Ας μιλήσουμε για τα ανεκπλήρωτα πάθη.
Για όλους εκείνους τους έρωτες που γεννήθηκαν και πέθαναν μέσα μας. Σιωπηλά, αθόρυβα, χωρίς κανείς να καταλάβει το παραμικρό. Κι ας μας έτρωγε μέρα με τη μέρα το μαράζι. Ξέρεις, είναι αυτό το συναίσθημα που βλέπεις τον άλλον απέναντί σου, καίγεσαι, λιώνεις και δεν μπορείς να βγάλεις κουβέντα. Γιατί ξέρεις ότι και να μιλήσεις, θα πάει στον βρόντο. Δεν θα γύριζε ποτέ να σε κοιτάξει, πόσο μάλλον να σε ερωτευτεί. Υπάρχεις εκεί γι’ αυτόν απλά σαν ένα γνώριμο πρόσωπο. Χωρίς αξιώσεις, χωρίς όνειρα.
Και το ένα τσιγάρο διαδέχεται το άλλο, και έχεις ανάγκη να μιλήσετε. Η νύχτα μοιάζει απέραντη και αφόρητη, και θα ήθελες να το μοιραστείς μαζί του. Αλλά είναι μακριά, κι ας είστε στην ίδια πόλη. Βρίσκεται σε άλλη αγκαλιά και ούτε δευτερόλεπτο δεν σκέφτηκε τη δική σου. Κι ας τον ονειρεύτηκες χθες. Και προχθές. Όταν ξύπνησες ήσουν μόνος. Κι αυτός ο πόνος στο στήθος επέμενε. Δεν έλεγε να φύγει. Όπως και η κρυφή σου επιθυμία να τον φιλήσεις. Κι ας ήταν για μία μόνο φορά. Να φύγει αυτός ο καημός, αυτό το απωθημένο. Για να μη μιλάμε, πήξαμε στα απωθημένα και γεμίσαμε ψυχοσωματικά. Βλέπουμε εφιάλτες και ξυπνάμε σε σκηνικό θρίλερ. Και είμαστε πρωταγωνιστές; Κανείς δεν ξέρει…
Πόσο πόνο να αντέξει μια μοναχική ψυχή και γιατί η ελπίδα δεν λέει ποτέ να σβήσει και να μας αφήσει επιτέλους να ηρεμήσουμε; Ποιο το νόημα του πλατωνικού έρωτα, όταν δεν μπορείς να τον χαρείς; Κι αν έβρισκες το θάρρος να μιλήσεις, θα το μετάνιωνες σε δέκα χρόνια; Όταν θα γυρίσεις πίσω στον χρόνο και θα κρίνεις ξανά τον εαυτό σου, θα σε κατηγορήσεις που τελικά έμεινες μόνος ή θα είσαι επιεικής; Μας κατέστρεψαν οι ερωτικές νουβέλες και οι ρομαντικές ταινίες. Και θέλουμε το άπιαστο, το ακατόρθωτο. Ε λοιπόν βαρέθηκα! Κι αύριο εδώ θα είμαστε με ένα τσιγάρο στο χέρι, τον ίδιο πόνο στο στήθος και τις ίδιες σκέψεις. Τουλάχιστον αυτό δεν μπόρεσε κανείς να μας το στερήσει.
Άραγε, όσοι επιμένουν είναι τολμηροί ή απλώς ανίδεοι; Πως ξέρεις ότι οι προσπάθειες που καταβάλλεις κάποια στιγμή θα αποδώσουν, και δεν θα μείνεις απλός παρατηρητής των γεγονότων; Η ζωή περνάει από δίπλα μας πολύ γρήγορα. Τόσο γρήγορα που κάποιες φορές μας προσπερνάει και δεν μας αγγίζει καν. Τρέχουμε να προλάβουμε, χωρίς ουσιαστικά να φτάνουμε κάπου. Αυτό γίνεται όταν χάνεις το πρόσωπο που αγαπάς. Μαζί μ’ αυτό χάνεις και την όρεξη για ζωή. Και ενώ κανείς από τον περίγυρο δεν μπορεί να καταλάβει από που πηγάζει η δυστυχία σου, εσύ ξέρεις πολύ καλά τι σε βασανίζει. Και το γεγονός ότι δεν μπορείς να το μοιραστείς με κάποιον το κάνει χειρότερο, σχεδόν αβάσταχτο.
Και κάπως έτσι, ο χρόνος περνάει και βαθιά μέσα σου ελπίζεις να γίνει πιο υποφερτό. Γιατί η λήθη είναι ακατόρθωτη. Από ένα σημείο και μετά απλά μαθαίνεις να ζεις μ’ αυτό το κενό. Και όταν το συνηθίσεις, το παίρνεις απόφαση και πας παρακάτω. Κανείς όμως δεν μπορεί να σου εγγυηθεί τι θα χάσεις στο μεσοδιάστημα, ούτε αν θα βρεις τον ίδιο ηλεκτρισμό σε άλλο άτομο. Θα συνεχίσεις την αναζήτηση, μέχρι να βρεις τον κατάλληλο αγωγό αγάπης.
Από τον Νικόλαο Μπάρδη