Πόσο κακό είναι το γεγονός ότι βγαίνω έξω με παρέα και ακόμη σε σκέφτομαι;
Όσες παραστάσεις και να αλλάξω, μοιάζει να έχεις κολλήσει για τα καλά μέσα στο κεφάλι μου κι αυτό δεν βοηθάει. Φυσικά, αν ήξερα τον τρόπο να σε ξεχάσω και να προχωρήσω, θα το έκανα. Όμως η ζωή δεν έρχεται με εγχειρίδιο χρήσης. Και οι έρωτες ποτέ δεν ήταν εύκολοι, τουλάχιστον στο δικό μου παραμύθι.
Και το περίεργο είναι ότι σ’ αυτήν τη ζωή από μικρά παιδιά μας μεγαλώνουν και μας μαθαίνουν πως να αγαπάμε, αλλά δεν μας λένε ποτέ πως μπορούμε να το σταματήσουμε. Και είναι σκληρό να δίνεις σε κάποιον ένα κομμάτι από την καρδιά σου και μετά να προσπαθείς να το πάρεις πίσω. Κι αν σκεφτείς σε πόσους ανθρώπους δίνουμε κάτι από την ψυχούλα μας, στο τέλος τι μας μένει; Καταντούμε ερωτικοί επαίτες, προσπαθώντας να πάρουμε πίσω κάτι απ’ όσα δώσαμε, για να κρατήσουμε τη φλόγα μέσα μας ζωντανή.
Ίσως περιμένουμε να γαντζωθούμε απ’ τη ζωή με την αγάπη κάποιου άλλου, αφού όσα είχαμε μέσα μας τα δώσαμε και αδειάσαμε. Μας άδειασαν για την ακρίβεια. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Και έπειτα μας ξερίζωσαν άγρια από τη ζωή τους και μας άφησαν έρμαια ιδιότροπων συμπεριφορών και ανάρμοστων γούστων, ανίκανους να δούμε πέρα από αυτό. Χωρίς να μπορούμε να αναγνωρίσουμε τις ίδιες μας τις ανάγκες. Εκεί μας κατάντησαν.
Και ιδού το ερώτημα: εφόσον πληγωνόμαστε κατ’ εξακολούθηση, γιατί συνεχίζουμε να πιστεύουμε στον έρωτα; Και γιατί αυτή η ρημάδα ελπίδα δεν λέει είτε να επιβεβαιωθεί, είτε να σβήσει οριστικά; Γιατί ταλαιπωρούμαστε άδικα και χωρίς λόγο; Ίσως τελικά κι αυτός να μην είναι μία σταθερά στη ζωή των ανθρώπων, αλλά μία απλή συγκυρία. Ενίοτε συμβαίνει, αλλά δεν είναι ο κανόνας. Ή ίσως εμείς να είμαστε οι εξαιρέσεις. Άλλωστε πάντα πηγαίναμε κόντρα σε όλους και σε όλα. Μάλλον πήγαμε κόντρα και στον έρωτα.
Και καταλήξαμε μόνοι και άγνωστοι, μέσα στην ίδια πόλη. Θα με συναντήσεις μετά από καιρό στον δρόμο και ενώ κάτι θα σου θυμίζω, θα με έχεις ξεχάσει. Μόνο ένα μικρό τσίμπημα στην καρδιά θα σου υπενθυμίζει το πάθος που ζήσαμε μαζί, που σαν άλλο πυροτέχνημα έχει από καιρό σβήσει. Και οι πρώτες εντυπώσεις εξαλείφθηκαν. Εσύ έγινες καπνός κι εγώ ράγισα. Πάντα κάποιος μένει πίσω για τον σκληρό απολογισμό. Και όσο μαζεύεις τα κομμάτια, οι μνήμες ξεπετάγονται από τα ερείπια της σχέσης και σε κατηγορούν για μία ακόμη άδοξη κατάληξη. Και σε πληγώνουν, γιατί γίνονται ο καθρέφτης της μοναξιάς σου.
Έπειτα σκέφτεσαι πως έτσι είναι η ζωή. Ανάβεις ένα τσιγάρο και πας παρακάτω. Μέχρι κάποιος νέος έρωτας να σου δώσει τη φωτιά του και να αποκτήσεις ξανά από την αρχή όλους τους λόγους για να καταστραφείς εκ νέου. Αυτήν τη φορά όμως καν’ το σωστά. Καν’ το με τους δικούς σου κανόνες. Και άσε και κανέναν άλλον να μαζέψει τα σπασμένα.
Από τον Νικόλαο Μπάρδη