Και είμαστε ξανά δύο ξένοι.
Θα συναντηθούμε τυχαία μετά από χρόνια στον δρόμο και δεν θα χαιρετηθούμε, ξαφνιασμένοι από το απρόοπτο της στιγμής. Τα μάτια κάτι θα μας θυμίζουν, αλλά δεν θα είμαστε και σίγουροι αν αυτό που βλέπουμε είναι αλήθεια ή παραίσθηση. Και καθώς θα προχωράμε, θα γυρίσουμε το κεφάλι πίσω, για μία ακόμη κλεφτή ματιά, που θα ξυπνήσει μέσα μας όλες τις αναμνήσεις και όλα εκείνα τα σκιρτήματα της καρδιάς, που μας έκαναν για λίγο αθάνατους. Έπειτα, θα στρέψουμε αλλού το βλέμμα μας και όλες οι αναμνήσεις μονομιάς θα σβήσουν. Κι εμείς, θνητοί πια, θα πορευτούμε μακριά ο ένας από τον άλλον. Σ’ αγάπησα κι ας μη στο είπα ποτέ. Δεν θα το καταλάβαινες άλλωστε. Και να που τώρα είμαστε ξανά δύο ξένοι. Σαν όλες τις τυχαίες φιγούρες που περνούν από μπροστά μας κάθε μέρα. Και τίποτα πια δεν έχει νόημα, αφού δεν μιλάμε. Ήδη άρχισα να ξεχνώ το άγγιγμα, τη φωνή σου. Σε λίγο καιρό θα έχεις ξεθωριάσει από τον τοίχο της καρδιάς μου.
Αν μπορούσα να γυρίσω πίσω τον χρόνο, σε εκείνη την πρώτη στιγμή που σου έπιασα την κουβέντα και μου χαμογέλασες, κι αν ήξερα τι θα ακολουθήσει, θα κρατούσα μία ακόμη κουβέντα μέσα μου και θα γλίτωνα άπειρες ώρες δακρύων, υπεραναλύσεων και αναμονής. Μία αναμονή που δεν είχε ποτέ νόημα, γιατί ποτέ δεν είχες σκοπό να έρθεις, κι ας σε περίμενα. Απλώς σε ικανοποιούσε να ξέρεις ότι βρίσκομαι εδώ για σένα. Κι εγώ πίστευα πως κάτι θα αισθάνεσαι. Το είδα στα μάτια σου κι ας μη μου το είπες. Το ένιωσα στο άγγιγμά σου κι ας απομακρύνθηκες μετά. Και είμαι σίγουρος πως σύντομα θα βρεις παρηγοριά σε άλλη αγκαλιά. Όμως, δεν θα είναι σαν τη δική μου. Δεν θα είμαι εγώ και τίποτα δεν θα θυμίζει τη δική μας σύνδεση. Αυτή που μετά από χρόνια θα νιώσουμε σαν ρεύμα να διαπερνά το σώμα μας, όταν θα αντικρίσουμε ξανά τυχαία ο ένας τον άλλον στον δρόμο και σαν ξένοι θα προσπεράσουμε όλο το παρελθόν, για να πάμε παρακάτω. Είχαμε μία στιγμή στον χρόνο, που θα κρατήσει μέχρι το τέλος…
Σε μία άλλη, δεύτερη ζωή θα ήμασταν ξένοι και οι δρόμοι μας δεν θα διασταυρώνονταν. Σ’ αυτήν όμως πέσαμε για κάποιο λόγο ο ένας πάνω στον άλλον, και όταν απομακρυνθήκαμε κάτι ξεκόλλησε μέσα μου και το πήρες μαζί σου, μακριά. Αυτό το κομμάτι μου πάντα θα με πονάει και πάντα θα σε θυμίζει. Εσύ θα έχεις μαζί σου ένα κομμάτι της καρδιάς μου κι εγώ ένα βαθύ, απέραντο κι απόλυτο κενό.
Από τον Νικόλαο Μπάρδη