O Στέφανος Παπατρέχας γράφει ένα έργο για την επιδίωξη του πραγματικού εαυτού. Για αυτή τη βουτιά που οι περισσότεροι αποφεύγουν, συνειδητά ή ασυνείδητα και που πνίγεται από την καθημερινότητα. Όμως, όσο και να βαλτώσουν σε αυτήν, τα όνειρα θα διεκδικούν το παρόν και οι επιλογές θα καθορίζουν το μέλλον. Το Ξέφωτο δεν είναι παρά η βαθιά επιθυμία για την αναζήτηση της προσωπική ευτυχίας. Ένα παράξενο παραμύθι, μια σύγχρονη ιστορία ενός αγοριού , που, μουδιασμένο από την ρουτίνα της καθημερινότητας βρίσκεται αναπάντεχα στο χώρο του Ξέφωτου. Εκεί θα συναντήσει το Συναίσθημα και τη Λογική, το Καλό και το Κακό, θα βρεθεί μπροστά σε καθρέφτες και μέσα από τα κομμάτια τους θα αναμετρηθεί με τα ξεχασμένα ‘θέλω’ του, τα όνειρα του, τις φιλοδοξίες του και τον πολυδιάστατο εαυτό του. Μια διαδικασία αυτογνωσίας με κωμικοτραγικές αποχρώσεις και μουσικές εναλλαγές τοποθετημένες σε ένα ονειρικό και σουρεαλιστικό πλαίσιο.
Οι σκηνοθέτες της παράστασης, Στέφανος Παπατρέχας και Λουίζα Ζούζια, μίλησαν στο ozonweb για την παράσταση αλλά και για τους ίδιους:
Πόσο σε έχουν βοηθήσει, γενικά αλλά και στο «Ξέφωτο», οι σπουδές της Ψυχολογίας ως σκηνοθέτη?
Στέφανος: Όταν επέλεξα τη Σχολή της Ψυχολογίας είχα στο νου μου το συνδυασμό της με το θέατρο. Η αλήθεια, όμως, είναι πως δεν είχα φανταστεί πόσο πολύ ταιριάζουν μεταξύ τους. Στο “Ξέφωτο” οι γνώσεις μου από την Ψυχολογία με βοήθησαν περισσότερο στο συγγραφικό κομμάτι. Έχει τρομερό ενδιαφέρον να βλέπεις πολλά από όσα έχεις διαβάσει, έχεις ακούσει, έχεις μάθει να μπαίνουν κρυφά σε όσα γράφεις χωρίς να το προσπαθείς ή να το ελέγχεις. Το έργο έχει πολλούς συμβολισμούς. Πιστεύω πως η Σχολή της Ψυχολογίας έπαιξε μεγάλο ρόλο σε αυτό, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα.
Τι θέσεις έχουν μέσα σου οι λέξεις Συναίσθημα/Λογική και Καλό/Κακό? Πώς τις διαχωρίζεις στην καθημερινότητά σου?
Λουίζα: Οι λέξεις καλό/κακό συνειρμικά με οδηγούν στην λέξη ηθική. Οπότε για εμένα το καλό και το κακό σαν έννοια βαδίζουν παράλληλα με το τι είναι δίκαιο και άδικο. Ό,τι αδικεί, παραβιάζει τα όρια της ελευθερίας μου ή του συνανθρώπου μου, το θεωρώ κακό. Ό,τι ωφελεί την αρμονική συνύπαρξη των πραγμάτων το θεωρώ καλό. Στην απέναντι όχθη, η λογική έχει την δύναμη να εξουσιάσει το συναίσθημα και το συναίσθημα την γοητεία να θολώσει την λογική. Ο νους και η καρδιά δεν έχουν τον ίδιο άξονα. Το ένα ζει στο συνειδητό και το άλλο στο ασυνείδητο. Για να συνυπάρξουν χρειάζεται ισορροποία. Η αλήθεια είναι πως δύσκολα το πετυχαίνει κανείς. Όπως λέει και η Καλή Μάγισσα στο έργο, «Χρειάζεται κάποιες φορές να μείνεις λίγο μόνος». Θέλει προσπάθεια, υπομονή, συζητήσεις με τον εαυτό σου… Αλλά για εμένα, μέσα σε αυτές τις στιγμές αρμονίας βρίσκεται η προσωπική ευτυχία.
Στέφανος: Σε αντίθεση με τα παραμύθια και με το πως εγώ θα ήθελα να συμβαίνει, η πραγματικότητα δε χαρακτηρίζεται από αυτό το δυϊσμό. Όλα μπλέκονται και γι’ αυτό δεν πιστεύω πως υπάρχει ούτε η λογική χωρίς συναίσθημα ούτε ολοκληρωτικά καλό ή κακό. Μακάρι να ήταν τόσο απλό. Μακάρι να φαινόταν το κακό, ώστε να μπορείς να το αποφύγεις και το καλό για να το φέρεις κοντά σου. Πολύ δύσκολα εντοπίζεις το κακό και συνήθως είναι αργά. Ακόμη δυσκολότερα εντοπίζει κανείς το κακό στον ίδιο του τον εαυτό. Όπως και μία απόφαση-επιλογή δεν είναι αποτέλεσμα μόνο λογικής διεργασίας ή μόνο συναισθηματικής. Ίσως όμως σε όλη αυτή τη δυσκολία έγκειται και η γοητεία της πραγματικότητας.
Το «Ξέφωτο» δεν είναι παρά η βαθιά επιθυμία για την αναζήτηση της προσωπικής ευτυχίας. Πιστεύεις πως αυτή η αναζήτηση τελειώνει κάποια στιγμή? Εσύ έχεις νιώσει την προσωπική ευτυχία?
Λουίζα: Έχουν υπάρξει λίγες και πολύτιμες στιγμές που την έχω αισθανθεί, αλλά με κάθετι που ανακαλύπτω και με φέρνει πιο κοντά σε αυτή την αρμονία, συνειδητοποιώ ότι έχω πολύ δρόμο μπροστά μου. Ειδικά με τους σημερινούς ρυθμούς που βιώνουμε οι περισσότεροι στην καθημερινότητά μας, το τέλος, αν υπάρχει, δεν το βλέπω στον ορίζοντα.
Στέφανος: Νομίζω πως υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν αρχίσει αυτή την αναζήτηση, τουλάχιστον συνειδητά. Ακριβώς όπως ο Άνθρωπος πριν πέσει στο “Ξέφωτο”. Από τη στιγμή, όμως, που επιχειρήσεις αυτή τη βουτιά, δεν ξέρω αν υπάρχει τέλος. Μάλλον όχι. Η ευτυχία για μένα βρίσκεται κοντά στην έννοια της ισορροπίας και από αυτή την άποψη δεν είναι κάτι στέρεο. Ευτυχώς, έχω την “ευτυχία” να έχω νιώσει κάποιες τέτοιες στιγμές.
Υπάρχει χώρος και χρόνος για όνειρα στις μέρες μας?
Λουίζα: Υπάρχει μια ατάκα στο έργο που λέει, «Οι φόβοι σου γεννιούνται μέσα απ’τα όνειρά σου». Εάν δεν ονειρευτείς, αν δεν βρεις την δύναμη να ελπίζεις σε κάτι, δεν πρόκειται ποτέ να βρεις το ανέλπιστο. Κάπου υπάρχει χώρος και σίγουρα μπορείς να βρεις χρόνο να ελπίζεις.
Στέφανος: Στις μέρες μας μόνο τέτοιος χώρος υπάρχει! Οι δυσκολίες, όποιες και αν είναι, δημιουργούν την ανάγκη να ονειρευτείς. Όσο για το χρόνο, δεν ταιριάζει με τη λέξη όνειρο. Όπως και στο έργο, όλα ξεκινούν από τη θέληση. Αν δεν υπάρχει αυτό, ο χώρος και ο χρόνος χάνουν τη σημασία τους.
Να περιμένουμε κάτι καινούριο σύντομα? Μελλοντικά σχέδια?
Λουίζα: Ολοι η ενέργεια και η σκέψη μας, αυτή την δεδομένη στιγμή, είναι στραμμένη στο Ξέφωτο, αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως θα θέλαμε να ξανασυνεργαστούμε!
Στέφανος: Έτσι είναι! Ο χώρος και ο χρόνος μας είναι πλήρως καλυμένος από αυτό μας το όνειρο. Ας το ζήσουμε και όπως λέμε και στο έργο: “Το τέλος θα δείξει εάν η αρχή οδηγεί λανθασμένα ή όχι.”
Oι παραστάσεις ξεκινούν αυτή τη Δευτέρα, 16 Iανουαρίου και ολοκληρώνονται στις 10 Απριλίου, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο θέατρο ΠΚ στις 9:30.
Σκηνοθεσία: Λουίζα Ζούζια και Στέφανος Παπατρέχας
Κείμενο: Στέφανος Παπατρέχας
Μουσική: AnimaCorda (Μιχάλης Μπρούζος και Γιώργος Μπεχλιβάνογλου)
Σκηνογραφία: Κωνσταντίνα Κρίκου
Μακιγιάζ: Γιώργος Κεραμιδάς
Παίζουν: Φαίη Βολόρου, Χαρά Δημητριάδη, Λουίζα Ζούζια, Μαρίνα Κονταρίνη, Μαγδαληνή Παλιούρα, Στέφανος Παπατρέχας, Μύρια Χώπλαρου
Θέατρο ΠΚ
Κασομούλη 30, μετρό Ν. Κόσμος
Κρατήσεις θέσεων: 210 9011677
Site: www.pktheater.gr
Δύο από εσάς θα έχουν την ευκαιρία να κερδίσουν από μία διπλή πρόσκληση, για να παρακολουθήσουν την παράσταση την επόμενη Τρίτη 17 Ιανουαρίου, συμπληρώνοντας την παρακάτω φόρμα: