Η Sma Rag Da, κατά κόσμον Σμαράγδα Αλεξανδρή, είναι ένα από τα πιο ταλαντούχα παιδιά της γενιάς της. Είναι μόλις 21 ετών, έχει κερδίσει σε μουσικό διαγωνισμό όταν ήταν στα 17, έχει βγάλει δικές της δισκογραφικές δουλειές και πλέον ζει και σπουδάζει στην Αγγλία. Η Sma Rag Da, είναι τόσο χύμα που σε κάνει να νιώθεις οικεία από τις πρώτες κουβέντες που θα ανταλλάξεις μαζί της στα social media. Ενημερωμένη τόσο μουσικά όσο και για όσα συμβαίνουν γύρω της, δε διστάζει να μοιραστεί τις σκέψεις της. Αρκετές φορές με έντονη δόση χιούμορ.
Η Sma Rag Da, αυτήν την περίοδο έχει κυκλοφορήσει μια ανεξάρτητη δισκογραφική δουλειά και μιλά στο OZONWEB για αυτήν, τη ζωή της στην Αγγλία, το πόσο την έχει επηρεάσει το Brexit αλλά και για ένα αστείο περιστατικό που συνέβη μετά τη συναυλία των Florence + the Machine.
Κάτι καλό έχεις ετοιμάσει τελευταία…
Το τελευταίο μου άλμπουμ με τίτλο Wisdom Tooth (Φρονιμίτης) είναι νομίζω ό,τι πιο ειλικρινές έχω κάνει μέχρι τώρα. Αρχικά να πω πως είναι η πρώτη μου ανεξάρτητη δουλειά, πράγμα που σημαίνει ότι αυτό το άλμπουμ το έχω πονέσει κι αγαπήσει αλλιώς. Αποφάσισα πως αυτό το άλμπουμ δε θέλω να το πουλήσω, γιατί σκοπός μου σε αυτή τη φάση είναι να κάνω τη μουσική μου όσο περισσότερο «προσβάσιμη» γίνεται. Ήθελα να σας το κάνω δώρο. Είναι διαθέσιμο για δωρεάν κατέβασμα σε πολύ καλή ποιότητα μέσω Bandcamp.
Το άλμπουμ αυτό αποτελείται από τραγούδια-ιστορίες τα οποία έχουν γραφτεί την περίοδο μετά την ενηλικίωση μου, αυτής της άβολης φάσης μετά τα 18 που θεωρείσαι μεν ενήλικας και σίγουρα δεν νιώθεις πια τόσο παιδί, αλλά δεν ξέρεις με σιγουριά τι είσαι και τι θα απογίνεις στη ζωή σου. Αυτή η φάση που βγάζεις φρονιμήτες κι υποτίθεται φρονιμεύεις κι «ωριμάζεις».
Ζεις και σπουδάζεις στην Αγγλία. Τι σε έκανε να το αποφασίσεις;
Το Λονδίνο ήταν στόχος μου από την εφηβεία και οι αρχικοί λόγοι ήταν ρομαντικοί. Σε δεύτερη φάση καμία από τις επιλογές σπουδών που είχα στην Ελλάδα δεν ήταν αυτές που ήθελα. Αυτό που σπουδάζω σήμερα λέγεται Commercial Music (BA). Στην ουσία μελετάμε τη μουσική και τη βιομηχανία της από πολλές διαφορετικές πλευρές. Η φιλοσοφία του course είναι ότι, όπου και να θέλει να δουλέψει κανείς στη μουσική βιομηχανία, πρέπει να έχει μια σφαιρική αντίληψη του πώς λειτουργεί.
Πέραν των σπουδών μου αρέσει πολύ η ζωή εδώ, ο τρόπος με τον οποίο λειτουργούν τα πράγματα. Παρόλο που λατρεύω την Ελλάδα και μου λείπουν πολλά πράγματα, θεωρώ πως θα ήταν αυτοκαταστροφικό το να γυρίσω τώρα.
Πώς είναι η ζωή μιας Ελληνίδας φοιτήτριας στο Λονδίνο;
Πιστεύω πως είμαι πολύ τυχερή γιατί μου αρέσει απίστευτα αυτό που σπουδάζω και το βρίσκω τρομερά ενδιαφέρον. Κατά τα άλλα, η ζωή μου εδώ εμπεριέχει πολλή μουσική, βόλτες, σειρές και φίλους. Δεν είμαι πολύ της εξόδου τα τελευταία χρόνια, νιώθω πολύ ωραία στο σπίτι μου. Άλλωστε, δε μου λείπει τίποτα σε αυτή τη φάση. Τα έχω όλα, πολλή αγάπη, κουτάβι 5 μηνών, internet, μουσικά όργανα, playstation, χριστουγεννιάτικα λαμπάκια όλο το χρόνο και γενικά ωραία ατμόσφαιρα. Προτιμώ να έρχονται οι φίλοι μου στο σπίτι.
Έχει αλλάξει κάτι μετά το Brexit;
Ως φοιτήτρια δεν έχω επηρεαστεί με κανέναν τρόπο. Τα αγγλικά πανεπιστήμια αποφάσισαν από κοινού ότι τουλάχιστον για τα επόμενα χρόνια δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα στην πολιτική τους απέναντι στους ευρωπαίους φοιτητές όσον αφορά τα δίδακτρα κλπ. Όλη αυτή η διαδικασία εξάλλου δε γίνεται σε μια νύχτα, θα γίνει σιγά σιγά και θα αργήσει να γίνει αισθητή… Νομίζω κι ελπίζω.
Ποιες συναυλίες σου έχουν μείνει αξέχαστες και σε ποιες θα ήθελες να συμμετάσχεις;
Μια συναυλία των Florence + the Machine στο Λονδίνο στην οποία συνέβη κάτι πολύ αστείο. Εγώ γενικά έλιωνα τότε για Florence. Μιλάμε για κλάματα και τέτοια. Μετά τη συναυλία φόρτωναν τα όργανα και περνώντας από τα ντραμς είδα ότι είχε πάνω στο ταμπούρο κάτι μπαγκέτες τις οποίες βούτηξα ως τρελή φαν. Βρήκα τον ντράμερ της Florence στο ίντερνετ και του έστειλα φωτογραφία με τις μπαγκέτες σε φάση «σου έκλεψα τις μπαγκέτες από εκείνο το live» και μου απαντάει «χαχα, πήρες τις μπαγκέτες του ντράμερ των Horrors που ήταν το opening act». Εντάξει και πάλι cool αλλά είχα ξενερώσει εντελώς κι ένιωσα άσχημα που πήρα τις λάθος μπαγκέτες.
Ποιο είναι το πιο τρελό σου όνειρο;
Δεν είναι και τόσο τρελό, αλλά θα ήθελα πολύ να φτιάξω ένα μεγάλο στούντιο στο χωριό μου στα Τζουμέρκα, να πάω να μείνω και να δουλεύω εκεί. Να έχω τα λαχανικά μου, το τζάκι μου, τα μουσικά μου όργανα, πολλά σκυλιά και γατιά και να έρχεται όποιος φίλος θέλει τα Σαββατοκύριακα να παίρνει λίγο καθαρό αέρα.
Σε τι θα ήθελες να δοκιμαστείς μουσικά;
Η διαδικασία του να γράφεις και να ενορχηστρώνεις και μετά να μπαίνεις στούντιο είναι απίστευτα διασκεδαστική. Αντιμετωπίζω το κάθε μου κομμάτι ως ένα ξεχωριστό μουσικό project πράγμα που σημαίνει ότι κάθε φορά κάνω και κάτι που δεν έχω ξανακάνει, άρα και κατά κάποιο τρόπο «δοκιμάζομαι». Μου αρέσει να παίζω με διάφορα είδη, να παντρεύω τις επιρροές και τα ακούσματά μου με τον πιο παράξενο τρόπο και κυρίως ό,τι κάνω να το νιώθω και να μπορώ να το υποστηρίξω.
Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε 10 χρόνια;
Ειλικρινά, δεν έχω ιδέα.
Περισσότερα:
Συνέντευξη στην Ιωάννα Μαμάη
Φωτογραφίες: George Cassapides