Για τον έρωτα έχουν γραφτεί πολλά και έχουν ειπωθεί ακόμη περισσότερα.
Βλέπουμε κατά καιρούς ζευγάρια στον δρόμο να περνάνε από δίπλα μας και αναρωτιόμαστε: πως αυτοί οι δύο κατέληξαν μαζί; Εντελώς διαφορετικοί κι όμως βρήκαν κάτι κοινό μέσα τους να αντιστοιχίσουν και ταίριαξαν εκείνα τα κομμάτια που τους έλειπαν, κι ας μην ήταν οφθαλμοφανές σε εμάς τους υπόλοιπους. Και όχι, δεν μιλώ μόνο για την εμφάνιση και τα εξωτερικά χαρακτηριστικά. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις η χημεία είναι καταλυτικός παράγοντας. Και αυτό που λένε «μην κρίνεις ένα βιβλίο από το εξώφυλλο» ισχύει εκατό τοις εκατό σ’ αυτήν την περίπτωση.
Τι γίνεται όμως με τις άλλες περιπτώσεις; Όταν παραδείγματος χάρη ο άνθρωπος που ερωτεύτηκες, μετά από ένα διάστημα βγάζει έναν άλλο εαυτό; Είχες τυφλωθεί εξ αρχής από τον έρωτα και αγνοούσες τις ενδείξεις; Μήπως από την πρώτη κιόλας στιγμή σου έδειξε δείγματα αδιαφορίας; Ή ότι είναι κολλημένος με τη μητέρα του; Ή ότι είναι παθολογικός ψεύτης και επιρρεπής στην απιστία; Σε όλες αυτές και άλλες πολλές περιπτώσεις εκ πρώτης όψεως θεωρείς ότι όντως ο έρωτας είναι τυφλός και δεν θα σε ρωτήσει, όταν θα σε χτυπήσει με τα βέλη του. Όμως, η αλήθεια είναι πως αυτός ο φτερωτός θεός δεν είναι καθόλου τυφλός. Τουναντίον θα έλεγα. Ο έρωτας έχει όλες τις αισθήσεις και μάλιστα οξυμένες. Τόσο μάλιστα, σε βαθμό που κάποιες φορές θολώνουμε από το πάθος, αγνοούμε τις ενδείξεις και παραμερίζουμε τις έγνοιες / ανησυχίες ή δείγματα κακής συμπεριφοράς, προς χάριν μιας ηδονικής στιγμής, τα οποία όμως θα εκδηλωθούν εν ευθέτω χρόνο. Και τότε έρχεσαι αντιμέτωπος – για δεύτερη και διαυγή φορά – με την πραγματικότητα. Μπορεί, λοιπόν, να κατηγορήσεις τον έρωτα ή την κακή σου τύχη, στην ουσία, όμως, ο μόνος υπαίτιος για αυτήν την κατάληξη είσαι εσύ και μόνο εσύ.
Και κάπου εδώ ήρθε η ώρα να απενοχοποιήσουμε τον έρωτα για όλες εκείνες τις σχέσεις που είχαν άδοξη κατάληξη. Μην ψάχνεις να βρεις κάποιον να φορτώσεις την ευθύνη. Πολλές φορές στη ζωή μας κάνουμε λάθος επιλογές, οι οποίες τη δεδομένη στιγμή φαντάζουν – λανθάνων – σωστές. Πρέπει όμως να πάθουμε για να μάθουμε. Αν και όταν ξαναερωτευτείς πάλι κάπου μπερδεύεσαι και πέφτεις στο ίδιο τρυπάκι. Και όσο καλός και να είσαι στο να συμβουλεύεις τρίτους, όταν έρχεται σε σένα το πράγμα, κάπου το χάνεις. Και είναι λογικό, κανείς δεν θα σε κατηγορήσει. Όπως και εσύ από εδώ και στο εξής δεν πρέπει να κατηγορείς ή να παρερμηνεύεις τον έρωτα. Η μαγική αυτή στιγμή της γέννησής του απαιτεί τουλάχιστον δύο και ίσως η αστερόσκονη να κάνει τη ζημιά, όμως θα πρέπει μαζί με την καρδιά να έχεις ανοιχτό και το μυαλό σου. Όχι καχύποπτα, ούτε σκωπτικά. Απλώς να είσαι alert στα μηνύματα που λαμβάνεις.
Ο έρωτας δεν είναι τυφλός και εξ αρχής σου δείχνει τόσο τα καλά, όσο και τα κακά στοιχεία ενός ανθρώπου. Και μεταξύ μας, κάποιες φορές αυτά είναι που προσδίδουν τη γοητεία. Το αλάτι στη σχέση. Κι ας ξέρεις ότι μετά θα φας τα μούτρα σου. Κατά βάθος το έχεις ανάγκη και το αποσιωπάς. Ο έρωτας χαρακτηρίζεται από την όραση, την ακοή, την όσφρηση, την αφή και τη γεύση. Πόσες φορές δεν ερωτεύτηκες κάποιον μόνο και μόνο για τη φωνή του; Ή το μεθυστικό του άρωμα να σου ξύπνησε τρελές αναμνήσεις; Ή να ανατρίχιασες σε εκείνο το πρώτο άγγιγμα, που πάντα περίμενες με ανυπομονησία; Ο έρωτας είναι παρών σε όλα τα στάδια μιας γνωριμίας και λειτουργεί σαν φάρος στο σκοτάδι της μοναξιάς. Τώρα, αν εσύ αγνοήσεις το φως του και καταλήξεις στα βράχια, είναι άλλο θέμα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι πρόκειται για ένα εθιστικό παιχνίδι, που πάντα θες να παίξεις έναν ακόμη γύρο. Μέχρι να βρεις το δικό σου “end game”.
Από τον Νικόλαο Μπάρδη