Σύμφωνα με τη μυθολογία ο Δίας διχοτόμησε την ανθρώπινη φύση, δημιουργώντας τα δύο μισά. Έκτοτε, ο καθένας αναζητά μόνος του σ’ αυτήν τη γη το άλλο του μισό, για να ξαναβρεί τη χαμένη του ολοκλήρωση.
Ο Έριχ Φρομ από την άλλη υποστηρίζει ότι η επιθυμία για αμοιβαία συγχώνευση είναι βαθιά ριζωμένη στους ανθρώπους, και δίχως αυτήν την ανάγκη η ανθρωπότητα δεν θα μπορούσε να επιβιώσει ούτε μία μέρα. Τι γίνεται, όμως, όταν βρεις έναν άνθρωπο και αυτός αντί να καλύψει το υποτιθέμενο κενό, δημιουργήσει νέο; Ή δεν σε καλύπτει έτσι όπως πίστευες αρχικά ότι θα σε καλύπτει; Γιατί από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα οι σχέσεις έχουν αλλάξει πολύ, το ίδιο και οι ανάγκες των ανθρώπων. Το να βασιστείς, λοιπόν, σε έναν μύθο και μία θεωρία και να θεωρήσεις εαυτόν ελαττωματικό ή ανεπαρκή, μόνο χρήσιμο δεν μπορείς να το πεις. Ούτε θα σε βοηθήσει να καταλήξεις κάπου.
Πλέον ζούμε σε μία εποχή που πρώτα κάνουμε σεξ με κάποιον και έπειτα αποφασίζουμε αν ταιριάζουμε, και αν θέλουμε να επενδύσουμε συναισθηματικά σ’ αυτόν. Η αγάπη έρχεται σαν δεύτερη σκέψη… Σε δεύτερη μοίρα. Προτάσσουμε το σαρκικό με σχετική ευκολία και στο υπόλοιπο κομμάτι δυσκολευόμαστε να ανοιχτούμε. Ίσως φταίει και η έλλειψη εμπιστοσύνης. Το να κάνεις σεξ στις μέρες μας, είναι σαν να μεθάς. Το κάνεις όχι γιατί αγαπάς τον άλλο, αλλά για να περάσεις καλά. Όλα μέσα στα πλαίσια της προσωρινότητας των πραγμάτων. Το κεφάλαιο σχέση είναι για πολλούς απαγορευμένο κι αν τύχει και το θίξεις στα πρώτα στάδια μιας γνωριμίας, μπορεί και να τρομοκρατήσεις τον άλλον.
Ανήκουμε στη γενιά των «εξερευνητών» του έρωτα, και σαν πλανόδιοι εραστές πηγαίνουμε από σπίτι σε σπίτι, και από κρεβάτι σε κρεβάτι, για να ικανοποιήσουμε μια εσώτερη ανάγκη, κι αν τυχόν κάποια αγκαλιά φανεί συμβατή με τη δική μας θεωρούμαστε τυχεροί. Διαφορετικά η περιπλάνηση συνεχίζεται. Βέβαια, κάποιοι ζουν μόνο γι’ αυτό. Να χαίρονται τον έρωτα δίχως συναισθηματισμούς και δεσμεύσεις. Κι εκεί συναντάς τους «φοβικούς» του έρωτα. Ίσως όλοι έχουμε περάσει από αυτήν την κατηγορία κάποια φορά στη ζωή μας. Νομίζουμε ότι δεν είμαστε φτιαγμένοι για σχέση και η ιδέα να περάσεις το υπόλοιπο της ζωής σου με έναν και μόνο άνθρωπο φαντάζει εξωπραγματική.
Είμαστε κατά κοινή ομολογία μία πρακτική γενιά, που βάζουμε τη λογική πάνω απ’ όλα. Δεν ξέρουμε πια πως είναι να αγαπάς ολοκληρωτικά κάποιον, με όλο σου το είναι. Δεν θα παίρναμε ένα αεροπλάνο, για να πάμε να συναντήσουμε κάποιον σε μία μακρινή χώρα για μερικές ώρες, μόνο και μόνο για να τον δούμε. Θα χωρίζαμε λόγω απόστασης και γιατί είναι πιο εύκολο. Ίσως είμαστε υπερβολικά λογικοί στην αγάπη και μέσα από τις πράξεις μας αποσκοπούμε σε ένα και μόνο πράγμα: το καλό μας. Δεν κάνουμε εύκολα προσπάθεια, δεν δίνουμε δεύτερες ευκαιρίες και σίγουρα δεν θέλουμε εκπτώσεις. Θέλουμε τα πάντα με το μικρότερο δυνατό κόστος.
Βέβαια, αν είμαστε τόσο υπερπροστατευτικοί με τον εαυτό μας και φοβόμαστε όλες τις κακοτοπιές της ζωής, μήπως είμαστε καταδικασμένοι να μη βρούμε ποτέ το άλλο μας μισό; Γιατί η μοναξιά όσο σκληρή κι αν είναι στην αρχή, μετά από ένα σημείο τη συνηθίζεις και πορεύεσαι ήσυχα μ’ αυτήν. Σκέφτεσαι ότι πλέον δεν έχεις άλλες σκοτούρες, δεν ανησυχείς αν θα σου στείλει καληνύχτα ή αν θα ξαπλώσει με άλλη συντροφιά. Και όπως και να το κάνεις, στις μέρες μας, που η απιστία είναι το μεσαίο όνομα των περισσότερων, το λες και καθησυχαστικό. Μήπως, όμως, αυτή η αποστειρωμένη και αποστεγνωμένη από κάθε είδους απόλαυση ζωή μας στερεί την πραγματική ευτυχία;
Ίσως όλα όσα διαβάζουμε στα βιβλία και βλέπουμε στις ταινίες μας έχουν επηρεάσει υποσυνείδητα και κυνηγάμε διαρκώς μία ευτυχία κορνιζαρισμένη στα πλαίσια άλλων, κι όχι της δικής μας πραγματικότητας. Οι άνθρωποι είμαστε τόσο ίδιοι μεταξύ μας, αλλά ταυτόχρονα και τόσο διαφορετικοί, και κάτι που στους άλλους φαντάζει τρελό, σε εμάς μπορεί να φαίνεται απολύτως λογικό και ιδανικό. Ένα λάθος που κάνουμε από μικροί είναι να μπαίνουμε στη διαδικασία της σύγκρισης, με αποτέλεσμα να κατηγορούμε άδικα τον εαυτό μας για πράγματα που απλώς δεν είναι συμβατά με τη φύση μας. Όταν ξεπεράσουμε αυτήν τη φάση, βλέπουμε τη ζωή γύρω μας με άλλα μάτια.
Και κάπου εδώ οι λέξεις τελειώνουν και έρχεται η ώρα να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα στις αληθινές της διαστάσεις. Δεν ξέρω αν τελικά υπάρχει κάπου εκεί έξω το άλλο μας μισό, κι αν θα το βρούμε ποτέ. Ξέρω, όμως, πως η ζωή έχει πάντα τον τρόπο της να φέρνει τα πάνω – κάτω και να βάζει αλάτι στην ρουτίνα μας. Ας πορευτούμε, λοιπόν, με αισιοδοξία και ανοιχτή καρδιά, και τα υπόλοιπα θα έρθουν μόνα τους.
Από τον Νικόλαο Μπάρδη