Οι σχέσεις δεν είναι πραγματικά περίπλοκες. Οι άνθρωποι είναι και οι ιδιαιτερότητές τους.
Αυτές που κάθε φορά καλείσαι να αντιστοιχίσεις, για να βρεις την αληθινή ευτυχία – αν όντως υπάρχει κάπου εδώ, στα επίγεια. Είναι τα μικρά εκείνα, αλλά καθοριστικά εμπόδια που πρέπει να υπερκεράσεις, για να ξεφύγεις από τη μοναξιά και να καταλήξεις σε μία ζεστή αγκαλιά. Τι γίνεται, όμως, όταν έχεις κουραστεί από την προσπάθεια, και αποφασίζεις να σταματήσεις; Όχι γιατί δεν θες να βρεις την αγάπη, αλλά γιατί σε έχει κουράσει η παραξενιά του κόσμου και δεν μπορείς να κάνεις άλλες υποχωρήσεις. Είναι κι αυτή η αδυναμία ανθρώπινη. Τουλάχιστον σε κάποιους από εμάς συμβαίνει.
Ξυπνάς, λοιπόν, ένα πρωί και αποδέχεσαι τη μοναξιά γύρω σου; Περιμένεις να έρθει ο έρωτας να σου χτυπήσει την πόρτα; Ή μεταναστεύεις στον Άρη; Όχι για να δεις αν υπάρχει ζωή εκεί, αλλά να συνεχίσεις ήρεμος τη μοναχική ζωή σου, μακριά από όλους εκείνους που έχουν ταίρι και δεν χάνουν στιγμή να μας το υπενθυμίσουν. Όχι ότι δεν χαιρόμαστε πραγματικά γι’ αυτούς, απλά η τόση διαφήμιση της ευτυχίας κάπου κουράζει. Και μεταξύ μας, είναι νόμος: όποιος διαφημίζει πολύ έντονα την ευτυχία του, είναι με μαθηματική ακρίβεια δυστυχισμένος, και όπως λένε δεν υπάρχει μεγαλύτερη δυστυχία από την ψεύτικη ευτυχία.
Πας, λοιπόν, ξανά στην αρχή, για να βρεις την αιτία του προβλήματος, τη ρίζα του κακού, εκείνη την κακιά στιγμή που η μοίρα σου μάλλον σε ξέχασε και έμεινες μόνος σε έναν κόσμο που έχει φτιαχτεί για δύο. Στην κυριολεξία. Αν κοιτάξεις γύρω σου θα δεις ότι τα περισσότερα πράγματα έχουν δημιουργηθεί για ζευγάρια, λες και οι υπόλοιποι είμαστε «καταραμένοι» και δεν έχουμε δικαίωμα ύπαρξης σε τούτον τον πλανήτη. Παραδείγματος χάρη, τα σπίτια είναι τόσο ακριβά στις μέρες μας, που για να τα συντηρήσεις χρειάζεσαι και κάποιον άλλον. Τα αυτοκίνητα, ακόμη και τα πιο μικρά, έχουν πάντα δεύτερο κάθισμα δίπλα στον οδηγό, τη θέση του συνοδηγού – σαν να σε αναγκάζουν να έχεις συνοδοιπόρο σε όλα σου τα ταξίδια κι αν δεν έχεις, απλά να γίνεται πιο αισθητή η μοναξιά σου. Για να μη μιλήσω για τις μοριοδοτήσεις στο Δημόσιο, για όσους παντρεύονται, και όλα εκείνα τα κοινωνικά κατεστημένα που σε αναγκάζουν να ζευγαρώσεις, για να επιβιώσεις.
Κανείς δεν έχει μεριμνήσει για τους μοναχικούς λύκους που τριγυρνούν στην αστική στέπα της σύγχρονης ζωής. Η κοινωνία έχει χτίσει πολύ γερές βάσεις στο κατεστημένο πως αν δεν κάνεις οικογένεια, είσαι αποτυχημένος. Ε όχι! Δεν είσαι αποτυχημένος, ούτε η πραγματική ευτυχία έρχεται από κάποιον άλλον. Δεν είμαστε ετερόφωτοι, ούτε ετεροκαθοριζόμενοι. Δεν μπορούμε πάντα μία επιτυχία ή αποτυχία να τη χρεώνουμε στη συντροφικότητα. Δεν λέω, καλό πράγμα ο έρωτας, αλλά δεν ευθύνεται για όλα όσα έχουμε πετύχει ή αποτύχει. Τώρα, πως αυτά τα δύο έχουν συνδεθεί τόσο έντονα στην κοινή λογική, είναι άγνωστο. Ακόμη και η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Όμως, το θεωρώ απάνθρωπο και σχεδόν προσβλητικό να παίρνει κάποιος περίεργες ματιές και άβολα σχόλια, επειδή δεν είναι σε κάποια σχέση.
Η μοναξιά δεν είναι αποτυχία. Είναι απλά μέσα στη ζωή. Σε κάποιους ανθρώπους συμβαίνει και την αποδέχονται. Κάποιοι άλλοι που έχουν αλλεργία σ’ αυτή, κάνουν τα πάντα για να την καταπολεμήσουν και το πετυχαίνουν. Υπάρχουν βέβαια και εκείνοι που η ζωή τους τα ‘φερε έτσι και δεν υπήρξαν στιγμή μόνοι. Ωστόσο, δεν μπορείς να κρίνεις έναν άνθρωπο αποκλειστικά και μόνο μ’ αυτό το κριτήριο, γιατί είναι άδικο. Να μου πεις, έτσι είναι και η φύση της ίδιας της ζωής. Και πολλές φορές είναι μάταιο να προσπαθείς να αποδείξεις τα αυταπόδεικτα, απλά για να σε έχουν οι άλλοι σε μεγαλύτερη εκτίμηση. Το βασικό είναι ο ίδιος να εκτιμάς τον εαυτό σου, να του δίνεις αγάπη και να είσαι υπερήφανος για όσες μάχες έχεις κερδίσει, μικρές και μεγάλες, και να συνεχίζεις πάντα να κυνηγάς τα όνειρά σου. Γιατί στο τέλος της ημέρας, αυτός που θα είναι πραγματικά δίπλα σου, δεν είναι άλλος, παρά ο εαυτός σου.
Και για να πάω και πάλι στην αρχή, για να μην αφήσω ανοιχτά κεφάλαια, η σχέση είναι κάτι πολύ εύκολο για να κάνεις, αλλά πολύ δύσκολο για να την κρατήσεις. Ειδικά τη σημερινή εποχή, που ο έρωτας και το φλερτ χάρη στο διαδίκτυο έχουν πάρει επικίνδυνες διαστάσεις, τόσο που δεν ξέρεις από που να φυλαχτείς. Σ’ αυτό που πρέπει να εστιάσεις, λοιπόν, είναι η εμπιστοσύνη και η ασφάλεια που σου αποπνέει ο άλλος, και να μην αγνοείς τη χημεία της αρχικής γνωριμίας. Η καρδιά δεν κάνει ποτέ λάθος κι αυτό να το θυμάσαι. Κι αν αυτήν τη στιγμή η μοναξιά δεν σου έχει αφήσει και πολλά περιθώρια, ψάξε πίσω στον χρόνο και δες μήπως ήσουν εσύ που εξαρχής τη διάλεξες. Και τότε θα βρεις τη γαλήνη μέσα σου.
Από τον Νικόλαο Μπάρδη