Υπάρχει ένα ρίσκο, όταν δίνεις την καρδιά σου στα χέρια κάποιου άλλου.
Ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορεί να την σπάσει και να την κάνει χίλια κομμάτια. Και ίσως περισσότερες από μία φορές. Το θέμα είναι μπορείς μετά να ενώσεις τα κομμάτια σου και να προχωρήσεις ή πάντα θα θυμάσαι ποιος σε διέλυσε; Κι αν, υποθετικά μιλώντας, καταφέρεις να τα ενώσεις, θα την εμπιστευόσουν ποτέ ξανά στα χέρια κάποιου άλλου; Ή σε καταβάλλει ο φόβος πως ίσως πάθεις ξανά τα ίδια; Και έκτοτε ακολουθείς ένα συγκεκριμένο συμπεριφορικό μοτίβο, με μοναδική επιδίωξη να είσαι καλά, μοτίβο που κατά πως φαίνεται δεν αρέσει σε πολλούς. Και έπειτα καταλήγεις μόνος. Ξέρεις, όμως, καλύτερα μόνος παρά με κάποιον που η αγάπη του σε σκοτώνει λίγο λίγο κάθε μέρα.
Οι σχέσεις στις μέρες μας έχουν αλλάξει πολύ και οι γρήγοροι ρυθμοί της ζωής έχουν εισβάλλει βίαια και σχεδόν φυσικά στη ρουτίνα των σχέσεων. Βιαζόμαστε να βρούμε ταίρι, βιαζόμαστε να προχωρήσουμε το μεταξύ μας, ξενερώνουμε με μία απίστευτη ευκολία και μετά βιαζόμαστε να βρούμε τον επόμενο. Κανείς δεν μένει εκεί να το προσπαθήσει εξ’ αρχής. Όλοι επιζητούν την ευκολία. Φυγόπονοι, δειλοί και καλοπερασάκηδες. Ενδιαφέρονται για τη στιγμή και χάνουν τη μεγάλη εικόνα. Αλλά, προς τι τόση βιασύνη;
Σηκωνόμαστε βιαστικά το πρωί, πίνουμε στα γρήγορα δύο γουλιές καφέ, τρέχουμε να πάμε στη δουλειά, βιαζόμαστε να ξεμπερδέψουμε και εκεί, και έπειτα τρέχουμε να γυρίσουμε σπίτι. Και κάπου μέσα σ’ όλο αυτό το τρέξιμο βγάζουμε διεκπεραιωτικά και τις σχέσεις μας. Το ραντεβού γίνεται σε στενά χρονικά περιθώρια. «Αν δεν μπορείς 10.00 – 12.00, μετά δεν θα είμαι διαθέσιμος». Από πότε έγινε τόσο πιεστική η ζωή; Και γιατί όλοι έχουν γεμάτα προγράμματα; Υποθετικά μιλώντας, και πάλι, δεν θες χρόνο για να γνωρίσεις κάποιον σε βάθος; Να έρθεις σε τριβή μαζί του, να τον δεις από την καλή και την ανάποδη, και να καταλήξεις αν τελικά ταιριάζετε ή όχι; Μέσα σε ένα μισάωρο κατά 99% θα κάνεις λάθος γνωμάτευση, μπορεί να πιστέψεις πως είναι ο ένας, ο μοναδικός, θα προχωρήσεις μαζί του σ’ αυτό το υπερατλαντικό ταξίδι, αλλά δεν θα βλέπεις το παγόβουνο που βρίσκεται μπροστά σας και οδεύετε κατά πάνω του με ιλιγγιώδη ταχύτητα.
Και να ‘σαι πάλι από την αρχή, να μαζεύεις τα κομμάτια σου, να προσπαθείς να βρεις το κέντρο σου και έναν λόγο να ξυπνάς το πρωί, συν του να φοράς ένα πλατύ χαμόγελο στη δουλειά και τις παρέες, για να μη σε περνάνε από κόσκινο οι άλλοι και ακούς ορυμαγδούς συμπονετικών σχολίων. Κάπου κουράζει όλο αυτό. Και με ακαριαία αντανακλαστικά, και ίσως παρά τη θέλησή σου, έχεις αρχίσει ήδη να ψάχνεις – ασυναίσθητα – τον επόμενο. Ένα follow στο IG και μερικά reactions αργότερα βγήκατε για ποτό. Στο προϋπολογισμένο και προαποφασισμένο μισάωρο, γιατί είμαστε και πολυάσχολοι. Και κάπου εκεί συνειδητοποιείς ότι βιάζεσαι να πετάξεις από πάνω σου τον προηγούμενο, για να βάλεις τον επόμενο και γίνεσαι ένα με τους ρυθμούς της ζωής γύρω σου. Σχεδόν εξατμίζεσαι από την ταχύτητα που έχεις αναπτύξει και αντί να χαίρεσαι, χάνεις τη ζωή.
Κάνε ένα στοπ, πάρε μια βαθιά ανάσα, συλλογίσου που βρίσκεσαι και που θες να πας, κι αν αυτός που έχεις τώρα απέναντί σου συμβαδίζει με σένα, προχώρα. Ειδάλλως κάνε ένα βήμα πίσω, και φύγε όσο είναι νωρίς. Δεν υπάρχει λόγος να αναλώνεσαι σε επιφανειακές γνωριμίες. Σώσε κάτι από σένα για αργότερα. Το ξέρω, η μοναξιά πονάει και είναι δύσκολη. Αλλά κι ο πόνος της επίμονης αναζήτησης μιας αγάπης δεν πάει πίσω. Άλλωστε, σ’ αυτήν τη ζωή μπορείς να αναζητήσεις τα πάντα, εκτός από την αγάπη και τον θάνατο. Αυτά θα σε βρουν, όταν έρθει η ώρα τους.
Από τον Νικόλαο Μπάρδη