Oι Puta Volcano είναι μια μπάντα με ιδιαίτερο ήχο ο οποίος προκύπτει από το συνδυασμό desert, volcanic και ψυχεδελικών ήχων. Υπάρχουν με την ίδια σύσταση ομάδας απο τις αρχές του 2010. Ο Alex Παπαθανασίου είναι στην κιθάρα, ο Στέφανος Στεφανίδης στα drums, η Luna S. (κατά κόσμον Άννα Παπαθανασίου) στα vocals, με τον Αλέξανδρο Μοίρο στο μπάσο. Η μπάντα ηχογράφησε το πρώτο της E.P. το 2011, για το album “Represent Victory Below Eye”. Το CD κυκλοφόρησε σε περιορισμένη έκδοση, και διανεμήθηκε στη ζωντανή τους εμφάνιση στο Six Dogs. Αυτή τη στιγμή οι Puta Volcano ετοιμάζουν ένα νέο album, το οποίο αναμένεται να κυκλοφορήσει ευρέως, ενώ πραγματοποιούν μία σειρά ζωντανών εμφανίσεων.
Τι σας ένωσε όλους εσάς για να δημιουργήσετε τους Puta Volcano; Ήσασταν φίλοι από πριν;
(Άλεξ Π.) Όχι. Ενωθήκαμε γι’ αυτό και γίναμε φίλοι στη συνέχεια. Ξεκινήσαμε με την Άννα την αδερφή μου και σταδιακά βρήκαμε τον Άλεξ και τον Στέφανο που ταίριαζαν στο ύφος μας. Με τον Αλέξανδρο παίζαμε σε μια μπάντα παλαιότερα, οπότε όταν αποφασίσαμε να κάνουμε κάτι πιο σοβαρό, ξέραμε πού να απευθυνθούμε. Γνωρίσαμε καρμικά και τον Στέφανο και η «συναστρία» ολοκληρώθηκε. Δεν μπορώ να το θέσω καλύτερα.
Πώς καταλήξατε σε αυτό το όνομα για τη μπάντα;
(Άννα) Το Puta Volcano προέκυψε από την ηφαιστειακή διαδικασία από την οποία προκύπτει και η μουσική μας. Αυτή είναι η μεταφορική έννοια. Υπάρχει ένα έκρυθμο ηφαίστειο στα σύνορα Χιλής-Βολιβίας, που ξεχειλίζει συνεχώς και οι κάτοικοι το έχουν ονομάσει Putana Volcano. Για ευνόητους λόγους το κόψαμε και το κάναμε Puta. Φυσικά έχει άμεση σχέση με το πώς προκύπτει η δημιουργική διαδικασία γενικότερα. Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαστε ακριβώς προμελετημένοι στη μουσική μας. Μπορούμε να μπούμε στο στούντιο μια μέρα και να γράψουμε πέντε κομμάτια και ύστερα να ξαναγράψουμε μετά από δύο χρόνια.
Όταν εμφανίζεστε σε live gigs παίζετε κυρίως δικά σας κομμάτια ή και άλλων;
(Άννα)Αποκλειστικά δικά μας.
Πώς θα χαρακτηρίζατε το είδος της μουσικής σας;
(Αλέξανδρος) Έχουμε βάλει εμείς μια ταμπέλα πλέον, μετά από πολύ ψάξιμο. Το αποκαλούμε volcanic rock και επειδή μας έχουν ρωτήσει πολλές φορές τι σημαίνει απαντάμε «αυτό ακριβώς που ακούγεται»… Όπως η λάβα βγαίνει από το ηφαίστειο, έτσι βγαίνουν τα κομμάτια μας. Μαζευόμαστε στο studio και χωρίς να φέρει κανένας υλικό ή κάτι πρόχειρο σαν ιδέα, βγαίνουν κομμάτια. Φυσική ροή.
Οι στίχοι σας είναι αρκετά ιδιαίτεροι και μη συγκεκριμένοι. Θα μπορούσαν όντως να περιγράφουν μία και μόνη ιστορία ή πολλές μαζί. Μοιάζουν με την περιγραφή πολλών συναισθηματικών μεταπτώσεων. Ποιος τους γράφει;
(Στέφανος) Οι στίχοι είναι του Άλεξ και της Άννας. Βιωματικοί πιο πολύ. Βιωματικοί και ψυχογραφικοί και καλλιτεχνικοί και εικαστικοί στον χαρακτήρα. Είναι αφαιρετικοί…
(Αλέξανδρος) Δηλαδή προκύπτουν από ένα ή περισσότερα βιώματα, μία κατάσταση και η μουσική μετάφρασή τους μοιάζει με αφαιρετική διήγηση του βιώματος… προφανώς όμως κρατάτε αυτό που για εσάς έχει σημασία. Κάτι με το οποίο ο καθένας θα μπορούσε να ταυτιστεί με τον τρόπο του.
(Άλεξ Π.) Είναι αρκετά αφαιρετικοί, κρατάμε αποσπασματικά κομμάτια, συμβολικές λέξεις και νοήματα σε σημείο που μπορεί να τους διαβάσει κανείς και να πει «ντάξει, τι γράφουν οι τύποι»! Αλλά μπορεί και να πιαστεί κάποιος απ’ αυτό και να καταλήξει σε κάτι δικό του. Ναι, αυτό ακριβώς που είπες. Είναι τόσο αφαιρετικό που μπορεί να του προσδώσει νόημα ο καθένας- το δικό του νόημα.
Πώς φαντάζεστε τους Puta Volcano σε έναν χρόνο από τώρα;
(Αλέξανδρος) Να έχουμε δικό μας αεροπλάνο. Με δίσκο! Να μπορούμε απλά να σκεφτόμαστε ότι θα ζούμε απ’ αυτό. Να υπάρχει μια υποψία ότι όχι θα μπορούσαμε να ζούμε απ’ αυτό, αλλά να ζει το ίδιο πράγμα απ’ αυτό, δηλαδή η μουσική να τρέφει τη μουσική.
(Άννα) Τώρα τροφοδοτείται από εμάς. Τώρα ουσιαστικά, ό,τι μπαίνει από χρήματα στο project, μένει εκεί κι έτσι ανεβαίνει όλο αυτό που κάνουμε. Τροφοδοτεί τις ψυχές μας για να το πω έτσι πολύ γλυκά. Αυτό θα θέλαμε σε έναν χρόνο από τώρα είναι να μπορούμε να έχουμε την αίσθηση ότι υπάρχουν δέκα άνθρωποι στον πλανήτη, που έχουν ταυτιστεί με αυτό που κάνουμε εμείς.
(Άλεξ Π.) Δέκα… Λίγους λες! Γενικά, στο μικρό διάστημα που υπάρχουν οι Puta Volcano και εμφανίζονται υπάρχει αρκετός κόσμος που δίνει ευνοϊκό feedback γύρω από αυτό…
(Στέφανος) Θα θέλαμε να το εξελίξουμε όλο αυτό… Έχουμε ένα κακό σαν άνθρωποι, δεν είμαστε καθόλου κοινωνικά σε ό, τι αφορά τα social media. Αυτό σημαίνει ότι δεν έχουμε καμία εικόνα του τι λέει ο κόσμος για μας. Ειλικρινά.
Ουσιαστικά η απήχηση στο κοινό φαίνεται από την προσέλευση και όχι τόσο από τα likes. Δεν έχουμε δει ποτέ το χώρο άδειο όταν εμφανίζεστε στη σκηνή. Τι feedback πάιρνετε από το κοινό;
(Άννα) Εγώ έχω μια περίεργη αντίληψη για το πώς εμφανίζομαι στον κόσμο. Δεν μπορώ να το φιλτράρω εκείνη τη στιγμή. Θεωρώ ότι μας σέβεται το κοινό, αλλά δεν είναι το κοινό που θα παίξει ξύλο από κάτω. Σέβεται τη μουσική μας κι αυτό που παρουσιάζουμε και το σεβόμαστε κι εμείς. Μέχρι εκεί. Είναι ένα δούναι και λαβείν. Πραγματικά πάντα υπάρχει αρκετός κόσμος, αλλά θα είμαστε σε θέση να σου το απαντήσουμε αυτό μετά τον Σεπτέμβρη που θα βγάλουμε το άλμπουμ. Άρα ο κόσμος που θα έρχεται θα έχει μια ιδέα του τι παίζουμε.
Έχετε αυτοχαρακτηριστεί ως αγέλη. Είστε όμως εντελώς διαφορετικές φυσιογνωμίες. Δεν υπάρχει ταύτιση του ενός με τον άλλον κάτι που έχει ένα επιπλέον ενδιαφέρον, όταν το βλέπεις σαν εικόνα επί σκηνής.
(Άλεξανδρος) Αυτό το βλέπουμε και μουσικά. Μπορεί να τσακωθούμε σε κάτι συνθετικό για παράδειγμα γιατί ο καθένας μπορεί να έχει κάτι άλλο στο μυαλό του λόγω διαφορετικών γούστων και προσεγγίσεων. Βγαίνει πάντα σε καλό, γιατί ο υγιής τσακωμός μουσικά απιδίδει δημιουργικά.
(Στέφανος) Το αποτέλεσμα είναι κάτι που και οι τέσσερις θέλουμε. Ρίχνουν όλοι τον εγωισμό τους για αυτή τη σύμπραξη.
Είστε όλοι λίγο πριν τα 30, στην πιο δημιουργική σας ηλικία. Προέρχεστε από διαφορετικά μουσικά backgrounds ο καθένας. Ποια είναι αυτά;
(Άννα) Υπάρχουν ταυτίσεις, αλλά ναι. Ο καθένας έχει το είδος που ακούει μόνο αυτός. Για παράδειγμα εμένα μου αρέσει η κλασική μουσική και πολύ μάλιστα. Δεν ντρέπομαι γι’ αυτό. Έχω κλασική παιδεία από μικρή, έπαιζα πιάνο πάρα πολλά χρόνια.
(Στέφανος) Εγώ έχω μεγαλώσει με τη σκηνή του Seattle-προφανώς, το κοινό σημείο όλων αυτών που παίζουμε. Αν και είμαι σε δύο κομμάτια δοσμένος: το ένα είναι το μέταλ, αλλά όχι το κλασικό μέταλ και το άλλο είναι η ηλεκτρονική μουσική, όπως Daft Punk και Chemical Brothers. Λίγο Detroit style και Massive Attack από την αγγλική σκηνή.
(Άλεξ Π.) Κι εγώ της κλασικής είμαι. Κιθάρα και μετά πιάνο. Κι εγώ ψηφίζω ακουστική μουσική, γενικά, αλλά για να είμαι ειλικρινής αυτό που θέλω να ακούω τώρα ή μάλλον θα το θέσω αλλιώς: αυτό που γράφουμε τώρα, είναι αυτό που θέλω να ακούω.
(Αλέξανδρος) Εγώ θα το παίξω ανάποδα. Σιχαίνομαι την κλασική μουσική, σιχαίνομαι τη jazz. Δεν μπορώ να ακούσω. Γενικά, ακούω ό,τι με κουνάει: από μέταλ που έχει groove, μέχρι και χορευτική μουσική. Ίσως κάτι το οποίο ακούω περισσότερο- που δεν το ασπάζονται τα άλλα τα παιδιά- είναι το indie. Προτιμώ το indie rock από Αγγλία, το post punk ίσως. Παρόλα αυτά σίγουρα υπάρχουν κοινά ακούσματα ανάμεσά μας. Ο Στέφανος ας πούμε ακούει post rock, με την Άννα έχουμε πολλά κοινά σε ροκ ρεπερτόριο.
Αν μπορούσατε να σκεφτείτε μια εικόνα ο καθένας, οποιαδήποτε, που θα συμβόλιζε για σας τους Puta Volcano τι θα ήταν εκτός από ηφαίστειο; Κάτι πιο βαθύ πιο προσωπικό.
(Στέφανος) Εγώ έχω μια εικόνα, η οποία δεν φεύγει από το μυαλό μου. Όταν μπαίνω στο στούντιο και γράφω μουσική λειτουργώ πάντα σε αυτό το concept: Σκέφτομαι λιακάδα, ήλιο και ζέστη.
(Αλέξανδρος) Κάτι χαρούμενο. Μπορεί να ακουστεί ότι παίζουμε stoner, αλλά το stoner συνήθως είναι κάτι βαρύ. Παρόλα αυτά για εμάς είναι χαρούμενο αυτό που βγαίνει όταν συνθέτουμε. Η σύνθεση μοιάζει με φωτοσύνθεση.
(Άννα) Το φως! Δεν είναι αυτή η μιζέρια και το doomed, αυτό που ας πούμε έρχεται στο μυαλό με το όνομα stoner. Όχι, δεν είμαστε κάτι τέτοιο. Το desert για τη μπάντα συμβολίζει αυτή την αίσθηση που έχει κανείς όταν είναι ελεύθερος και δεν υπάρχουν τοίχοι και όρια. Κρατάμε το θετικό του ήλιου και του αχανούς τοπίου μεταφρασμένο σε ελευθερία και ανεξερεύνητες πιθανότητες.
-Παράξενο. Ρώτησα τον καθένα ξεχωριστά και δημιουργήσατε όλοι την ίδια εικόνα…
(Στέφανος) Ναι, έτσι συνεννοούμαστε. Υπάρχει μια άτυπη κοινή φράση όταν γράφουμε στο στούντιο. «Βάλε λίγο ακόμα ήλιο». Καταλαβαίνει ο άλλος ακριβώς τι εννοείς, όταν του λες «βάλε λίγο ακόμα ήλιο», αλλάζει κατευθείαν το ύφος και το σημείο γίνεται αμέσως πιο φωτεινό.
(Άλεξ Π.) Αν μας το ρωτούσες ένα χρόνο πριν, δεν θα έπαιρνες την ίδια απάντηση. Απλά, τώρα που δουλεύουμε το καινούριο υλικό βλέπουμε ότι είμαστε όλοι στην ίδια φάση. Και αυτό είναι υπέροχο.
Συνέντευξη: Νέλλυ Σκουφάτογλου
Φωτογραφία: Χρήστος Τζήμας