Από καιρό τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά.
Δεν ήθελαν να το πιστέψουν και το αγνοούσαν επιδεικτικά. Ήξεραν ότι το μεταξύ τους δεν είχε μέλλον, δεν προχωρούσε, αλλά έκλειναν πεισματικά τα μάτια για χάρη των παιδιών. Έκαναν ότι δεν βλέπουν το πρόβλημα, με αποτέλεσμα το χάσμα μεταξύ τους να γιγαντώνεται. Και κάθε βράδυ ξάπλωναν με δυσκολία ο ένας δίπλα στον άλλον. Δύο σώματα παγωμένα, απογυμνωμένα από κάθε συναίσθημα. Δεν υπήρχε πια αγάπη σ’ αυτό το κρεβάτι. Ο έρωτας είχε από καιρό φύγει. Κι αν κατά λάθος ακουμπούσε ο ένας τον άλλον στον ύπνο, τα σώματά τους απομακρύνονταν τόσο απότομα, σαν να τα είχε διαπεράσει ηλεκτρικό ρεύμα.
Και το επόμενο πρωί, πριν φύγουν τα παιδιά για το σχολείο, επικρατούσε η απόλυτη ησυχία. Καμία κουβέντα για καλημέρα, κανένα χαμόγελο τριγύρω. Το πρωινό τους ήταν τα δάκρυα που έριχναν κρυφά στο μπάνιο και έπειτα προσποιούνταν πως όλα είναι καλά. Κι αυτός ο κόμπος στο στομάχι δεν έλεγε να φύγει. Όσο έμεναν σ’ αυτόν τον γάμο έκαναν κακό όχι μόνο στα παιδιά, αλλά και στους ίδιους, χωρίς να το γνωρίζουν. Προσπαθούσαν να κρατήσουν τη φλόγα ζωντανή, αλλά μάταια. Οι δεσμοί που τους ένωναν είχαν πια κοπεί. Ούτε ένα θαύμα δεν θα μπορούσε να τους κάνει ξανά ευτυχισμένους.
Ποτέ δεν τον ήθελαν αυτόν τον γάμο, αυτή είναι η αλήθεια. Τους πάντρεψαν σε μικρή ηλικία, πριν καν καλά καλά δουν τι τους αρέσει. Πριν καλά καλά γνωρίσουν τον κόσμο, έγιναν γονείς και μετά σταμάτησαν να ζουν γι’ αυτούς, παρά μόνο για τα παιδιά τους. Η ρουτίνα τους κούρασε ακόμη περισσότερο και η θλίψη έγινε μόνιμη κάτοικος στα μάτια τους. Πως να είσαι ευτυχισμένος σε μία ζωή που οι άλλοι σου έχουν επιβάλλει; Ο έρωτας δεν θέλει πίεση, εξαναγκασμό. Πρέπει να τον αφήσεις να ανθίζει μόνος του, ακόμη κι αν είναι σε γκρεμό. Θα βρει αυτός τον τρόπο, δεν χρειάζεται διαμεσολαβητές.
Τα παιδιά τελείωσαν το σχολείο και σε έναν απογευματινό καφέ, ο άντρας ζήτησε από τη γυναίκα του διαζύγιο. Δεν ξέρω αν είχε μεγαλύτερη δύναμη, για να το ξεστομίσει. Ίσως δεν άντεχε άλλο η καρδιά του. Χωρίς πολλά πολλά και με συνοπτικές διαδικασίες βγήκε το διαζύγιο. Αγκαλιάστηκαν για μία τελευταία φορά και έκτοτε δεν ξαναειδώθηκαν ποτέ. Μιλούσαν αραιά και που στο τηλέφωνο, κι αυτό πάντα για τα παιδιά, μα ποτέ δεν ξαναβρέθηκαν. Κι ας έμεναν μερικά τετράγωνα μακριά ο ένας από τον άλλον. Τους δόθηκε μια ευκαιρία για δεύτερη ζωή και αποφάσισαν να την εκμεταλλευτούν. Τώρα θα έκαναν τα πράγματα έτσι όπως ήθελαν αυτοί, χωρίς καμία υπόδειξη, χωρίς κανέναν καταναγκασμό.
Και τα παιδιά δεν στεναχωρήθηκαν μ’ αυτήν την κατάληξη. Ίσα ίσα που για πρώτη φορά είδαν τη σκιά να φεύγει από τα μάτια των γονιών τους και κάτι μέσα τους άλλαξε. Έμαθαν να συγχωρούν και να αποδέχονται τους άλλους γι’ αυτό που είναι, με τα καλά και τα κακά τους. Και αποφάσισαν πως θα έκαναν σχέση μόνο με εκείνον που θα ένιωθαν ασφάλεια. Αυτή που τους έλειπε τόσα χρόνια. Κάποιες αποφάσεις είναι δύσκολο να παρθούν. Και η συνήθεια είναι κακός σύμβουλος. Σε κάνει να πιστεύεις πως δεν υπάρχει κάτι άλλο πέρα από αυτό και ο φόβος του αγνώστου έρχεται σε κύματα και σε κατακλύζει. Και η δυσφορία για το άγνωστο γίνεται ανυπόφορη. Τόσο πολύ, σε βαθμό που σε κάνει να υπομένεις μια κόλαση, για να μη ζήσεις μια νέα.
Οι άνθρωποι δεν φοβόμαστε τον έρωτα, αλλά φοβόμαστε μήπως πληγωθούμε ξανά. Και αυτή η αποτυχία για κάποιους μπορεί να αποβεί μοιραία. Είναι γεγονός πως δεν έχουμε όλοι τις ίδιες αντοχές. Πόσα μπορεί να αντέξει μια καρδιά και πόσα να αντιμετωπίσει ένας άνθρωπος; Κάποιες φορές πρέπει να παίρνουμε διαζύγιο από κακές συνήθειες του παρελθόντος και με μία μικρή άγνοια να βουτάμε σε νέες περιπέτειες. Ποτέ δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει το μέλλον. Και γιατί να ζεις στο σκοτάδι, όταν μπορείς να ζήσεις στο φως; Αν είσαι αρκετά τυχερός να βρεις μέσα σου αυτόν τον διακόπτη, μη διστάσεις να τον πατήσεις. Έχεις μία αξέχαστη ζωή μπροστά σου, που σε περιμένει…
Από τον Νικόλαο Μπάρδη