Well Being

Έρευνα ανακαλύπτει ένα βασικό συστατικό προσωπικής επιτυχίας: είναι ο σύντροφός σου

Όπως φαίνεται, υπάρχει ένας ακόμα λόγος για να είναι κανείς προσεκτικός στην επιλογή του συντρόφου του: Ο άνθρωπος με τον οποίο μοιράζεται τη ζωή του επηρεάζει τους μελλοντικούς του στόχους και τις επιτυχίες του.

Αυτό τουλάχιστον υποστηρίζει πρόσφατη έρευνα που έγινε στο Πανεπιστήμιο της Βασιλείας. Οι ερευνητές αξιολόγησαν δύο φορές μέσα σε έναν χρόνο, και για διάστημα δύο εβδομάδων τη φορά, τους καθημερινούς στόχους 456 ετεροφυλόφιλων ζευγαριών σε μακροχρόνιες σχέσεις. Για να καταλάβουμε καλύτερα τα ευρήματα, πρέπει πρώτα να κατανοήσουμε πώς λειτουργεί η έννοια των στόχων.

Οι ψυχολόγοι, λοιπόν, διακρίνουν τους στόχους σε δύο γενικότερες κατηγορίες. Τους στόχους επιτυχίας ή κατορθώματος, κατά τους οποίους κάποιος προσπαθεί να πετύχει ένα επιθυμητό αποτέλεσμα – όπως, για παράδειγμα να κάνει ένα μεγάλο ταξίδι ή να πάρει ένα πτυχίο – και τους στόχους αποφυγής, στους οποίους κάποιος προσπαθεί να αποφύγει ένα ανεπιθύμητο αποτέλεσμα, όπως για παράδειγμα τη χρεωκοπία.


Και οι δύο τύποι, όμως, καθορίζουν τη συμπεριφορά μας. Οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι, συν τω χρόνω, οι σύντροφοι τείνουν να μοιράζονται τους ίδιους στόχους, και των δύο κατηγοριών. Για παράδειγμα, όταν ο ένας αποζητά την προσωπική του βελτίωση και το να ζει πλούσιες εμπειρίες, το ίδιο κανει και ο άλλος. Αν ο ένας αποφεύγει τις διαμάχες, το ίδιο κάνει και ο άλλος.

Αυτό σημαίνει ότι οι σύντροφοι όχι απλώς υποστηρίζουν ο ένας τον άλλο, αλλά σιωπηλά υιοθετούν τους στόχους επίτευξης και τις προσπάθειές τους να αποφύγουν κάτι δυσάρεστο. Επίσης, η έρευνα έδειξε ότι αυτό συμβαίνει ανεξάρτητα από το φύλο, την ηλικία ή τη διάρκεια της σχέσης.

Το ενδιαφέρον ήταν πως οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι υπάρχει μια χρονική καθυστέρηση σχετικά με το πότε ένας σύντροφος υιοθετεί έναν καινούριο στόχο. Δεν αγκαλιάζει δήλαδή μονομιάς έναν νέο στόχο του συντρόφου του, αλλά αφήνει να περάσει λίγος χρόνος, μέχρι αυτός να εδραιωθεί.

Μία από τους συγγραφείς της έρευνας, η Jana Nikitin, καθηγήτρια ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο της Βασιλείας, παρατηρεί ότι «αυτό θα μπορούσε να είναι ένας προσαρμοστικός μηχανισμός ώστε να διατηρηθεί η σταθερότητα της σχέσης και να μην επηρεάζεται από οποιαδήποτε αλλαγή στις διαθέσεις και τους στόχους του κάθε συντρόφου».

Με πληροφορίες από Fast Company