Θα έλεγε κανείς πως αυτό από μόνο του είναι παράδοξο.
Γιατί άλλωστε να θες μία άρρωστη κατάσταση; Τι έχεις να κερδίσεις, πέρα από στρες και ψυχοσωματικά; Κι όμως! Έρευνες έχουν δείξει πως οι άνθρωποι όχι μόνο επιστρέφουν σε τοξικές σχέσεις, αλλά και ότι τις αναπολούν, μετά από χωρισμό. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό;
Το λογικό θα ήταν να επιζητούμε μία ήρεμη και υγιή σχέση. Αυτή που θα μας προσφέρει αγάπη και ασφάλεια. Αλλά, παραδέξου το… Κι εσύ έχεις πιάσει τον εαυτό σου αρκετές φορές να βαριέται σε μία αντίστοιχη περίπτωση. Και επιζητάς την περιπέτεια. Αυτό που προσπαθείς να καταλάβεις τον άλλον και να ερμηνεύεις τα υπονοούμενα, λες και δεν είχες κάτι καλύτερο να κάνεις. Τότε που αποζητάς διακαώς την επιβεβαίωση και τρως απλά ένα διαβάστηκε. Που όποτε σου στέλνει μήνυμα, σκοτώνεσαι για να πας και όταν τον ψάχνεις, εξαφανίζεται. Θα έχεις ακούσει ιστορίες για τα “κακά παιδιά” και την επιρροή που αυτά ασκούν.
Μα, τι δεν πάει καλά; Είναι κάποιο παιχνίδι της ζωής ή είμαστε απλά ελαττωματικοί; Τα πράγματα στην ουσία είναι πολύ πιο απλά. Από μικρά παιδιά πάντα θέλουμε αυτό που δεν μπορούμε να έχουμε. Κολλάμε σε ανθρώπους και καταστάσεις ανολοκλήρωτες. Είναι σαν να έχουμε ένα ocd, να θέλουμε να κλείσουμε έναν κύκλο και να μη μας αφήνουν. Να βάλουμε μία τελεία σε μία ιστορία. Αυτή η αίσθηση του ανεκπλήρωτου είναι που μας τρελαίνει! Οπότε με την παραμικρή ευκαιρία, επιστρέφουμε για να τελειώσουμε αυτό που αρχίσαμε. Και συνήθως οι συνέπειες είναι καταστροφικές. Αλλά γυρνάμε, γιατί δεν μας αρέσουν οι μισές δουλειές και σκεφτόμαστε, κάθε ξεχωριστή φορά, πως ίσως τώρα να άλλαξε. Να είναι καλύτερος άνθρωπος και να μας συμπεριφερθεί όπως μας αξίζει. Ή να αναγνωρίσει την πραγματική μας αξία. Μέγα λάθος!
Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν χαρακτήρα, παρά μόνο συμπεριφορές, ανάλογα με την εκάστοτε συγκυρία και προς ίδιον όφελος. Αν δεν σε νοιάστηκε στην αρχή, γιατί να το κάνει τώρα; Εσύ επιστρέφεις με κλειστά τα μάτια, θολωμένος από την προσμονή και με μεγάλες βλέψεις για το μέλλον και τρως τα μούτρα σου ξανά και ξανά και ξανά. Μέχρι να κουραστείς να πληγώνεις ο ίδιος τον εαυτό σου και να ξενερώσεις. Βλέπεις, όσο μας πληγώνουν οι άλλοι στην αρχή δεν πονάει. Νιώθουμε απλά ζωντανοί. Λίγος πόνος δεν έβλαψε κανέναν. Μέχρι που κάποια στιγμή κάνουμε εμείς οι ίδιοι κακό στον εαυτό μας και κάπου τότε πρέπει να καθαρίσει το τοπίο και να πάρεις μία σοβαρή απόφαση. Να προχωρήσεις. Κι αυτό συνεπάγεται να μη γυρίσεις ποτέ σε μία τόσο τοξική κατάσταση. Κι ας ήταν καλό το σεξ. Κι ας σε έριχνε με εκείνες τις ματιές. Θα βρεις άλλη αγκαλιά που θα σε εκτιμάει και θα ανταποδίδει όσα δίνεις. Γιατί κάποια στιγμή πρέπει να λάβεις κιόλας. Ζεστασιά, ενδιαφέρον, αγάπη. Που ναι μεν ενίοτε ακούγονται βαρετά, αλλά όταν ξαπλώνεις τη νύχτα σε ένα κρύο κρεβάτι, δεν θα ήθελες μία ζεστή αγκαλιά να σε σκεπάσει;
Ο έρωτας έχει πάντα έναν τρόπο να τρυπώνει στη ζωή μας και συνήθως έρχεται, όταν δεν τον περιμένουμε. Ξαφνικά και απροσδόκητα. Έχε λοιπόν ανοιχτά τα μάτια και την καρδιά σου και μην είσαι τόσο καχύποπτος, όταν σε προσεγγίζει ένα νέο πρόσωπο. Ξέρω, φαντάζει πιο εύκολο να γυρίσεις σε κάτι παλιό και γνώριμο, παρά να ξεκινήσεις πάλι από το μηδέν. Αλλά, αν δεν προσπαθήσεις, δεν θα ξεκολλήσεις ποτέ. Κι αν δεν πάρεις εσύ αυτήν την απόφαση για τον εαυτό σου, τότε ποιος;
Από τον Νικόλαο Μπάρδη