Οι άνθρωποι στις μέρες μας κάνουμε πολλές σχέσεις.
Άπειρες θα μπορούσαμε να πούμε. Και κάθε φορά που βγαίνουμε από μία σχέση, κάτι χάνουμε από μέσα μας. Αποτέλεσμα; Στην επόμενη να είμαστε πάντα πιο φειδωλοί και συγκρατημένοι. Δεν θέλουμε να φάμε ξανά τα μούτρα μας και προσπαθούμε με νύχια και με δόντια να σώσουμε κάτι από την καρδούλα μας, που τόσες φορές έχουμε πληγώσει. Και φυσικά όσα όχι κι αν λέμε, κι ότι δεν θα αγαπήσουμε ξανά, η ζωή τα φέρνει έτσι που κάτι νέο θα εμφανιστεί ξανά στον δρόμο μας, και θα μας κάνει να αθετήσουμε για ακόμη μία φορά την υπόσχεσή μας.
Όμως, όταν πας από την αρχή να φτιάξεις μια σχέση, δεν είναι άδικο για τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου να μην δίνεις το 100% του εαυτού σου; Ή αν δεν έχεις ξεπεράσει την προηγούμενη σχέση, δεν είναι κρίμα να δίνεις στον άλλον υποσχέσεις, που δεν μπορείς να τηρήσεις; Κι αν το κάνεις απλά για την επιβεβαίωση, πόσες ελπίδες έχει να τελεσφορήσει; Είναι σαν να προδικάζεις ήδη το τέλος της γνωριμίας, πριν καν αυτή ξεκινήσει. Βέβαια, οι γνωριμίες που κάνουμε δεν έρχονται με όρους και προϋποθέσεις. Οπότε, αν κάποιος είναι emotionally unavailable ή emotionally damaged, δεν το ξέρεις για να λάβεις τα μέτρα σου και να μην τρέφεις τρελές προσδοκίες.
Κι αν ο άλλος σου δώσει στην αρχή ότι ακριβώς σου λείπει και ξαφνικά χάνεται, είτε γιατί τρομάζει, είτε γιατί δεν μπορεί να το διαχειριστεί, αυτό πως λέγεται; Τα ραντεβού και οι σχέσεις ήταν πάντα δύσκολο άθλημα, απλά στις μέρες μας έχουν γίνει πιο δύσκολα και απρόβλεπτα. Σαν τον τζόγο. Ποτέ μα ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος, πως εκλαμβάνει τις κινήσεις και τις αντιδράσεις το πρόσωπο που έχεις απέναντί σου, και τι αποτέλεσμα θα έχουν αυτές. Κι αυτό είναι κουραστικό είναι η αλήθεια, αλλά και δυσάρεστο. Γιατί κάπου εκεί συνειδητοποιείς, ότι ίσως είσαι από τους «άτυχους» στον έρωτα, που ποτέ δεν θα βρουν ταίρι. Και σε όσους σε κατηγορούν ότι είσαι περίεργος ή δεν το προσπαθείς αρκετά, τι απαντάς; Όταν ξέρεις πως ήδη έχεις δώσει τα πάντα και πάλι δεν βλέπεις φως στο τούνελ. Αυτό το παιχνίδι έχει νικητές και ηττημένους. Αλλά πόσες παρτίδες να παίξεις, όταν είσαι κουρασμένος;
Τα λεπτά γίνονται ώρες, οι ώρες ημέρες και βλέπεις το πρόσωπο που πριν από λίγο σου έταζε τα πάντα, ξαφνικά να εξαφανίζεται από το κάδρο. Η μορφή του μπορεί να ξεθωριάζει, αλλά ο πόνος που έχει αφήσει πίσω του μένει εκεί, πεισματικά να σε κρατάει ξύπνιο τα βράδια. Άλλωστε τα αρνητικά συναισθήματα είναι πιο δυνατά από τα θετικά. Δεν είσαι ελαττωματικό μοντέλο, σε περίπτωση που αναρωτιέσαι, απλά έτσι είναι η κατασκευή μας. Μας κάνει ευάλωτους σε πράγματα και καταστάσεις που κάποιες φορές δεν το αξίζουν καν. Και ενώ μπορεί να έχεις την καθαρότητα σκέψης να το αναγνωρίσεις, η αποδοχή είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Γιατί η καρδιά πολλές φορές δυσκολεύεται να καταλάβει αυτό που το μυαλό γνωρίζει ήδη πολύ καλά. Κι αυτή η εσωτερική έλλειψη συνεννόησης προκαλεί περίεργα συναισθήματα και ενίοτε δάκρυα.
Πηγαίνοντας μία καθημερινή στη δουλειά με τον ηλεκτρικό, κάθισα μπροστά από μία έξοδο έκτακτης ανάγκης. Βλέποντας τότε την ένδειξη σκέφτηκα πως αν πάθαινε κάτι ο συρμός, οι κατασκευαστές είχαν προβλέψει ήδη μία έξοδο κινδύνου, για να μπορέσεις έστω και τελευταία στιγμή να βγεις και να σωθείς. Δυστυχώς, οι σημερινές σχέσεις δεν έχουν τέτοια διέξοδο. Άπαξ και μπεις σ’ αυτό το τραίνο των dating apps, των πρώτων γνωριμιών, των ραντεβού, των σχέσεων και ούτω καθεξής πολύ δύσκολα βγαίνεις μετά έξω από αυτόν τον κυκεώνα συμπεριφορών και συναισθημάτων. Γίνεσαι έρμαιο μιας ζωής που κάποιοι άλλοι έχουν προκαθορίσει για εσένα. Και το block στα social media δεν λογίζεται ως έξοδος διαφυγής, αλλά ως στρουθοκαμηλισμός. Γιατί το πρόβλημα είναι εκεί, ακριβώς μπροστά σου κι εσύ κλείνεις τα μάτια, για να μη το βλέπεις. Μία αρχειοθέτηση, λοιπόν, στις επαφές δεν είναι αρκετή για να εξαφανίσει μία δυσάρεστη εμπειρία, απλά μπορεί να κάνει λίγο πιο υποφερτή την καθημερινότητα.
Βάλτα λοιπόν όλα κάτω, δες τι είναι καλύτερο για εσένα, και πορεύσου βάσει αυτού. Προχώρα μόνο όταν θα είσαι έτοιμος για κάτι καινούριο. Όλα τα άλλα είναι απλά λόγια. Και όπως έλεγε και ο Όμηρος, «έπεα πτερόεντα», τα λόγια δηλαδή έχουν φτερά και πετάνε.
Από τον Νικόλα Μπάρδη