Η καθημερινότητα όλου του κόσμου ορίζεται πια με όρους πανδημίας, μετριέται σε μέρες καραντίνας και προχωρά με αργούς ρυθμούς, ίσως εμπλουτισμένη με λίγο περισσότερο διάβασμα.
Ακριβώς αυτό συμβαίνει και στο Ozon: Μένουμε σπίτι, καταναλώνοντας με μανία ειδήσεις, ανταλλάσσοντας νέα και ανησυχίες, επικοινωνώντας και δουλεύοντας online. Η διαδικτυακή καλημέρα μας κάθε πρωί συνοδεύεται από το «δηλώνω υγιής» και καλωσορίζουμε άλλη μια μέρα καθαροί από κορονοϊό. Και από το απόγευμα και μετά, αφού ακούσουμε και την ημερήσια ενημέρωση με τα καινούρια νούμερα των κρουσμάτων, ο χρόνος κυλάει αργά. Ευτυχώς, υπάρχουν τα βιβλία μας:
Ο Κάφκα στην ακτή, του Χαρούκι Μουρακάμι
Εκδόσεις Ψυχογιός
Με κάθε του βιβλίο, ο αγαπημένος Χαρούκι μας μεταφέρει σε έναν δικό του κόσμο, με επαναλαμβανόμενα ανά ανάγνωσμα χαρακτηριστικά, όπως τη μοναχικότητα σε κάθε πρωταγωνιστικό χαρακτήρα και τα υπερφυσικά γεγονότα. Με το βιβλίο «Ο Κάφκα στην Ακτή» μεταφερόμαστε σε ένα παράλληλο σύμπαν όπου οι γάτες μιλούν και συμμετέχουν σε εξιχνιάσεις μυστηρίων, πνεύματα ενσαρκώνονται για να διαπράξουν εκδικητικούς φόνους και ο πρωταγωνιστής επιδιώκει να γλιτώσει από μια τραγική οιδιπόδεια προφητεία.
Χαρά Βλαστού – PR & Communications
Παρατηρήσεις στα χρώματα, του Λούντβιχ Βίτγκενσταϊν
Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης
Ήταν λίγο δύσκολο να επιλέξω ποιο βιβλίο θα πρότεινα· η αλήθεια είναι ότι διαβάζω τρία αυτό το διάστημα. Ένα απογευματινό (του τσαγιού που λέω) και τα βραδινά μου (το «χαλαρό ξεκούραστο» και το «βαρύ και ασήκωτο της γνώσης, που δεν τελειώνει»). Αν και το «Παρατηρήσεις στα χρώματα» κατάφερε να συνδυάσει κάτι από όλα τα παραπάνω. Ήμουν πάντα περίεργη για τους «σύγχρονους» φιλοσόφους και είπα να ξεκινήσω από κάτι ανάλαφρο του Λούντβιχ Βίτγκενσταϊν. Πώς αντιλαμβανόμαστε τα χρώματα; Στοχασμοί πάνω στις λέξεις, την αντίληψη, τη λογική. Τι είναι διάφανο λευκό; Υπάρχει; Νομίζω πως όποιος αγαπάει τις αποχρώσεις, χρωματικές ή λεκτικές, θα μπει σε ένα παιχνίδι σκέψεων και αναπάντεχων φιλοσοφικών διλημμάτων.
Ναταλία Μαραγκού – Art Director/Photographer
100 Contemporary Fashion Designers, σε επιμέλεια Terry Jones
Taschen
Τα τελευταία 10 χρόνια, συλλέγω βιβλία και λευκώματα μόδας, αλλά δυστυχώς δεν έχω ποτέ αρκετό χρόνο να τα διαβάσω διεξοδικά. Αυτές τις ημέρες, εφόσον μένουμε σπίτι, αλλά και για να θέσω στον εαυτό μου έναν καθημερινό στόχο, ξεκίνησα να διαβάζω το «100 Contempοrary Fashion Designers» του Terry Jones. Με τα ονόματα των σχεδιαστών σε αλφαβητική σειρά, παρατίθεται και ένα bio για τον καθένα, μαζί με μια μικρή συνέντευξη. Φυσικά, μεγάλο μέρος αυτής της συλλογής των 2 τόμων αποτελούν οι εντυπωσιακές εικόνες των collections τους.
Βίκη Τσελεπή – Events Coordinator
Αποχαιρετισμός στα όπλα, του Έρνεστ Χέμινγουεϊ
Εκδόσεις Καστανιώτη
«The world breaks everyone and afterward many are strong at the broken places».
Ο Ernest Hemingway είναι ένας από τους σπουδαιότερους Αμερικανούς συγγραφείς της χαμένης γενιάς. Μιας γενιάς συγγραφέων που έζησαν μεγάλους πολέμους και καταστροφές και τις περιέγραψαν μέσα από τα έργα τους. Το «Αποχαιρετισμός στα όπλα» είναι από τα σπουδαιότερα έργα του Hemingway, στο οποίο περιγράφει την εποχή που κατατάχθηκε ως εθελοντής τραυματιοφορέας στα ασθενοφόρα, κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Έρωτες, φόβοι, συντροφικότητα και έντονα συναισθήματα που δημιουργούνται σε περιόδους που ο άνθρωπος ψάχνει να βρει τον εαυτό του μέσα από τις δυσκολίες που του επιφυλάσσει η ζωή. Ό,τι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό. Επίκαιρο, σωστά;
Κατερίνα Σταματοπούλου – Editorial Intern
Αρχάριοι, του Ρέιμοντ Κάρβερ
Εκδόσεις Μεταίχμιο
Με πανδημία ή χωρίς, αυτό το βιβλίο βόσκει μονίμως κάπου μέσα στο σπίτι, σε σημείο που να μπορώ ανά πάσα στιγμή να το πιάσω στα χέρια μου. Είναι η πιο διάσημη συλλογή ενός μεγάλου διηγηματογράφου, του Ρέιμοντ Κάρβερ, και μάλιστα στην πρώτη, αυθεντική, χωρίς επιμέλεια και κοψίματα εκδοχή της. Το γοητευτικό όμως δεν είναι αυτό. Η γοητεία βρίσκεται στο ότι δεν είναι ωραιότερο από το επιμελημένο – κάτι που μου υπενθυμίζει ότι αν έχεις το θάρρος να «κόψεις κάτι» από αυτά που γράφεις (ή λες), το αποτέλεσμα μπορεί να είναι εξίσου καλό – αν όχι καλύτερο. Ακόμα και τώρα, που υπάρχει χρόνος για όλες τις αναλύσεις του κόσμου.
Ελένη Φιλιππίδου – Editorial Director
V Magazine
Αυτή την περίοδο που παραμένουμε στα σπίτια μας προτιμώ να διαβάζω κυρίως περιοδικά μόδας. Το συγκεκριμένο περιοδικό με εμπνέει με το ξεχωριστό του περιεχόμενο και τις εναλλακτικές του φωτογραφίες, με τις οποίες μπορώ να ξεφεύγω λίγο από την κατάσταση που επικρατεί. Με την αίσθηση ότι η μόδα συνεχίζεται, σκέφτομαι όλα τα θετικά και δεν ξεχνώ πόσο όμορφη ειναι η ζωή.
Άριστος Αριστείδου – Photography Intern
Το εγκώμιο της σκιάς, του Tanizaki Junichiro
Εκδόσεις Άγρα
Δεν είναι η πρώτη φορά που διαβάζω το «Εγκώμιο της σκιάς» του Junichiro Tanizaki. Είναι μάλλον η τρίτη. Έφτασε στα χέρια μου πριν μερικά χρόνια από ένα πολύ αγαπημένο μου άτομο, αποτέλεσε το ευρετήριο συνδέσμων με ένα άλλο αγαπημένο άτομο και στο τέλος κάτι σαν τον προσωπικό μου οδηγό σε θέματα αισθητικής και διαχείρισης. Υπάρχει λόγος που διαλέγω να διαβάσω ένα βιβλίο που έχω ξανά στο παρελθόν διαβάσει. Αυτές τις μέρες, έφτασα σε μια σημαντική συνειδητοποίηση: τη σημασία της επιστήμης. Όχι μόνο ως όρου για να χαρακτηρίσουμε έναν κλάδο, αλλά ως ετυμολογία (επίσταμαι= γνωρίζω καλά). Σήμερα, η γνώση, ως η αξία ενός αντικειμένου που κάποιος κατέχει άριστα, μπορεί να εντοπιστεί σπάνια. Αλλά, επίσης σήμερα, η άριστη γνώση έχει γίνει η σωτήρια λέμβος μας σε έναν πρωτοφανή πόλεμο. Γι’ αυτό ακριβώς κάνω παύση και γω, σαν τον χρόνο. Παύση στη νέα γνώση, αρχίζοντας να ταράζω ξανά όσα είχαν ήδη κατοχυρωθεί μέσα μου. Να απέχω, αρχίζοντας να διεισδύω ξανά μέσα μου, να επαναπροσδιοριστώ, να με γνωρίσω. Και ο πιο σημαντικός τρόπος να κατακτήσεις τη γνώση είναι η αμφισβήτηση. Και μέσα από αυτήν τη διαδικασία ίσως καταφέρουν να ισορροπήσουν οι δύο έννοιες του Τανιζάκι: το sabi, που αντιπροσωπεύει τη μετριοπάθεια, τη νηφαλιότητα, το αισθητικό πάλιωμα, και το wabi, η γαλήνια λεπτότητα, το συγκρατημένο γούστο, η καλαίσθητη μοναχικότητα και η θλίψη· κι έτσι ίσως να βγούμε σε έναν κόσμο καλύτερο.
Λάζαρος Τζοβάρας – Fashion Director
Tι είναι η Αγάπη, του OSHO
Εκδόσεις Διόπτρα
Το βιβλίο αυτό μου το χάρισε ο φίλος μου ο Άγγελος σε μια περίοδο ιδιαίτερα δύσκολη για εμένα. Ξεκίνησα να το διαβάζω μέσα στα αεροπλάνα και στα τρένα που έπαιρνα στα τακτικά μου ανεβοκατεβάσματα στη Θεσσαλονίκη, για σοβαρούς οικογενειακούς λόγους. Κάπου το αμέλησα και το άφησα αδιάβαστο, όπως και τον εαυτό μου. Το ξανάπιασα αυτές τις μέρες με την πρόφαση ότι υπάρχει περισσότερος χρόνος, τώρα που νιώθω ιδιαίτερα μόνος κλεισμένος στο σπίτι. Ίσως να μην εμπιστεύτηκα από τις πρώτες σελίδες τα λεγόμενα του μεγάλου Ινδού φιλόσοφου, μπορεί να μην αφέθηκα στις κατά τα άλλα απλοϊκές πεποιθήσεις του. Αναμφίβολα, όμως, τώρα έγκλειστος στην εστία μου και στον ίδιο μου τον εαυτό, αντιλαμβάνομαι πιο εύκολα τις καλές του προθέσεις. Πώς να αγαπάς με ενσυναίσθηση, λέει και δείχνει το δρόμο, που σήμερα μου φαίνεται αρκετά πιο βατός από ό,τι πριν λίγους μήνες. Ο φίλος μου ο Άγγελος μου έγραψε και αφιέρωση για να μην το ξεχνάω ποτέ: «Ένα βιβλίο, να σου θυμίζει ξεχωριστά την κάθε σου μέρα, καθώς σου δείχνει πως αυτό που ψάχνεις υπάρχει μέσα σου».
Γιώργος Κελέφης