Βαρύ κεφάλαιο τα 30. Δύσκολο, και καθόλου ευανάγνωστο.
Είναι η ηλικία που έχεις τσακωθεί με τον εαυτό σου, τα έχεις βρει, τα έχεις ξαναχαλάσει και εν τέλει συμβιβάζεσαι και αποδέχεσαι την κατάσταση ως έχει. Πλέον σταματάς να δίνεις λογαριασμό και έχεις εξαντλήσει όλη σου την υπομονή ήδη από την περασμένη δεκαετία, οπότε τέρμα και οι υποχωρήσεις. Είναι αυτό κάποιο είδος ωριμότητας; Ίσως. Ακόμη, τα κοντινά σου, όλοδικά σου άτομα μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού και οι απουσίες είναι οι περισσότερες που συναντάς στην ενήλικη ζωή, αμέσως μετά το τέλος του Λυκείου.
Η λέξη “ευθύνη” μπαίνει συχνά στο καθημερινό σου λεξιλόγιο, το ίδιο και η “υποχρέωση”, αλλά και η “συνέπεια”. Είσαι πλέον ένας εργαζόμενος που δουλεύεις για να συντηρείς τον εαυτό και το σπίτι σου. Δεν λέω, καλή και η οικογενειακή θαλπωρή, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να απογαλακτιστείς. Να γίνεις αυτόνομος και δημιουργήσεις χώρο και χρόνο για σένα. Ήρθε η ώρα να ανθίσεις, κι ας νιώθεις ενίοτε ότι γέρασες. Βέβαια αυτή η διαδικασία δεν είναι καθόλου εύκολη, τουναντίον! Όμως, έχεις σκληρύνει αρκετά από τις κακοτοπιές της ζωής και οι πρώτες σφαλιάρες που έφαγες στα 20, φαίνεται τώρα να έχουν αποτέλεσμα.
Και όσον αφορά τις σχέσεις; Πλέον ξέρεις τι ζητάς και δεν εμπιστεύεσαι εύκολα. Κι αυτοί είναι οι δύο βασικοί λόγοι που δεν δίνεις δεύτερες ευκαιρίες, και δεν αναλώνεσαι σε ανούσια ραντεβού. Άλλωστε, όταν γνωρίζεις ήδη την κατάληξη, για ποιο λόγο να το παλέψεις; Το αφήνεις να κυλήσει ομαλά, κι ας έρθουν τα πράγματα αβίαστα, στον χρόνο τους. Η πρότερη βιασύνη της νιότης μοιάζει πλέον να καταλαγιάζει και οι ενθουσιώδεις αντιδράσεις μπαίνουν παράμερα. Δεν παγώνεις μέσα σου, απλά έχεις λιγότερες προσδοκίες, και αυτό σου φέρνει κάποιες ημέρες φοβερή εσωτερική γαλήνη.
Βέβαια, όσο ψάχνεις να βρεις το άλλο σου μισό, κάποιοι από τον περίγυρό σου το έχουν ήδη βρει και στο πλασάρουν σε κάθε δυνατή ευκαιρία. Είτε διά ζώσης, είτε στα social media. Κι αυτός ο καταιγισμός ερωτικών / ρομαντικών εξωτερικεύσεων κάποιες φορές σε αηδιάζει, και δικαιολογημένα. Όχι πως δεν θες την ευτυχία των άλλων, απλά η τόσο επίμονη και διαρκής προβολή της ευτυχίας κάπου κουράζει. Είναι αυτό που ονομάζουμε τοξική θετικότητα. Η ζωή έχει τα πάνω και τα κάτω της, κι αυτό πλέον είσαι σε θέση να το γνωρίζεις πολύ καλά. Οπότε, όταν βλέπεις 24/7 ένα ζευγάρι να πλέει σε πελάγη ευτυχίας κάπου αναρωτιέσαι κατά πόσο πραγματική είναι αυτή η κατάσταση, και πόσο μας ενδιαφέρει να την βλέπουμε σε καθημερινή βάση. Να μας υπενθυμίσει τι ακριβώς; Και να μπούμε σε σύγκριση για ποιο λόγο;
Λένε, πως όταν είσαι πραγματικά ευτυχισμένος δεν έχεις την ανάγκη να το “διαφημίσεις”, για να πάρεις επιβεβαίωση και “συγχαρητήρια” από τον περίγυρο. Ίσως, λοιπόν, τα ζευγάρια που δεν ξεκουράζονται λεπτό στην προσπάθεια να μας πείσουν ότι ζουν ένα αληθινό όνειρο, να αποζητούν κάτι άλλο, που η παρούσα σχέση δεν τους το δίνει. Για να μην πω, ότι όλοι πλέον βρίσκουν ταίρι για να έχουν κάποιον να τους φωτογραφίζει στα ταξίδια, και να ανεβάζουν υλικό στο IG. Θα γίνω ρηχός και θα χαλάσω το παραμύθι πολλών. Ας πούμε, όμως, πως πάντα οι άνθρωποι αποσκοπούν σε κάτι. Και εννοείται πως σε κάθε συνθήκη θέλουν να βγαίνουν κερδισμένοι.
Το ίδιο και εσύ, που μόλις μπήκες στα 30 και θες να βάλεις τη ζωή σου σε μια τάξη. Δεν μπορώ να σου υποσχεθώ αν θα τα καταφέρεις, σίγουρα όμως έχεις όλα τα εφόδια για να το πετύχεις. Οι άνθρωποι μπορεί να είμαστε ίδιοι αλλά και πολύ διαφορετικοί ταυτόχρονα, και οι ζωές μας συνήθως τρέχουν σε διαφορετικές ταχύτητες. Δεν χρειάζεται λοιπόν να κοντράρεις κανέναν, ούτε να βάζεις deadlines στους στόχους σου. Μην μπεις στο τρυπάκι της σύγκρισης, γιατί θα αδικήσεις τον εαυτό σου, όπως επίσης, να μην αγχωθείς από τις προσδοκίες των γύρω σου. Κάποιες φορές οι μεγαλύτεροι θα σου μιλάνε και θα σου φέρονται σαν να είσαι ακόμη μικρό παιδί, και οι μικρότεροι θα σου απευθύνονται στον πληθυντικό. Είναι αυτή η μεταβατική περίοδος, που μπορεί να επιφέρει μία μικρή σύγχυση, αλλά μη βγεις λεπτό από την πορεία σου. Μπορεί η στιγμή σου να έρθει λίγο πιο μετά. Μέχρι τότε συνέχισε την σκληρή δουλειά, χαμογέλα και άνοιξε την καρδιά σου στον κόσμο. Και κάποια στιγμή, όσο χαμένος κι αν αισθάνεσαι τώρα, όλα θα πάρουν τον δρόμο τους. Welcome to 30’s!
Από τον Νικόλαο Μπάρδη