Από τη στιγμή που βάζεις τα συναισθήματα στην κατάψυξη, υπάρχει λόγος να τα ξεπαγώσεις;
Όταν δίνεις μία δεύτερη ευκαιρία, είναι σαν να τρως ξαναζεσταμένο φαγητό στον φούρνο μικροκυμάτων. Η αρχική νοστιμάδα έχει πια χαθεί. Μήπως, όμως, είναι προτιμότερο από τη μοναξιά; Κάποιοι θα το επιλέξουν ασυναίσθητα, άλλοι θα στραφούν στο junk food. Είναι όμως αυτό πραγματική αγάπη ή απλά φόβος μη μείνεις «νηστικός»;
Το πολυπόθητο μήνυμα έφτασε και επιτέλους κανονίστηκε αυτό που από καιρό ζητούσες. Μία ακόμη συνάντηση. Μία ακόμη ευκαιρία να τα ξαναβρείτε και να δώσετε συνέχεια στον έρωτά σας. Το άγχος, φυσικά, είχε φτάσει στο θεό, το ίδιο και τα καρδιοχτύπια, και δεν έβλεπες την ώρα να συναντηθείτε. Τα είχες όλα προμελετημένα και σχεδιασμένα στην λεπτομέρεια. Τι θα φορέσεις, που θα βρεθείτε, ποια κουβέντα θα ανταλλάξετε με το που συναντηθείτε. Το «τέλειο έγκλημα», για να πέσει ξανά στην αγκαλιά σου.
Και ενώ τα είχες σκεφτεί όλα, τελικά τα πράγματα πήραν άλλη τροπή. Καλό το φαγητό, καλό και το κρασί, όμως αυτό το κενό στα μάτια της δεν το περίμενες. Και τα ερωτηματικά της επέμεναν να σε βασανίζουν, παρά τις υποσχέσεις που έδωσες ότι θα αλλάξεις. Και το εννοούσες. Αλλά δυσκολευόταν να σε πιστέψει. Βλέπεις, το παρελθόν πάντα ξυπνάει την αμφιβολία και έχει τον τρόπο του να επανέρχεται, ειδικά όταν όλα φαντάζουν ήσυχα. Μεγάλη παγίδα!
Και κάπου εκεί, μέσα στα «συγγνώμη» και «ας του δώσουμε μια δεύτερη ευκαιρία» σκέφτεσαι αν τελικά όλα αυτά έχουν νόημα, αν τα θες πραγματικά ή αν απλώς ο φόβος της μοναξιάς και του επερχόμενου χειμώνα σε τρομοκρατούν και σε κρατούν εκεί, δέσμιο μιας κατάστασης που ούτε σε ευχαριστεί, ούτε όμως μπορείς και να την αποφύγεις. Σαν να είσαι καταδικασμένος να επιστρέψεις σ’ αυτήν τη σχέση, να βασανιστείς και να παραδειγματιστείς. Θεωρείς πως αξίζει να τιμωρηθείς για τον πρότερο βίο σου και τις λάθος επιλογές σου. Άδικα βέβαια, αλλά σ’ αυτό το σημείο τα βλέπεις όλα θολά.
Φεύγοντας λοιπόν από το τραπέζι, τα κατάφερες και πήρες αυτό που ήθελες. Κι όμως, ακόμη δεν ήσουν ικανοποιημένος. Και ενώ κάνατε έρωτα, το βράδυ έμεινες πάλι ξύπνιος, με τα ερωτηματικά να σε κατακλύζουν. Την επόμενη μέρα ξυπνήσατε σαν να μην είχε συμβεί ποτέ η περασμένη βραδιά και το πονεμένο παρελθόν έμοιαζε να είχε ξεχαστεί. Κάτι που πάλι σε ενοχλούσε, γιατί εσύ τα θυμόσουν όλα με λεπτομέρειες. Όπως και τις «απειλές» του τύπου «αν ξανακάνεις αυτό, θα φύγω / τελειώσαμε οριστικά» και πάει λέγοντας, μαζί με ένα σωρό ακόμη τύψεις που έσφιγγαν μέρα με τη μέρα τη θηλιά στο λαιμό σου και ένιωθες σαν να μη μπορείς να ανασάνεις.
Έκτοτε, όμως, άλλαξες. Άλλαξε και το μεταξύ σας. Ο συμβιβασμός σας έκανε πιστούς, αλλά και ξενέρωτους. Δεν υπήρχε πια η αρχική φλόγα, το πρώτο, άγριο πάθος. Κι ας ήταν καλό το κρεβάτι, δεν σε γέμιζε. Κι ας υπήρχε ξανά μετά από καιρό αμοιβαία εμπιστοσύνη, δεν σε κάλυπτε. Και ξαφνικά γίνατε δύο ξένοι. Εντελώς διαφορετικοί απ’ ότι ήσασταν στην αρχή της ιστορίας. Αλλά τουλάχιστον δεν ήσουν μόνος και αυτό κάπως σε παρηγορούσε. Μέχρι που ένα πονηρό μήνυμα στο Instagram σε έβαλε ξανά σε σκέψεις για απιστία και άρχισες να αναθεωρείς την κατασκευασμένη ευτυχία σου. Την καταπιεσμένη, άχρωμη και πιεστική σχέση που αγωνίστηκες για να κρατήσεις ζωντανή. Και σε έβγαλε τελικά σε αδιέξοδο.
Ιδού, λοιπόν, το νέο δίλημμα. Κανονίζεις ένα ακόμη ραντεβού στο ίδιο εστιατόριο με εκείνη τη βραδιά, που κατάφερες να σμίξετε. Και πλέον, πρέπει να αποφασίσεις ποιο μέλλον θα ακολουθήσεις. Χωρίς εκβιασμούς, χωρίς άγχη, και με το χέρι στην καρδιά. Λοιπόν; Τι θα επέλεγες αυτήν τη φορά;
Από τον Νικόλαο Μπάρδη