Η Ραλλού Παναγιώτου σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα και στη συνέχεια στη Γλασκόβη, όπου ζει και εργάζεται τα τελευταία εφτά χρόνια. Έχει συµµετάσχει σε εκθέσεις σε πόλεις όπως, Λονδίνο, Γλασκόβη, Βερολίνο, Παρίσι, Μαιάµι και Αθήνα. Μας αρέσουν τα γλυπτά της, κυρίως από ανθεκτικά υλικά, τα οποία πραγµατεύονται έννοιες και καταστάσεις, όπως ψυχολογική ένταση, αποµόνωση, απώλεια εξουσίας και απώλεια πολυτέλειας. Συναντήσαµε τη Ραλλού σε ένα µικρό καφέ στην Καλλιδροµίου, όπου µας µίλησε για τον τρόπο µε τον οποίο εργάζεται, τη ζωή στη Γλασκόβη και τη σχέση της µε την Αθήνα. Στις αρχές του χειµώνα αναµένουµε µε ανυποµονησία την ατοµική της έκθεση στην γκαλερί Andreas Melas & Helena Papadopoulos.
Πού παραπέµπει το έργο σου; Πες µας τις 5 πρώτες λέξεις που σου έρχονται στο µυαλό, συνειρµικά.
Τοπολογία, διαµεσολαβηµένη υλικότητα, εννοιολογική διαστρωµάτωση.
Τον τελευταίο καιρό γίνονται πολλές εκθέσεις µε αφορµή την κρίση στην Ελλάδα. Υπάρχει η αναγκαιότητα αυτή;
∆εν ξέρω αν είναι η κρίση που οδηγεί σε όλη αυτήν την δραστηριότητα, όσο το ότι στην Ελλάδα υπάρχει σίγουρα ένα πολύ σηµαντικό συσσωρευµένο υλικό από διαπιστώσεις και παράλογες αισθητικές καταστάσεις το οποίο περιµένει να εκφραστεί.
Το διάστηµα που ήσουν Ελλάδα ποιες εκθέσεις ή πρωτοβουλίες στην καλλιτεχνική σκηνή σου τράβηξαν το ενδιαφέρον;
Θαυµάζω τα περισσότερα πράγµατα που γίνονται τώρα, επειδή γνωρίζω πως γίνονται σε αντίξοες συνθήκες και µε προσωπικό σθένος. Μου αρέσουν οι περιπτώσεις µεγάλων διοργανώσεων που βάζουν τη σύγχρονη τέχνη πιο έντονα στο δηµόσιο αθηναϊκό βίο, όπως ας πούµε η Μπιενάλε και το Remap. Όπως και το Εµπρός ως κίνηση, αλλά και όλες οι ιδιωτικές πρωτοβουλίες µικρότερου µεγέθους.
Tα τελευταία χρόνια µένεις στην Γλασκόβη. Υπάρχει κάτι που σου έχει λείψει από τη ζωή στην Αθήνα;
Στην Γλασκόβη µου λείπουν οι δικοί µου, οι φίλοι µου και το πεκινουά µου, όπως πολλές φορές αισθάνοµαι πως έχει πιο πλάκα να δουλεύεις στην Αθήνα, να πηγαίνεις για υδροκοπή στον Πειραιά, για πλακάκια στην πλατεία Βάθη, για bubblewrap στου Ψυρρή. Η Γλασκόβη είναι τροµερή πόλη, αλλά η Αθήνα έχει ένα µοναδικό je ne sais quoi.
Συνέντευξη Κυριακή Ντομένικα Χανδρά /Φωτογραφία Γιώργος Καπλανίδης