Μαχητική και παθιασμένη, η Άρτεμις Λαμπίρη ανήκει στη νέα γενιά χορογράφων με βάση την Αθήνα. Ο χορός για εκείνη είναι έμπνευση, σανίδα σωτηρίας, αλλά και εργοδότης.
Υπάρχουν πολλές ομάδες χορού στην Ελλάδα πλέον. Οι ηθοποιοί για παράδειγμα δυσκολεύονται να βρουν δουλειά εκτός συνόρων γιατί έχουν το εμπόδιο της γλώσσας. Τι ισχύει με εσάς τους χορευτές;
Οι ομάδες χορού της χώρας μας εδώ και κάποια χρόνια έχουν αρχίσει να συμμετέχουν σε φεστιβάλ του εξωτερικού. Και επίσης γιατί πρέπει όλοι να πάμε έξω; Κάποιοι πρέπει να μείνουμε και να επενδύσουμε στην Ελλάδα.
Μιλώντας για χορό, πρόσφατα παρακολούθησα την ταινία του Βιμ Βέντερς για την Πίνα Μπάους. Κάποια στιγμή, λοιπόν, εμφανίζεται και η ατάκα της: Dance dance otherwise we are lost. Πώς λειτουργεί για εσένα αυτό το μοτίβο; Έχουμε ανάγκη από τον χορό και γενικότερα τον πολιτισμό, ως αντίβαρο στην πολιτικοκοινωνική μιζέρια ή κι αυτό είναι ένας ακόμη αστικός μύθος;
Ο χορός είναι επάγγελμα. Δεν λειτουργεί λοιπόν αναγκαστικά σαν αντίβαρο στην πολιτικοκοινωνική μιζέρια αλλά κάποιες στιγμές σαν σανίδα σωτηρίας, σαν πηγή έμπνευσης ή ακόμα και σαν εργοδότης. Θέλει πάρα πολλή δουλειά και ευτυχώς το 2013 αναγνωρίζουμε όλοι πως θέλει και τεχνική και σπουδές και ενημέρωση.
Στα μαθήματά σου δίνεις έμφαση στην κινητική μνήμη, τη δημιουργία αισθήσεων και συναισθημάτων μέσω της κίνησης. Πώς αντιλαμβάνεσαι την ποίηση της σωματικής έκφρασης;
Αυτό που αισθάνεται ή μάλλον καλύτερα αυτό που λαμβάνει ο θεατής μέσα από την κίνηση του χορευτή είναι μια τρίτη πληροφορία. Για μένα αυτό είναι η ποίηση της σωματικής έκφρασης και αυτό ακριβώς είναι που μου αρέσει να εντάσσω στις δικές μου παραστάσεις ως χορογράφος.
Συνέντευξη: Μαρία Πασσαριβάκη / Φωτογραφία: Γιώργος Καπλανίδης