Βγήκα βιαστικά στην αποβάθρα, σχεδόν με κομμένη την ανάσα.
Όμως ο συρμός είχε φύγει και θα έπρεπε να περιμένω τον επόμενο. Έκατσα παράμερα, στο πιο μοναχικό παγκάκι, άναψα ένα τσιγάρο και περίμενα σιωπηλός. Τα πάντα γύρω ήταν γαλήνια. Πριν από λίγο είχε βρέξει ο Θεός τον κόσμο και όλα για λίγο σιώπησαν. Άκουγες μόνο τις σταγόνες που έπεφταν από τα κεραμίδια και μερικά πουλάκια που χαρούμενα πετούσαν στην δροσιά της περασμένης καλοκαιρινής μπόρας. Στην αποβάθρα επικρατούσε η ίδια ηρεμία, όμως μέσα μου κάτι με αναστάτωνε…
Δεν πέρασαν πέντε λεπτά και ξαφνικά εμφανίστηκες στην αποβάθρα. Σχεδόν ακαριαία ανταλλάξαμε θανατηφόρα βλέμματα και έπειτα κάθισες σε ένα διπλανό παγκάκι, και έβγαλες να διαβάσεις τη «μικρή φιλοσοφία του έρωτα». Κάθε τρεις και λίγο σήκωνες τα μεγάλα καστανά και θλιμμένα μάτια σου και με κοίταγες. Σαν να ήθελες κάτι να με ρωτήσεις. Σαν να ήθελες να με γνωρίσεις. Κι εγώ από τη μεριά μου κοιτούσα με αγωνία και μετρούσα τις φορές που διασταυρώνονταν οι ματιές μας.
Μετά από λίγο οι ράγες ήχησαν και ο συρμός έφτασε στον σταθμό. Την ώρα της επιβίβασης, και ενώ ήταν να μπεις σε άλλο βαγόνι, περπάτησες βιαστικά μερικά μέτρα και πήδηξες μέσα σ’ αυτό που βρισκόμουν εγώ. Και τότε κατάλαβα ότι οι προηγούμενες ματιές δεν ήταν τυχαίες…
Έχω δει τέτοια περιστατικά να συμβαίνουν σε ταινίες του Hollywood, με τον κεραυνοβόλο έρωτα να χτυπά τα ανυποψίαστα θύματα, που όλως τυχαίως μετά από μέρες ξανασυναντιούνται στα είκοσι εκατομμύρια της Νέας Υόρκης, και κάνει όλους εμάς να αναρωτιόμαστε τι σου είναι το πεπρωμένο και πως αν είναι γραφτό σου να βρεις το άλλο σου μισό, θα το βρεις ο κόσμος να χαλάσει. Βέβαια σε εμάς εδώ η κλίμακα είναι μικρότερη, αλλά και πάλι, ένας μικρός έρωτας μπορεί να γεννηθεί κάτω από αυτές τις συνθήκες.
Στεκόσουν απέναντί μου και εξακολουθούσες να με κοιτάς επίμονα, και οι σφυγμοί μου άρχισαν να γίνονται ολοένα και πιο γρήγοροι. Όλο αυτό ήταν εκατό τοις εκατό αληθινό και ένιωθα ότι δεν μπορούσα να το διαχειριστώ. Στο μεταξύ, δυο στάσεις αργότερα, άρχισες να φτιάχνεις τα πράγματά σου. Μάζεψες το βιβλίο και φόρεσες τα γυαλιά ηλίου. Θα κατέβαινες. Και κάπου εκεί, όλες οι πρότερες υποθέσεις που γεννήθηκαν στο μυαλό μου, άρχισαν να εξατμίζονται. Και ίσως να στεναχωρήθηκα λίγο μέσα μου, γιατί κανείς από τους δυο μας δεν έκανε τελικά την πρώτη κίνηση. Και μείναμε με την απορία να πλημμυρίζει το μέσα μας. Έπειτα, πήδηξες βιαστικά από τον συρμό και χάθηκες μέσα στο πλήθος. Χάθηκες όπως τόσοι και τόσοι μικροί έρωτες που πεθαίνουν, πριν καν γεννηθούν.
Που ξέρεις; Ίσως σε πετύχω κάποια άλλη φορά. Ίσως πάλι οι δρόμοι μας δεν θα ανταμώσουν ποτέ ξανά. Ίσως ο έρωτας να κρύβεται στην επόμενη στάση.
Από τον Νικόλαο Μπάρδη