Τα τελευταία χρόνια μάθαμε να ζούμε φωναχτά στα social media, αλλά σιωπηλά στην πραγματική ζωή.
Μην ακούσει κανείς κάτι, μη μας σχολιάσει, μη μας δείξει με το δάχτυλο. Ένας απροσδιόριστος αρνητισμός και μία επιφύλαξη για τα πάντα απέναντι στη ζωή, σαν κάποιος ανομολόγητος φόβος να μας έχει κυριεύσει και κατά πάσα πιθανότητα να μας τον φόρτωσαν οι προηγούμενες γενιές και οι νόρμες της κοινωνίας. Πάντα στα κρυφά. Μη τυχόν και πάρει κανείς χαμπάρι την επισφαλή ευτυχία μας. Ή επιτυχία. Φοβόμαστε να ανοιχτούμε ή να μοιραστούμε, λες και διά μαγείας ό,τι καλό βιώνουμε θα εξαφανιστεί μονομιάς. Σαν κάποια αρχέγονη κατάρα να μας κυνηγάει, από την οποία κανείς δεν ξεφεύγει. Ούτε καν ο έρωτας.
Και έρχεται η ώρα που το πρώτο εκείνο παθιασμένο φιλί εξελίσσεται σε καυτό σεξ, όμως πριν καν εκδηλωθεί κάποιοι βάζουν τη μουσική στη διαπασών. Για να μην ακουστούν; Να μην ενοχλήσουν; Ίσως γιατί θέλουν να αποπροσανατολίσουν τις ανασφάλειες της στιγμής και να χαλαρώσουν; Με αυτόν τον τρόπο και ίσως άθελά τους, βάζουν τον έρωτα στο mute. Σίγαση συναισθημάτων, μη τυχόν και ξυπνήσουν κι έχουμε άλλα μπλεξίματα. Και όταν τελειώσεις, κλείνεις τη μουσική κι όλα μέσα σου ξαναμπαίνουν στη θέση τους. Και είσαι μόνος ξανά στην ησυχία του εργένικου σπιτιού σου, χωρίς κάποιον να σε ενοχλεί με την παρουσία του.
Υπάρχουν όμως και κάποιοι που δεν την μπορούν αυτήν την ηχορύπανση. Πρώτον γιατί με τόσο δυνατή μουσική χάνεις τους ήχους του έρωτα, που μόνο δύο κορμιά έχουν τη δυναμική και την ικανότητα να συνθέσουν. Έπειτα, αποσυντονίζονται και σκέφτονται άλλα αντί για αυτά που πρέπει τη δεδομένη στιγμή. Το λες και άβολο. Και τρίτο και πιο βασικό, γιατί με αυτόν τον τρόπο στιγματίζονται μέσα τους μουσικές και στίχοι και κάθε φορά που θα ακούν στο μέλλον ένα κομμάτι, αυτομάτως θα τους έρχεται στο μυαλό η θύμηση εκείνης της στιγμής και του τότε παρτενέρ. Κι αν δεν είστε πλέον μαζί, ή έληξε άδοξα το μεταξύ σας, δεν το λες και ευχάριστη ανάμνηση.
Πάντα βέβαια σε κάθε κανόνα υπάρχει και η εξαίρεση, και αναφέρομαι σε αυτούς που ρίχνονται στη μάχη του κρεβατιού με ή χωρίς μουσική υπόκρουση. Γι’ αυτούς σημασία έχει η στιγμή και μάχονται για να τη ζήσουν, όσο η σπίθα καίει ακόμη και τσουρουφλίζει το σώμα μας από άκρη σ’ άκρη. Να μη χάσουν σταγόνα ζωής, με αποτέλεσμα να αγνοούν κάθε άλλο ερέθισμα από το περιβάλλον.
Τι γίνεται, όμως, στην περίπτωση που συναντηθείς με κάποιον που έχει μάθει στο mute και εσύ είσαι loud; Και πόσες υποχωρήσεις μακριά βρίσκεται το ξενέρωμα; Ή αν εκφράσεις εξ αρχής τα θέλω σου, πόσο πιθανό είναι να σε αφήσει, πριν καν χορέψετε οριζόντια; Και είναι ο φόβος της εγκατάλειψης ή η μοναξιά κάτι που σε ωθεί στο να αποσιωπήσεις τα «θέλω» σου; Μα άμα δεν εκφραστείς, πως θα το ευχαριστηθείς; Αυτή δεν είναι και η βαθύτερη ουσία του έρωτα;
Η αλήθεια είναι ότι έχουμε επηρεαστεί τόσο από τον κόσμο γύρω μας και τις εκάστοτε τάσεις, που συχνά υιοθετούμε συμπεριφορικά μοτίβα που δεν είναι ο εαυτός μας, αλλά ακριβώς επειδή τα επαναλαμβάνουμε συνέχεια, τείνουν να αποκτήσουν μόνιμο χαρακτήρα και φτάνουμε στο σημείο να τα θεωρούμε «θέλω» μας, ενώ επί της ουσίας είναι τα «θέλω» των άλλων. Ηθελέστα και παθέστα εν ολίγοις. Και μια ζωή περιμένεις για να ζήσεις αυτό το πάθος και έρχεται ένα τραγούδι στη διαπασών να θάψει όλα όσα νιώθεις και να ξεχάσεις ακόμη και το ίδιο σου το όνομα.
Κακά τα ψέματα, αλλά όλα πλέον γίνονται πολύ γρήγορα. Ενθουσιαζόμαστε εύκολα, ερωτευόμαστε εύκολα, ξενερώνουμε εύκολα, χωρίζουμε πανεύκολα. Όλα γίνονται τόσο γρήγορα, και κρατούν ελάχιστα, όσο ένα μέσο τραγούδι στο ράδιο. Βιαζόμαστε τόσο, που μετά από μία απογοήτευση ξεριζώνουμε τα πάντα μέσα μας, με μόνο στόχο να διώξουμε τη θλίψη, αλλά μαζί μ’ αυτή ξεριζώνουμε κι άλλα, πολύτιμα συναισθήματα. Και μετά πέφτεις πάνω σε κάποιον που δεν ξέρει το παρελθόν σου και βαριέται και να το μάθει, και σε κάνει skip όπως ένα τραγούδι στο spotify. Και πάει στο επόμενο, ή στην αγαπημένη και σίγουρη λίστα του, που πάντα θα βρίσκεται εκεί, για να τον ικανοποιεί. Κι εσύ μένεις μόνος και περιμένεις γι’ αυτήν τη μοναδική γνωριμία που θα σου αλλάξει τη ζωή. Χωρίς όμως να αλλάξει τα θέλω σου. Και τότε θα ακούς τον έρωτα σε κάθε του έκφανση, χωρίς περιορισμούς και ανησυχίες. Ίσως και να αξίζει αυτή η αναμονή.
Και για να μην παρεξηγηθούμε, ο έρωτας έχει πολλά πρόσωπα και διαθέσεις. Απλά δεν είναι όλες για όλους. Βρες αυτή που σου ταιριάζει καλύτερα και ζήστο στο τέρμα. Τα υπόλοιπα θα τα αναλύσουμε σε άλλο άρθρο.
Από τον Νικόλαο Μπάρδη