Έχω σπουδάσει γεωπόνος στο Πανεπιστήμιο της Πελοποννήσου, ωστόσο ακόμη δεν έχω ασχοληθεί επαγγελματικά με το αντικείμενο των σπουδών μου. Εργάζομαι σε έναν εντελώς διαφορετικό κλάδο αλλά εξίσου πολύ ενδιαφέρον, τον ξενοδοχειακό. Είμαι hostess στο ξενοδοχείο Four Seasons Astir Palace στη Βουλιαγμένη.
Ozon: Πότε αντιλήφθηκες ότι είχες έναν όγκο σε συγκεκριμένο σημείο του σώματος και ήταν κάτι που ανακάλυψες τυχαία;
Ανακάλυψα πως έχω όγκο στο συκώτι σε ηλικία 19 ετών. Την περίοδο εκείνη, σπούδαζα στην Καλαμάτα και διένυα το δεύτερο εξάμηνο των σπουδών μου. Πριν διαγνωστεί το πρόβλημα, για 2-3 μήνες πίστευα πως είχα βρογχίτιδα διότι όλα τα συμπτώματα οδηγούσαν εκεί. Τελικά όμως, μετά από πλήθος εξετάσεων, ανακάλυψα πως είχα έναν πολύ μεγάλο όγκο στον δεξιό λοβό του συκωτιού, ο οποίος είχε ανεβάσει προς τα πάνω τον δεξιό μου πνεύμονα, με αποτέλεσμα να έχω συμπτώματα βρογχίτιδας. Σε γενικές γραμμές πάντως, δεν το είχα υποψιαστεί και το ανακάλυψα τυχαία.
Ozon: Ποια ήταν η πρώτη σκέψη που πέρασε από το μυαλό σου, όταν οι ιστολογικές επιβεβαίωσαν ότι είχες κακοήθεια;
Για να είμαι ειλικρινής, σε περιπτώσεις σαν κι αυτές, δεν υπάρχει χρόνος για να σκεφτείς αυτό που συμβαίνει, αφού εστιάζεις περισσότερο στο αποτέλεσμα. Το μόνο που σκεφτόμουν λοιπόν ήταν ο τρόπος για να διαχειριστώ όσο καλύτερα γινόταν την κατάσταση και να βρω λύση.
Ozon: Ήταν η εγχείρηση αφαίρεσης του όγκου πιο επίπονη διαδικασία από τις μετέπειτα χημειοθεραπείες που ίσως ακολούθησαν;
Κάθε εγχείρηση είναι μια δύσκολη εμπειρία, αλλά η ανάρρωση και η αποκατάσταση είναι πολύ πιο μακροχρόνιες διαδικασίες και νομίζω πως σε γενικές γραμμές, αυτές ήταν και οι πιο επίπονες. Ωστόσο, και στις δύο περιπτώσεις, υπήρχαν στιγμές που χρειάστηκα να παλέψω μέσα μου ώστε να διατηρήσω μια θετική ψυχολογία. Εξάλλου, η ψυχική μου κατάσταση έπαιξε σπουδαίο ρόλο σ’ όλο αυτό το ταξίδι.
Ozon: Ποιος σε στήριξε περισσότερο εκείνη την περίοδο; Aπό ποιον αντλούσες κουράγιο και δύναμη;
Η οικογένειά μου, δηλαδή οι γονείς και τα αδέλφια μου, ήταν σίγουρα η ασπίδα που είχα στην μάχη μου. Η στήριξη και η αγάπη τους με τροφοδοτούσαν και κάπως έτσι, άρχισε να σχηματίζεται μια υπέρτατη δύναμη μέσα μου.
Ozon: Ποιοι είναι οι περιορισμοί που σου έχει επιβάλλει η συγκεκριμένη ασθένεια ή έστω τα αποτελέσματά της; Yπάρχει, για παράδειγμα, κάτι που δεν μπορείς να φας ή να πιείς;
Στο χειρουργείο που έκανα, αφαιρέθηκαν τα 3/4 του συκωτιού μου καθώς και η χολή μου. Αυτό συνεπάγεται κάποιους περιορισμούς όσον αφορά την διατροφή και τον τρόπο ζωής μου. Για να γίνω πιο σαφής, η κατανάλωση αλκοόλ μου είναι εφ’ όρου ζωής απαγορευμένη. Αρκετούς περιορισμούς όμως έχω και στα τρόφιμα που μπορώ να φάω. Για παράδειγμα, πλέον δεν μπορώ να χωνέψω τα τηγανητά φαγητά, τα μακαρόνια, τα λίπη και άλλα πολλά. Αν και αυτοί οι περιορισμοί, μου φάνηκαν αρχικά πολύ ενοχλητικοί, τους έχω πλέον προσαρμόσει στην καθημερινή μου ζωή.
Ozon: Έχω παρατηρήσει πως σε πολλές από τις φωτογραφίες που ανεβάζεις στο instagram, φαίνεται το σημάδι της τομής που έκαναν οι γιατροί στην κοιλιά σου. Με δεδομένο ότι γνωρίζεις πως το σημάδι θα είναι εκεί για πάντα, αισθάνεσαι ότι σε περιορίζει ή ότι τελικά σε απελευθερώνει;
Το σημάδι που μου άφησε ο όγκος στην περιοχή της κοιλιάς, θεωρώ πως είναι το στολίδι μου. Όλη μου η αρχοντιά! Δεν το έκρυψα ποτέ και ούτε θα το κάνω. Μ’ αυτό πλέον ξεχωρίζω εμφανισιακά και πνευματικά. Θέλω εξάλλου μέσα απ’ αυτό, να δώσω θάρρος και σε άλλους ανθρώπους εκεί έξω, δίνοντάς τους το κίνητρό να αγαπήσουν τα τυχόν σημάδια που έχουν και να τα δείχνουν με “περηφάνια”. Είναι άλλωστε πολύ σημαντικό να αποδεχόμαστε τις πληγές που μας φέρνει η ζωή, διότι εκείνες γράφουν την ιστορία μας.
Ozon: Tι σε φοβίζει περισσότερο σήμερα, οι δυσκολίες της καθημερινότητας ή ο θάνατος;
Ήρθα πολύ κοντά στο θάνατο η αλήθεια είναι και ένιωσα τον φόβο και την αγωνία του πιθανού ερχομού του. Αλλά αυτά τα δύο συναισθήματα με έκαναν ατρόμητη, σε σημείο που νιώθω έτοιμη να τον αντιμετωπίσω ανά πάσα στιγμή. Επομένως με φοβίζουν περισσότερο οι δυσκολίες που φέρνει, μέρα με τη μέρα, η ζωή.
Ozon: Άκουσα ότι έχεις κάνει κάποιες συνεργασίες με φωτογράφους, που τράβηξαν το πορτραίτο σου. Κάποιες μάλιστα από τις φωτογραφίες έχουν πάρει μέρος σε έκθεση. Τι ήταν αυτό που τους έκανε να σε ξεχωρίσουν από το πλήθος;
Θεωρώ πως ένας καλλιτέχνης εμπνέεται από τα ασυνήθιστα πράγματα που υπάρχουν στην καθημερινότητά του. Έτσι πιστεύω έγινε και με την δική μου περίπτωση. Κάποιοι απ’ αυτούς εμπνέονται από το ασυνήθιστο σημάδι μου. Η δική μου εξήγηση γι’ αυτό το πράγμα, έχει να κάνει με το γεγονός, πως το σημαδεμένο μου κορμί είναι κάτι που σπάνια συναντάς, ειδικά σε κορίτσια της ηλικίας μου.
Ozon: Πάμε τώρα σε ένα πιο προσωπικό θέμα. Αποκαλύπτεις γενικά στα άτομα, με τα οποία θα τύχει να βγεις ραντεβού, το πρόβλημα υγείας σου και αν ναι, πώς αντιδρούν;
Αυτή την περίοδο δεν βρίσκομαι σε σχέση. Ωστόσο, αν τύχει και βγω ραντεβού με κάποιο άτομο, δεν συζητάω στοχευμένα για το πρόβλημα υγείας που έχω. Στην περίπτωση όμως που το φέρει η κουβέντα, εννοείται πως δεν έχω κανένα θέμα να το αποκαλύψω. Προς το παρόν, δεν έχει τύχει να λάβω αρνητική αντίδραση απέναντι στο σημάδι της τομής. Αυτό που συνήθως συμβαίνει είναι ο συνομιλητής μου να ξαφνιάζεται.
Ozon: Με δεδομένο αυτά που μόλις ανέφερες, είναι αλήθεια ότι μετά από το συγκεκριμένο πρόβλημα, μπορεί κάποιος να επιστρέψει στη φυσιολογική του ζωή ή μένουν για πάντα τραύματα που θα τον “στοιχειώνουν”;
Μετά από κάθε δυσκολία, σίγουρα κάτι μένει χαραγμένο στη ψυχή του ανθρώπου. Επίτρεψε μου πάντως να απορρίψω το ρήμα “στοιχειώνουν”, αντικαθιστώντας το με το ρήμα “δυναμώνουν”. Μετά από οποιαδήποτε ασθένεια, τα τραύματα που μένουν πίσω, συνήθως σε κάνουν δυνατότερο, απ’ ότι ήσουν πρωτύτερα.
Ozon: Αν σου έλεγαν ότι θα μπορούσες να ξαναζήσεις, χωρίς να διαγνωστείς με κακοήθεια, τι θα έλεγες;
Σίγουρα εάν είχα να επιλέξω κάτι από τα δύο, πριν συμβούν όλα αυτά, θα επέλεγα φυσικά το δεύτερο. Ωστόσο, τώρα, αν μου δινόταν η δυνατότητα να αλλάξω αυτό που μου έχει συμβεί, δεν θα το άλλαζα με τίποτα. Για εμένα είναι μεγάλη ευλογία αυτό που έζησα, διότι, όσο παράξενο κι αν φαίνεται, μέσα απ’ αυτή τη δοκιμασία έζησα το θαύμα της ζωής και της αναγέννησης. Ήταν δηλαδή σαν να ξαναγεννήθηκα και να εξελίχθηκα ως άνθρωπος.
Ozon: Tελικά, η νόσος σε κάνει πιο δυνατό ή πιο αδύναμο απέναντι στη ζωή;
Oι δυσκολίες μόνο πιο δυνατό μπορούν να σε κάνουν και ατρόμητο σε σχέση με το παρελθόν. Προσωπικά, δεν με φοβίζει τίποτα πλέον. Νιώθω έτοιμη να διαχειριστώ τα πάντα.
Κεντρική φωτογραφία και φωτογραφίες: Από το αρχείο της Θεοδώρας Σοφία με την ευγενική παραχώρησή της.
Συνέντευξη: Xρήστος Χατζής