Όλα ξεκίνησαν με ένα μήνυμα.
Κάπως έτσι δεν ξεκινάνε τα πράγματα στις μέρες μας; Η ειδοποίηση στο messenger ήταν ξαφνική και ο άγνωστος μέχρι πρότινος θαυμαστής έκανε την εμφάνισή του σε μία στιγμή αδυναμίας. Λες και μυρίστηκε τη μοναξιά σου και έστειλε την κατάλληλη στιγμή, που ήξερε ότι το ευάλωτο του χαρακτήρα σου, θα του έδινε πρόσβαση σε κάτι περαιτέρω. Κάτι παραπάνω από τα συνηθισμένα μηνύματα.
Και το ένα κοπλιμέντο διαδέχονταν το άλλο, και δεν κατάλαβες πως από ένα απλό και αθώο «γεια» κατέληξες να φωτογραφίζεσαι μπροστά από τον καθρέφτη, για να τον «ευχαριστήσεις» με nudes. Και όσο προχωρούσε η συνομιλία, τόσο φούντωνε το μεταξύ σας και σκεφτόσουν έντονα πόσο πολύ ταιριάζεις μ’ αυτόν τον άνθρωπο, που τον γνώρισες μόλις πριν από μισή ώρα. Και μόνο στη σκέψη ότι ίσως όλα αυτά γίνουν κι από κοντά κάποια στιγμή, στέλνεις περισσότερο υλικό και με μεγαλύτερη ένταση, μέχρι το πράγμα να φτάσει σε μία κορύφωση και για τους δύο. Βλέπεις μέρη του που ποτέ δεν φανταζόσουν ότι θα δεις και του αποκαλύπτεις πτυχές του εαυτού σου με μία απρόσμενη ευκολία, που ούτε εσύ δεν πίστευες για τον εαυτό σου. Ειδικά όταν μπεις την επόμενη μέρα στη συνομιλία και δεις τι έστελνες.
Έχεις αναρωτηθεί όμως ποτέ που αποσκοπούν αυτά τα μηνύματα; Δεν λέω, ίσως κάποια στιγμή οδηγήσουν σε μία διά ζώσης συνάντηση και μία γνωριμία ζωής, που θα καταλήξει σε σχέση και θα ανθίσει. Όμως, δεν είναι λίγοι εκείνοι οι «κατά συρροή εραστές» που αρκούνται αποκλειστικά και μόνο στο sexting, αποφεύγοντας οποιαδήποτε φυσική επαφή. Προστατευμένοι πίσω από μία οθόνη και ένα πληκτρολόγιο, που τους επιτρέπει να σου επικοινωνήσουν ακόμη και τις πιο άρρωστες φαντασιώσεις τους, χωρίς ουσιαστικά να επηρεάζουν άμεσα και εσένα. Απλές φαντασιώσεις, που αποσκοπούν στην αυτοϊκανοποίηση. Πόσο εγωιστικό και απρόσωπο μπορεί να είναι αυτό; Μήπως όμως είναι απόρροια του γενικότερου τρόπου ζωής μας; Ή μία πρώτη ένδειξη ότι από δω και στο εξής κάπως έτσι θα φλερτάρουμε και θα ερωτευόμαστε;
Τα μεταμεσονύκτια μηνύματα, οι αντιδράσεις στα stories, οι κρυπτογραφημένες συνομιλίες δεν είναι τίποτα άλλο παρά μία εκτόνωση των πιο βασικών μας ενστίκτων. Το θέμα είναι αν μας ικανοποιεί αυτή η παροδική εκτόνωση, μήπως κινδυνεύουμε να γίνει συνήθεια; Κι αν τη συνηθίσουμε, υπάρχει τρόπος επιστροφής ή είμαστε καταδικασμένοι να προσαρμοστούμε σ’ αυτήν τη νέα συνθήκη; Με το πέρας των χρόνων οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν αλλάξει πολύ, αλλά το στοιχείο της επαφής ήταν πάντοτε κοινό σημείο αναφοράς. Αν χαθεί κι αυτό, αρκεί ένα sexting για να μας δώσει τις ανατριχίλες που μας αξίζουν; Ή πρέπει να συνηθίσουμε στην ιδέα ότι δεν θα ζήσουμε ποτέ στα χρόνια μας τα μεγάλα πάθη που βλέπαμε μικροί στο σινεμά;
Το τηλέφωνο ξαναχτυπά και αναλογιζόμενος τα προαναφερθέντα αποφασίζεις να μην απαντήσεις. Και μέσα σου, ενώ από τη μία νιώθεις καλά και ασφάλεια που δεν εκτίθεσαι ξανά, από την άλλη φοβάσαι ότι ίσως το άλλο πρόσωπο χάσει το ενδιαφέρον του για σένα και ξενερώσει. Είσαι αρκετά δυνατός να προχωρήσεις σε κάτι πιο αξιοπρεπές και αληθινό ή θα βουτήξεις πάλι στο ίδιο λάθος;
Από τον Νικόλαο Μπάρδη