Lykos

ΛΥΚΟΣ: πώς σκιαγραφείται η ασυνείδητη ταυτότητα του εαυτού μέσα από τις ψυχολογικές ποιότητες του αρσενικού και του θηλυκού, με την μορφή άνιμα και άνιμους, στην παράσταση;

Συνειδητά, οι ταυτότητες των φύλων αλληλοεπικαλύπτονται. Τα σώματα, ναι, ξεχωρίζουν, ξεχωρίζουν εμφανώς και με όλους τούς τρόπους, αλλά επιδίωξή μας ήταν να συνυπάρχουν σε ένα είδος —ας πούμε— αποσχισμένου ανδρόγυνου, αν δεν ακούγεται πολύ διανοουμενίστικο όλο αυτό. Ο Άντρας γνωρίζει τις ιδιότητές του, και η Γυναίκα το ίδιο, μα συχνά από ένα σημείο και μετά δανείζονται στοιχεία ο ένας από τον άλλο. Μπερδεύουν τα λόγια τους. Κλέβουν και αναπαράγουν τις κινήσεις τους. Πονάνε ακριβώς το ίδιο, και, όπως τούς έχει γεννήσει το ίδιο σκοτάδι, αυτό το σκοτάδι, τους τρώει στο τέλος.

ΕΡΩΤΑΣ: τι οριοθετεί τον θύτη από το θύμα (του);

Μιλάμε πάλι για το ίδιο, πάνω-κάτω, φαινόμενο: το θύμα επιθυμεί διακαώς να βρεθεί, να πιαστεί στη φάκα, να φαγωθεί, να «νικήσει» διά της δικής του εξοντώσεως. Ας σκεφτεί κανείς ένα τέρας που έχει αγγελική μορφή, και που ο τρόπος του να κάνει το «κακό» είναι να βγάζει από τον αθώο περαστικό ένα άσχημο πράγμα, βίαιο και αποκαλυπτικό, που το σκοτώνει — που σκοτώνει το αγγελόμορφο τέρας. Μιλάμε, δηλαδή, για έναν Λύκο που πονάει όταν σκοτώνει, και για ένα θύμα, μια αθώα Κοκκινοσκουφίτσα, που λαχταράει να τη νικήσει. Γιατί έτσι μόνο μπορεί να νικήσει η ίδια. Αν είναι έρωτας αυτό; Ναι, κατά μία έννοια είναι. Αλλά σαφώς ένας έρωτας που θέλει πολύ αίμα για να γεμίσει και για να διατηρηθεί.

ΧΟΡΟΣ: ποια βήματα ακολουθεί η μάχη των δύο φύλων;

Αυτά που του υπαγορεύει το φως, και η απουσία του. Ή η ξαφνική γέννηση του φωτός, αυτή που πονάει τα μάτια. Στο σκοτάδι, πάντα εκείνη κι εκείνος είναι χώρια: είναι αυτό το αδιαμεσολάβητο διπλό ον που πασχίζει να γεννηθεί, να τραφεί, να κάνει έρωτα και να πεθάνει προσπαθώντας να γεννήσει με τη σειρά του, να διχοτομηθεί. Στο φως, όλα αλλάζουν, παραμορφώνονται από τον «ήλιο», αν και δεν παύουν να είναι (ίσως και περισσότερο) τρομακτικά. Και το φως φέρνει μαζί του και τον Λόγο, που θέλει να είναι κομμάτι της χορευτικής έκφρασης υπό μία έννοια. Οι δύο χαρακτήρες παλεύουν και παίζουν θέατρο.

ΣΥΝΥΠΑΡΞΗ: πώς πέφτει μέσα στην «αόρατη τρύπα» του αστικού τοπίου;

Επιλέξαμε ακραίο τρόπο για να μιλήσουμε για την πόλη. Σκηνογραφικά, ενδυματολογικά, μουσικά, κινησιολογικά. Το άστυ είναι μονίμως παρόν (μόνο στο φως όμως) και άρχει επί των πρωταγωνιστών, και μάλιστα μ’ αυτή την ευκολία που παρατηρούμε σε όλα τα μεγάλα ιστορικά «δυναμικά» που εντός τους κινούνται τα «υποκείμενα της ιστορίας», άντρες, γυναίκες, ολόκληροι κοινωνικοί σχηματισμοί. Η πόλη έχει παντρευτεί κι έχει μασήσει το ζευγάρι, το ’χει δεμένο με κλωστές και το κινεί όπως κάθε καλός μαριονετίστας τις κούκλες του: σπασμωδικά και τελεσίδικα.

ΑΘΗΝΑ 2012: «θέατρο νεκρών αισθημάτων» ή «αρένα έντονων ψυχολογικών συγκρούσεων»; 

Η Αθήνα είναι μια μητρόπολη. Οι μητροπόλεις είναι ζωντανοί υπεροργανισμοί που εμπεριέχουν καθετί. Όλη της η βρομιά, όλη της η αταξία, όλη της η απόγνωση, όλη της η φρικτή και απάνθρωπη βία, όλη της η (ξανά σπασμωδική) κίνηση είναι κομμάτι αυτού του συγκειμένου: δε μπορείς να κάνεις πως δεν το βλέπεις, και δε σου επιτρέπεται απλώς να το σκουπίσεις, να το κρύψεις ή να το εξοβελίσεις. Θα βρει το δρόμο της, γιατί απλούστατα δεν τον έχασε ποτέ. Κάτι διαφορετικό κυοφορείται εδώ, που ίσως και να έχει γεννηθεί, αλλά να μην το βλέπουμε. Πρέπει να περιμένουμε, να ζούμε, και να δημιουργούμε.

Όταν ο λύκος…

…είσαι εδώ.