Στις μέρες μας είναι ελαφρώς δυσδιάκριτα τα όρια ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο προσεγγίσεις.
Και ειδοποιός διαφορά είναι πάντα ο τρόπος που προσεγγίζεις τον άλλον. Εννοείται ότι μια όμορφη και ευγενική προσέγγιση είναι επιθυμητή, αλλά όταν ο άλλος γίνεται επίμονος, θεωρεί ότι το «όχι» είναι «ίσως», και ξεπερνάει τα όρια που έχεις θέσει, τότε γίνεται λόγος για παρενόχληση. Επίσης, κάποια πράγματα έχουν αλλάξει σε σχέση με παλιότερα. Όταν παραδείγματος χάρη σου σφύριζε κάποιος στον δρόμο ήταν σχεδόν γοητευτικό. Πλέον είναι το λιγότερο άβολο, ενοχλητικό και άκομψο. Θα μου πείτε, έχει να κάνει με το ταπεραμέντο του κάθε ανθρώπου. Και θα σας απαντήσω, πως δεν έχουμε όλοι το ίδιο ταπεραμέντο και τις ίδιες καταβολές και εξωτερικεύσεις. Οπότε, την επόμενη φορά που θα θες να εκφραστείς, πρέπει να σκεφτείς και τον άλλον.
Δεν θέλει ιδιαίτερες ικανότητες, για να καταλάβεις ότι κάποιος ενδιαφέρεται ή όχι. Όταν λοιπόν βλέπεις κόκκινο φανάρι και προχωράς, γίνεσαι παρεμβατικός και επικίνδυνος. Φοβίζεις τον άλλον άθελά σου, ακόμη κι αν οι προθέσεις σου δεν είναι κακές. Ωστόσο, η προσέγγιση γίνεται ξαφνικά απειλή και ο άλλος, φυσικό και επόμενο, είναι να αμυνθεί. Όλοι έχουμε αντιστάσεις και αντανακλαστικά σε τέτοιες περιπτώσεις. Κάτι που σε σένα μπορεί να φαντάζει σωστό και λογικό, στα μάτια κάποιου άλλου μπορεί να είναι παραφροσύνη. Κι αυτό οφείλεις να το σεβαστείς. Και να το κατανοήσεις, αν και αυτό απαιτεί χρόνο και προσπάθεια. Διαφορετικά παραβιάζεις τον προσωπικό χώρο του άλλου. Πρέπει πάντα να υπάρχει ένα μέτρο στα πλαίσια της γνωριμίας. Ένα κακό που έχουν οι άνθρωποι στις μέρες μας είναι πως όταν θέλουν κάτι το θέλουν τώρα, όχι αύριο. Κανένα ψήγμα υπομονής. Οπότε, αυτή η επιτακτική ανάγκη για επικοινωνία και επαφή πολύ εύκολα γίνεται επιθετική. Αν δε ο άλλος δεν ανταποκριθεί στα πρώτα σήματα, άστα να πάνε…
Κακά τα ψέματα, αλλά το φλερτ στις μέρες μας έχει χάσει την αρχική, ρομαντική του διάσταση. Έχει γίνει πιο απρόσωπο, πιο επιθετικό και πιο άγριο. Αποτέλεσμα; Πιο πιθανό είναι να τρομάξεις τον άλλον, παρά να τον γοητεύσεις. Αυτή η λεπτότητα στην προσέγγιση, που κάνει πιο γλυκά τα χαρακτηριστικά του προσώπου και φωτίζει το βλέμμα είναι σαν να έχει εξαφανιστεί πλέον από τους ανθρώπους. Άλλωστε πιο εύκολα σε προσεγγίζει κάποιος μέσα από τα social media και τις διάφορες εφαρμογές, παρά στο διά ζώσης. Δεν υπάρχει θάρρος και θέληση. Λίγο πολύ στα μάτια όλων συναντάς μία μελαγχολία, που ίσως να προέρχεται από την καθημερινότητα, έτσι όπως έχει γίνει, αλλά πολύ σπάνια συναντάς αυτήν την σπίθα, την ζωντάνια, την όρεξη να γνωρίσεις ουσιαστικά τον άλλον, κι όχι απλά να τον αρχειοθετήσεις εκεί που είναι όλοι οι παλιοί γκόμενοι.
Κι αυτό συμβαίνει, γιατί για να κάνεις μία σχέση στις μέρες μας δεν αρκεί να ξέρεις τι ψάχνεις, αλλά πρέπει να ξέρεις καλά και τον εαυτό σου, και οι περισσότεροι κάνουν skip αυτήν την εξερεύνηση και μένουν στο επιφανειακό κομμάτι της γνωριμίας. Άλλωστε, αν δεν φτάσει πολύ βαθιά η σχέση, όταν λήξει θα πονάει λιγότερο. Ή τουλάχιστον έτσι πιστεύει ο κόσμος σήμερα. Όσο εύκολα κάνεις κάποιον add στα social, άλλο τόσο εύκολα τον πλησιάζεις και έπειτα τον ξεκόβεις, χωρίς εξήγηση, χωρίς καν ένα αντίο. Κι ο άλλος, μάλλον έχοντας βρεθεί πολλές φορές σε παρόμοια θέση, το αποδέχεται και προχωράει σαν μη συνέβη απολύτως τίποτα. Ο σκληρός δίσκος των ανθρώπων στις μέρες μας δεν είναι απλά περιορισμένος, όσον αφορά τέτοιου τύπου αναμνήσεις, αλλά σχεδόν ανύπαρκτος! Είναι αυτό μέρος της εξέλιξης;
Τέλος, θα ήθελα να επιμείνω στο ότι οι περισσότεροι στις μέρες μας βάζουμε όρια. Μεγάλη λέξη, που δύσκολα την κατανοεί κάποιος. Έχουμε βρεθεί τόσες φορές σε άβολες καταστάσεις, που δεν μας ταιριάζουν, και προκειμένου να σώσουμε κάτι λίγο από αυτό που έχει απομείνει στην ψυχούλα μας, και να αποφύγουμε ανάλογες συνθήκες, βάζουμε όρια και λέμε στοπ σε ανθρώπους και συμπεριφορές που δεν ανταποκρίνονται στα ζητούμενα και δεν κολλάνε με το μέσα μας. Όταν λοιπόν ο άλλος ξεπερνάει αυτά τα όρια, δεν σέβεται τον προσωπικό σου χώρο ή χρόνο, και γίνεται υπέρ του δέοντος ενοχλητικός, το φλερτ έχει χαθεί προ πολλού και έχει δώσει τη θέση του στο μάγκωμα, την ανασφάλεια και την ανάγκη να φωνάξεις βοήθεια. Και για να μη γίνομαι δραματικός, εννοώ να φτάσεις στο αμήν. Και λίγο πολύ στις μέρες μας πολύ εύκολα φτάνουμε σ’ αυτό το επίπεδο. Πάντα κάποιος θα βρεθεί να φροντίσει γι’ αυτό.
Όμως, αυτό το κείμενο δεν γράφτηκε για να αποθαρρύνει όλες τις επόμενες προσεγγίσεις, αλλά ίσα ίσα να δώσει θάρρος στο συναίσθημα να εκφραστεί, με τρόπο διακριτικό και όμορφο, και να σου υπενθυμίσει ότι εκεί έξω πολλοί άνθρωποι είναι μόνοι, όχι γιατί δεν τους θέλει κανείς, αλλά γιατί είναι απογοητευμένοι και φοβισμένοι με όσα αντιμετώπισαν μέχρι σήμερα στη ζωή τους. Αν λοιπόν κάποιος σας ενδιαφέρει πραγματικά δώστε του χρόνο, πριν τον κρίνετε και τον «αρχειοθετήσετε», και προσπαθήστε να βγείτε και λίγο από την οθόνη του κινητού, και να πάτε κι έξω καμιά βόλτα. Θα σας αρέσει πολύ, πιστέψτε με…
Από τον Νικόλαο Μπάρδη