Ανακαλύπτοντας την ιστορία πίσω από τον αντισυμβατικό καλλιτέχνη και φωτογράφο, καθώς το άγνωστο έως σήμερα έργο του παίρνει την αναγνώριση που του αρμόζει μέσα από μία νέα έκθεση.
Το 1974 ο Αμερικανός καλλιτέχνης Steven F. Arnold ταξίδεψε στην Ισπανία κατόπιν εντολής του Salvador Dalí, ο οποίος εγκαινίαζε το θέατρο Dalí στην Καταλανία και είχε πάρει τον Arnold υπό την προστασία του. Ο θρυλικός σουρεαλιστής, o οποίος ήταν γνωστός επειδή βαριόταν τους περισσότερους ανθρώπους μέσα σε λίγα λεπτά, μαγεύτηκε από το νεαρό καλλιτέχνη και τον “έχρισε” πρίγκιπα της εκκεντρικής του κλίκας που περιλάμβανε τους Donyale Luna, David Bowie, Mick Jagger, Marianne Faithfull, Ultra Violet και αρκετούς ακόμη.
Όντας ένας καλλιτέχνης που ποτέ δεν επιδίωκε τη φήμη, το κύρος και τον πλούτο, ο Steven F. Arnold υπήρξε κεντρική φιγούρα της αμερικάνικης υποκουλτούρας για 30 χρόνια, ένας καλλιτέχνης με μεγάλη επιρροή που το έργο του βρίσκεται ξανά στο επίκεντρο 25 χρόνια μετά το θάνατό του, που επήλθε από επιπλοκές λόγω της νόσου του Aids. Εν όψει της έκθεσης με τα έργα του στην Fahey/Klein Gallery, παρουσιάζουμε μία αναδρομή στη ζωή και το έργο του.
Ο Arnold ξεκίνησε την καριέρα του με ταινίες
Γεννημένος στο Oakland της Καλιφόρνια το 1943, πέρασε τα πρώτα του χρόνια κλεισμένος στη σοφίτα, όπου μπορούσε να δημιουργεί και να ανεβάζει θεατρικά με μαριονέτες, εξερευνώντας τις δυνατότητες της τέχνης του. Στο σχολείο γνώρισε δύο γυναίκες που έμελλε να του αλλάξουν τη ζωή: την φίλη και συνεργάτη του Pandora και την καθηγήτρια τέχνης Violet Chew, η οποία τον μύησε στην ιστορία της τέχνης και της μόδας καθώς και σε πνευματικές δυτικές παραδόσεις.
Το 1961 πήρε υποτροφία στο San Francisco Art Institute και αργότερα ταξίδεψε στο Παρίσι για να σπουδάσει στο École des Beaux-Arts. Οι δομές του παραδοσιακού κολεγίου δεν μπορούσαν όμως να κατευνάσουν το ανήσυχο πνεύμα του Arnold, που εγκαταστάθηκε σε ένα κοινόβιο στο ισπανικό νησί Formentera, όπου πέρασε τρεις μήνες παίρνοντας LSD. Μόλις επέστρεψε από το ταξίδι του δημιούργησε την πρώτη του ταινία με τίτλο Messages, Messages η οποία και κέρδισε αμέσως αναγνώριση και προβλήθηκε στο Directors’ Fortnight στις Κάννες.
Ήταν εκείνος που σύστησε τις midnight movies στο κοινό
Μετά την πρώτη μεγάλη επιτυχία του, ο Arnold επέστρεψε με το Nocturnal Dream Shows, το πρώτο εβδομαδιαίο σόου της Αμερικής που έδειχνε midnight movies και που έγινε ένα cult φαινόμενο και το καταφύγιο των λατρών του αντικομφορμισμού.
Ο Dali βοήθησε τον Arnold να ολοκληρωθεί ως καλλιτέχνης
Όταν το 1971 ο Arnold κυκλοφόρησε την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, με τίτλο Luminous Procuress, τον κάλεσαν για δεύτερη φορά στο Directors’ Fortnight στις Κάννες. Στο φιλμ που έχει πρωταγωνίστρια τη φίλη του Pandora ο καλλιτέχνης εξερευνά τα επίπεδα της ανθρώπινης εμπειρίας, μπαίνοντας στα μονοπάτια του σουρεαλισμού. Δύο χρόνια αργότερα ο Arnold πήγε ένα κουτί με αντίγραφα των έργων του στο ξενοδοχείο St. Regis Hotel στη Νέα Υόρκη, όπου ο Dali είχε την έδρα του.
Ο σουρεαλιστής ζωγράφος εντυπωσιάστηκε και η σύνδεση των δύο καλλιτεχνών ήταν κοσμική. Τους επόμενους μήνες ο Arnold συνέχισε να επισκέπτεται το Dali ενώ οι δυο τους ανέπτυξαν μία ξεχωριστή σχέση μέντορα-μαθητή. Την επόμενη χρονιά ο Dali προσκάλεσε τον Arnold στην Ισπανία, όπου ο καλλιτέχνης εργάστηκε πάνω σε μία έκθεση κολάζ μαζί με την Amanda Lear.
Χάραξε τη δική του πορεία στο χώρο της τέχνης
Στα μέσα της δεκαετία του 1970 ο Arnold νοίκιασε ένα εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο στο Λος Άντζελες που στο πίσω μέρος του είχε ένα οίκημα από τη βικτωριανή εποχή και τα μετέτρεψε στο στούντιο και το σπίτι του. Ήταν τότε που ξεκίνησε την σπουδαιότερη συλλογή έργων του: πρόκειται για μία σειρά από ασπρόμαυρες φωτογραφίες που του επέτρεπαν να εκφράσει το ταλέντο και την κοσμοθεωρία του. Σε κάθε φωτογραφία μπορούσε να εφαρμόσει τα ταλέντα του στη ζωγραφική, το στήσιμο σκηνικών, το μεικ-απ, τα κοστούμια και την επιλογή ηθοποιών. Όλα αυτά ζωντάνευαν σε μία μόνο εικόνα ενώ το ασπρόμαυρο background κατάφερνε να δημιουργεί περίτεχνα σκηνικά που αντανακλούσαν την πνευματικότητα του καλλιτέχνη, που αντιμετώπιζε κάθε φωτογράφηση ως μια ιερή τελετή.
Ο θάνατός του ήταν όπως και η ζωή του: γεμάτος χάρη
Όταν το 1987 διαγνώστηκε με Aids, ξεκίνησε να σκέφτεται τρόπους για να χρησιμοποιήσει την τέχνη με τρόπο θεραπευτικό για τους ανθρώπους. Παρότι γνώριζε πως δεν του απέμενε πολύς χρόνος, ο Arnold δεν σταμάτησε να δημιουργεί. Όμως, το στούντιό του κατέρρευσε καθώς δεν είχε χρήματα να το συντηρήσει γεγονός που έκανε τους φίλους του να συγκεντρώσουν χρήματα και να νοικιάσουν ένα σπίτι όπου θα μπορούσε να περάσει το τελευταίο διάστημα της ζωής του, φτιάχνοντας πορτρέτα τους κάθε φορά που τον επισκέπτονταν. Όταν πέθανε, οι κοντινοί του άνθρωποι τον κάλυψαν με χρυσό λαμέ ύφασμα, κοσμήματα και λουλούδια, προκειμένου η λάμψη και η ζωντάνια που είχε σε αυτή τη ζωή να τον συνοδεύσει και στην επόμενη.
Άφησε πίσω του μια τεράστια κληρονομιά
Όπως αποκαλύπτεται στο ντοκιμαντέρ για τη ζωή του με τίτλο Steven Arnold: Heavenly Bodies, το οποίο και επιδιώκει να αναπαραστήσει το λαμπρό όραμα, την ευαισθησία και το καινοτόμο πνεύμα του καλλιτέχνη, ο Arnold ήταν ένας οραματιστής που επιδίωκε να δώσει ελπίδα στον κόσμο, κάτω από το πρίσμα της τέχνης, της έκφρασης και της ενότητας. Όπως ο ίδιος έγραψε στο ημερολόγιό του, “Ανήκουμε σε μία ξεχωριστή, μυστική τάξη αγγελικών πλασμάτων και ο στρατός μας είναι μια μαγική ομάδα που την περιβάλλει ένα πέπλο. Είμαστε ευαίσθητα πλάσματα, όμορφα και κομψά, όμως μπορούμε να πληγωθούμε εύκολα γι’ αυτό πρέπει να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και να υπενθυμίζουμε ο ένας στον άλλο να έχει ερεθίσματα, να διασκεδάζει και να δημιουργούμε όλοι μαζί γιατί μέσα από τη δημιουργία γινόμαστε πιο χαρούμενοι και δίνουμε φως στον κόσμο. Ας δεχτούμε τα δώρα που μας δόθηκαν και ας καταπλήξουμε τον κόσμο με το θαύμα της δημιουργικότητάς μας. Αυτός είναι ο ρόλος μας.”
Πηγή: dazeddigital.com