Η Μαρίτα Πολίτου, μία από τις make up artists της νέας γενιάς, ξεχωρίζει για το δημιουργικό της πνεύμα αλλά και για το μοναδικό της ταπεραμέντο. Τη συναντήσαμε στα backstage της φωτογράφισης του κεντρικού editorial του νέου μας τεύχους και μας μίλησε για το έργο και τα μελλοντικά της σχέδια.
Interview Lazaros Tzovaras
Shot by Aggelos Potamianos
Fashion editor George Karapetis
Hair Christos Bairabas
Πότε και πώς ξεκίνησες να δουλεύεις;
Περίπου πριν από πέντε χρόνια, αν δεν κάνω λάθος. Δεν είχα καν τελειώσει τη σχολή, όταν άρχισα να έρχομαι σε επαφή με φωτογράφους και να τους ζητάω να με δοκιμάσουν με τη γνωστή διαδικασία των ‘’test shots’’.
Θυμάσαι την πρώτη σου εμπειρία ως επαγγελματίας make up artist;
Δεν θα έλεγα ότι έχω στο μυαλό μου μία συγκεκριμένη εικόνα για την πρώτη μου φορά, κι αυτό γιατί ο δάσκαλός μου, ο Freddy Kalobratso, φρόντισε να με συμπεριλάβει στην ομάδα του ενώ φοιτούσα ακόμη στη σχολή. Έτσι, το πρωί θα με έβρισκες να κάνω μάθημα και το ίδιο βράδυ ήμουν στο backstage κάποιου show. Θέλω να ευχαριστήσω ιδιαιτέρως τον Freddy Kalobratso, πραγματικά του χρωστάω πολλά.
Επέλεξες να αφοσιωθείς στη μόδα, και ας έχει στην Ελλάδα λιγότερες απολαβές…
Πικρή ιστορία. Είσαι σίγουρος ότι θέλεις να την αρχίσουμε; Δεν μετανιώνω γιατί είδα μια πτυχή του εαυτού μου που δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα δω, οπότε δεν μπορώ να σου μιλήσω για χρήματα αυτή τη στιγμή γιατί όλο αυτό, το βιώνω σαν ένα προσωπικό project.
Είσαι πολύ ενεργή και στα social media. Πιστεύεις ότι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σε βοηθούν πραγματικά να διαφημίσεις το έργο σου;
Φυσικά! Σε εμένα τουλάχιστον, έχουν λειτουργήσει καταλυτικά, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην επαφή μου με artists από άλλες χώρες. Μην ξεχνάμε άλλωστε, ότι σε χώρες όπου η βιομηχανία της μόδας κινείται και λειτουργεί σωστά, αν κάνεις κάποιο ραντεβού με agency -είτε είσαι artist, είτε μοντέλο, θα ερωτηθείς οπωσδήποτε για τη σχέση σου με τα social media με ερωτήσεις του τύπου «Πόσους followers έχεις στο instagram» και άλλα σχετικά.
Σε ελκύει κάποιο συγκεκριμένο είδος ομορφιάς; Έχεις κάποιο συγκεκριμένο πρότυπο;
Η ομορφιά για εμένα είναι βίωμα, είναι εμπειρίες. Όσα βιώνουμε από τη στιγμή που ερχόμαστε στον κόσμο, έρχονται όλα και αποτυπώνονται στο σώμα μας, στο πρόσωπό μας, στην έκφρασή μας. Ξέρεις και εσύ πολύ καλά ότι, εξαιτίας της δουλειάς μας, ερχόμαστε σε επαφή με κορίτσια και αγόρια με τέτοια αντικειμενική ομορφιά που άλλοι άνθρωποι ίσως δεν θα έχουν ποτέ την ευκαιρία να αντικρύσουν. Και μπορεί την επόμενη μέρα να έχουμε κιόλας ξεχάσει τα πρόσωπά τους. Λίγα «σωστά» χαρακτηριστικά δεν σε κάνουν όμορφο.
Αγαπημένο μοντέλο;
Guinevere Van Seenus.
Αγαπημένος φωτογράφος;
Richard Burbridge.
Ποια δεκαετία ξεχωρίζεις, σαν πρότυπο ομορφιάς και γιατί;
Θα έλεγα τα 40s και αυτό γιατί είχαν έναν έντονο δυναμισμό αλλά όλο αυτό πάντα με τα ταμπού της εποχής, είναι άλλωστε μεγάλη δουλειά μια γυναίκα να μπορεί να είναι βαμμένη και «στην πένα» χωρίς αυτό να παραπέμπει σε πρόκληση, δεν νομίζεις; Λοιπόν, αυτή η δεκαετία είχε ένα πεντακάθαρο πρόσωπο, με ένα πολύ συγκεκριμένο statement, το κόκκινο κραγιόν. Λόγω έλλειψης χρόνου, νομίζω ότι μέχρι και σήμερα όλες οι γυναίκες ακολουθούν αυτή την τεχνική ως εύκολη και γρήγορη λύση.
Σήμερα, η μόδα ορίζει ένα εντελώς φυσικό beauty πρότυπο, το οποίο είναι πολύ λιτό. Σχετίζεται, θεωρείς, με τη γενικότερη παγκόσμια οικονομική και κοινωνική κατάσταση;
Θα σου πω τι πιστεύω. Η ερώτησή σου είναι λίγο αντιφατική γιατί από τη μία έχουμε παγκόσμιους οίκους μόδας, όπως BALENCIAGA, VALENTINO, CELINE, ZAC POSEN, ALEXANDER WANG, οι οποίοι είναι πιστοί στο RAW beauty, και σίγουρα εμείς που είμαστε μέσα σε αυτή τη βιομηχανία κινούμαστε σύμφωνα με το πρότυπο αυτό. Όμως αυτό που παρατηρώ κάνοντας μια έρευνα, είναι ότι υπάρχει μία έντονη στροφή από τα social media προς το ευρύ κοινό για τρομερή υπερβολή -και ειδικά πάνω στο beauty κομμάτι. Οι πλαστικές επεμβάσεις που κάποτε ήταν taboo, τώρα έχουν γίνει καθημερινότητα και πλέον θεωρείσαι περίεργος αν δεν έχεις βάλει τον εαυτό σου σε αυτή τη διαδικασία. Ίσως αυτό να σχετίζεται κατά κάποιο τρόπο με την παγκόσμια οικονομική και κοινωνική κατάσταση. Οι άνθρωποι με ένα τεχνητό και υπερβολικό glamour αποτέλεσμα προσπαθούν να νιώσουν ότι ξεχωρίζουν από την κατάσταση αυτή.
Αυτή η ιδέα έχει περάσει και στη φωτογραφία εν γένει. Ο Peter Lindbergh δεν χρησιμοποιεί σχεδόν καθόλου photoshop, για παράδειγμα. Συμφωνείς με αυτή τη νέα κατεύθυνση;
Αν με ρωτάς προσωπικά, θα σου απαντήσω πως όχι απλά συμφωνώ, αλλά ως make up artist -και μπορεί να μην με συμφέρει καθόλου αυτό, που θα πω(καθώς ο συγκεκριμένος φωτογράφος αποφεύγει και όλο το beauty κομμάτι), τον βρίσκω απόλυτα σωστό. Όπως ανέφερα και παραπάνω, η ομορφιά είναι βίωμα, είναι σκέψη, είναι έκφραση και ειδικά ο Peter Lindbergh, έτσι αντιμετωπίζει τη γυναίκα. Αυτό το είδαμε πολύ έντονα παρακολουθώντας backstage videos από το νέο του φωτογραφικό project για το Pirelli Calendar. Άλλωστε, γιατί να χρησιμοποιήσει το photoshop και να εξαφανίσει όλα αυτά τα σημεία του δέρματος, αφού κάθε μικρή γραμμή έκφρασης ή σημάδι που μπορεί να υπάρχει, είναι μοναδικό και λέει μια ιστορία.
Το project “Let’s play” που μας παρουσίασες είναι αρκετά πειραματικό. Από πού αντλείς έμπνευση για τα projects σου;
Μου αρέσει πολύ να ζωγραφίζω και να λέω ιστορίες με τις εικόνες που δημιουργώ σε συνεργασία με τον εκάστοτε φωτογράφο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση βρέθηκα με τον Άγγελο Ποταμιάνο, ένα νέο, πολλά υποσχόμενο, beauty φωτογράφο και τη δεκαοχτάχρονη Elena Belikhina από το D’ models και είπαμε να παίξουμε! Και έτσι και έγινε, κυριολεκτικά! Δημιούργησα μια ‘’beauty game’’ εικόνα πάνω στην Elena και το αποτέλεσμα είναι αυτό που βλέπεις. Δεν ξέρω πώς φαίνεται στα μάτια σας, αλλά εμείς το διασκεδάσαμε και περάσαμε καλά. Νομίζω ότι αυτή είναι η αισθητική μου. Το να πάρω μια κοπέλα και να τη βάψω για να την κάνω όμορφη , δεν μου λέει κάτι. Όμορφη είναι, γι’ αυτό κάνει άλλωστε και αυτή τη δουλειά…
Το τελευταίο διάστημα ταξιδεύεις και στο Λονδίνο. Σκέφτεσαι να μείνεις μόνιμα εκεί;
Στο Λονδίνο ταξιδεύω για κάποια projects που προέκυψαν αλλά και γιατί, συγκεκριμένα το Λονδίνο, αποτελεί πηγή έμπνευσης για μένα. Κάθε φορά που περπατάω και παρατηρώ τον κόσμο εκεί, προσπαθώ να δώσω έναν χαρακτηρισμό και πάντα καταλήγω να λέω: «Είναι cool το Λονδίνο». Οπότε ναι, θα ήθελα η καθημερινότητα μου να είναι “cool”.